Dat hebben de marketingjongens uit de laars van Europa niet handig aangepakt.
Als de Italianen zich wat meer hadden verdiept in de Nederlandse cultuur, dan hadden ze gekozen voor blauw. Giroblauw wel te verstaan.
Maar dat is niet gebeurd, zodat Gelderland momenteel roze gekleurd is. In de grootste provincie van ons land vonden ze dat heen probleem. Ik ook niet.
Zodoende fietste ik om kwart voor 11 naar Leiden Centraal, waar ik de trein naar Schiphol pakte, waar ik overstapte op de trein naar Apeldoorn. In Amersfoort werd het pas echt druk, waarna de trein in Apeldoorn aangekomen zo ongeveer leegstroomde. In de grote meute wandelde ik rustig mee naar het parcours van de proloog.
Ik zocht een plekje in de schaduw op deze warme, zomerse dag. Dit om verbranden te voorkomen. Terwijl de renners op het parcours aan het inrijden waren, at ik gezeten op een stoeprand mijn krentenbollen op.
Net als bij de Tourstart in Rotterdam en Utrecht was het een gezellige middag. Iedere renner werd aangemoedigd, maar het was net als in "Animal Farm" van George Orwell: "Iedere renner is gelijk, maar sommige renners zijn meer gelijk dan andere."
Vooral als er bekende wielrenners aankwamen, dan nam het geluidsvolume toe. Dat werd nog sterker, als er een Nederlander en in iets mindere mate een Belg passeerde, en het bereikte het geluid van een straaljager toen Tom Dumoulin langs kwam suizen. Of waren die zeer royale toejuichingen bedoeld voor koning Willem-Alexander, die in de ploegleiderswagen meereed? Hoe dan ook, als het geluidsniveau zou bepalen, wie er zou zegevieren, dan zou winnen wel heel eenvoudig zijn.
Tijdens de ruim 3 uur, dat er iedere minuut een renner langskwam, had ik op mijn schaduwplek eerst een man uit Arnhem, daarna een echtpaar uit de buurt van Manchester en tenslotte een vader en zoon uit Zoeterwoude als tijdelijke buren bij deze proloog.
Via smartphones werden we op de hoogte gehouden van de tussenstand en tussentijden. Uiteindelijk bleek Tom Dumoulin de roze trui aan te mogen trekken door een verschil van 22 duizendste van een seconde met de Sloveen Primoz Roglic op een afstand van 9,8 kilometer. Nog voor de eindstand op de mobieltjes verscheen, hoorden we aan het kabaal op hemelsbreed 500 meter afstand, dat de Limburger eindelijk zijn proloogzege binnen had.
Op de terugweg naar het station kocht ik eerst een roze pet. Dumoulin heeft er niet met zijn pet naar gegooid. Ik kan het vanaf nu wel!
Daar ik inschatte, dat ik op zijn vroegst pas om half 8 thuis zou kunnen zijn, kocht ik vlak voor station Amersfoort nog een hamburger. Deze werd op straat op een bakplaat klaargemaakt. Terwijl ik stond te wachten, bestelde een volgende toeschouwer eveneens een hamburger. Bij het teruggeven van € 1,50 wisselgeld, vielen de 2 munten op de goed geoliede bakplaat. De verkoper pakte de munten en gaf ze aan de koper.
"Zo", zei ik: "Nu heb je tenminste echt smeergeld!"
U ziet het: Apeldoorn was helemaal in Italiaanse sferen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten