Vandaag was mijn laatste reguliere schaatsles voor de Schaatsschool in IJshal De Vliet voor dit seizoen.
Om half 9 pedaleerde ik naar de Marie Diebenplaats, waar we na de dweilpauze de spiegelgladde ijsvloer konden betreden.
Nu is het altijd een vraagteken, hoeveel schaatsers op de schaatsles voor de beginnersgroep op komen. Vlak na de Boekenweek 2024 was het een kwartet met een soort gezinsverpakking.
Een echtpaar, dat vaak kwam, had hun dochter meegenomen. De juf was ziek en een vervanger was niet beschikbaar. Het kind ging dus mee naar de schaatsles. Hier is dus sprake van een goede opvoeding.
Want de afgelopen winter zou wel eens ons voorland kunnen worden voor wat betreft het schaatsen op natuurijs. De hele schaatscultuur van dit kleine land aan de Noordzee komt door het steeds sporadischer worden van natuurijs zwaar onder druk te komen.
(Open bovenstaand artikel uit het NRC in een nieuw tabblad. Daarna is het te vergroten tot leesbare letters)
Maar nu even niet. Ik stond voor een viertal schaatsers, die ik beter wilde laten schaatsen. En het mooie van schaatsles geven aan jong en oud is, dat kinderen veel sneller leren dan volwassenen. Hoe ouder je bent, hoe meer je af moet leren en afleren is moeilijker dan aanleren. Kinderen hoeven vrijwel niets af te leren, dus hun vooruitgang is veel groter.
Door de aanwezigheid van een kind was de schaatsles speelser dan anders, maar de schaatstechniek komt zo ook voldoende aan bod. Na de les gingen we met de trainers en de lesschaatsers naar de barruimte boven, waar we konden genieten van warme chocolademelk en zelfgebakken taart.
Thuisgekomen was ik van plan om een kilometer of 5 hard te lopen, maar mijn vrouw had andere plannen. Op de volkstuin hadden we een paal liggen, die geschikt was om een jonge boom te ondersteunen. Nu wilde een zus van Ada in haar tuin een appelboom planten.
Transportbedrijf Breed mocht de paal milieuvriendelijk naar Ada's ouders vervoeren, waar haar zus op dat moment aanwezig was.
Grappig om te zien, hoe ruim auto's om je heen rijden bij het inhalen. Bang voor de punt? Ik heb nog geen fietser achteruit zien rijden....
Nu had mijn vrouw nog een klusje, waarbij ze wat hulp kon gebruiken op de volkstuin. Een schuurtje moest leeggeruimd worden en de bruikbare houten stokken, balken en planken moest gescheiden worden van de onbruikbare.
Dat betekende een klein uurtje bukken en sjouwen. Geen zwaar werk, maar daar ik geen brood bij me had, begon mijn maag te knorren. De stukken taart waren kennelijk verteerd.
Ik fietste naar huis, waar ik om 3 uur brood smeerde. De looptraining doe ik morgen wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten