Herstellingsvermogen

De wekker stond op kwart over 6. Mijn vrouw had afgesproken om met een vriendin te gaan wandelen en zij zou de trein van 7.23 vanaf Leiden Centraal nemen. Daar ik toch wakker was, kleedde ik me ook maar aan.
Aan de ontbijttafel kreeg ik een appje, of ik vandaag na het schaatsen nog een klusje wilde doen op de volkstuin. Uiteraard deed ik dat met liefde voor haar.

Daar ik nog tijd genoeg had, besloot ik op weg naar IJshal De Vliet via de volkstuin te gaan. Ik bracht meteen het groente- en fruitafval weg voor in het compostvat. Ik was om 8 uur de enige op de volkstuin.

Met een kleine omweg reed ik vervolgens naar de Marie Diebenplaats, waar ik mijn schaatsen aandeed en om kwart over 9 de eerste rondjes reed op een niet gedweilde baan. Aanvankelijk gleed deze nog goed, maar gaandeweg werd de 250-meterbaan stroever.
Hoewel ik het peloton van een elftal "Krasse knarren" aan het eind van de series meestal moest laten gaan omdat ik de tempoversnelling dan niet bij kon benen, ging het beduidend beter dan afgelopen dinsdag. De rondjes 37 hoog kon ik weer goed aan, ging het sneller, dan kwam ik net tekort.

Het herstellingsvermogen van een goed getraind sportlichaam is toch wonderbaarlijk. Want na de thee reed ik nog langs de Bierwinkel aan de Zeemanlaan om via de Oostvlietweg naar huis terug te trappen.

Het was wel een stuk minder warm dan gisteren, maar voor het hardlopen was dat wel fijn. Thuisgekomen na ruim 30 kilometer fietsen en 25 kilometer schaatsen trok ik mijn hardloopschoenen aan en liep ik nog 4 kilometer hard voordat ik onder de douche stapte.

Ik ben nog niet volledig hersteld van de Bert Grotenhuis Bokaal, maar ik lig aardig op streek.