De ijsmeester van Voorschoten

Er is zeer veel werk verzet om de ijsbaan van Voorschoten sneeuwvrij te maken. IJsmeester Adri Hendriks had het initiatief genomen om met brandslangen de sneeuwlaag weg te krijgen en dat was prima gelukt. Gisterenmiddag waren er op een gegeven moment 8 vrijwilligers in touw. Hulde hiervoor!

Zodoende kon ik gisterenavond een mailtje uit laten gaan naar de "Krasse knarren". In plaats van de wekelijkse training in de Leidse IJshal konden we nu onze rondjes rijden op natuurijs. En dat is toch een heel ander gevoel. In het begin is het onwennig. Voor natuurijs heb je een net andere slag nodig. Er zijn veel meer oneffenheden dan op een gedweilde spiegelgladde kunstijsbaan.

Om klokslag 10 uur was ik bij de ijsbaan van Voorschoten. Op de fiets uiteraard. Maar dat had een reden.

Ongeveer de helft van de "Krasse knarren" was er. Bij aankomst zag ik Bert Raaphorst al rondjes rijden. In de kleedkamer, waar ik gelijk aankwam met René Strelzyn en Arthur van Winsen, was het een drukte van belang. Met Aad Berg en Wim van Huis moet je de rust elders zoeken. Henk, Jan en Michel Versteegen waren er ook, net als Ans van Dijk en Reina ten Hoeve, die een thuiswedstrijd reed.

Het was een geruststellende gedachte, dat Hans van der Plas zijn synchroonzwemteamgenoot (mooi Scrabblewoord trouwens) had thuisgelaten.

Na het inrijden werden we bijeen geroepen voor de traditionele groepsfoto's van deze eerste natuurijstocht van 2013.

Aansluitend reden we in treintjes van wisselende samenstelling rondjes op de redelijk gladde ijsvloer met her en der een hobbel of een scheur. Zodoende werd af en toe een meter of 10 ijs schoongepoetst!

Inmiddels was ook Jaap de Gorter op de ijsbaan verschenen. Hij kreeg het mooist denkbare verjaarscadeau: schaatsen op natuurijs. Ik heb zo'n vaag idee, dat mij dat niet gaat lukken. Ik ben dan ook op 23 juli geboren....

Daar Arthur, Jaap en ik langer doorschaatsten dan de rest van de groep, zaten we ook later aan de warme chocolademelk. Wij gingen, samen met Hans en Bert, langer door dan de rest van de "Krasse knarren", die rond het middaguur naar huis gingen.

Om half 1 zochten we de kantine op, waar we bij een tweede kopje chocolademelk de krentenbollen tevoorschijn haalden.
En waar de rest van de groep om uiteenlopende redenen huiswaarts ging, stapte ik op de fiets om naar de Vogelplas te rijden.
Maar niet zonder een woord van dank uit te spreken voor het vele werk, dat ijsmeester Adri Hendriks en zijn vrijwilligers hebben verzet voor ons schaatsplezier!