Ada haalde met Ana als chauffeur onze nicht op, terwijl ik naar de Leidse IJshal fietste.
Voordat ik het ijs op stapte hoorde ik, dat Karel de Jong, die bij het meubilair van de Leidse IJshal behoorde, was overleden. Karel, rust in vrede.
Op de binnenbaan gaf ik, net als maandag, samen met Jacob, les aan 15 kinderen. Het was dus een wat grotere groep dan op de wasdag, hetgeen wel klopte. Er waren nu 138 kinderen tegen 110 op maandag.
Camilla kreeg in het vak naast mij schaatsles van een paar kunstschaatsters. Af en toe wierp ik een steelse blik op dat vak, waarbij ik kon concluderen, dat ze het prima naar haar zin had.
Maar dat was niet mijn verantwoordelijkheid. Mijn verantwoordelijkheid was om de groep kinderen, die ik les mocht geven, zo goed mogelijk te leren schaatsen op een zo leuk mogelijke manier. Speels dus. Om beurten gaven Jacob en ik wat oefeningen, zodat het een gevarieerde les werd.
En dat alles onder toeziend oog van Ada, die rustig rondjes reed op de buitenbaan.
Er was tegen het eind van de les wat consternatie, toen één van de trainers onderuit ging en letterlijk op zijn achterhoofd viel. Domme pech, die iedere schaatser kan overkomen. Vanuit stilstand val je vaak het hardst! En dat was hier het geval. Met een paar andere trainers werd de pechvogel naar de kant van de baan gebracht, met vermoedelijk een lichte hersenschudding.
Ik hielp bij het zoeken van zijn schoenen, die uiteindelijk bij de ijshockeydoelen bleken te staan. Dat is het grote voordeel van de kluunschaatsen: je klikt ze makkelijk af en aan, zodat je niet op de matten hoeft te klûnen en toch weer makkelijk weg kunt schaatsen.
Nadat de lopende patiënt door zijn vrouw was opgehaald, begaf ik me naar de kantine, waar ik onder het genot van een chocolademelk met slagroom nog een tijd met Ruud Vermeulen praatte. Over één ding waren we het roerend eens. Je moet van het natuurijs profiteren als het er is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten