De eerste zondag in november worden in de meeste kerken de doden van de parochie of de gemeente in het afgelopen jaar herdacht. Zo ook in de kerk, waar mijn schoonouders kwamen. Vandaag werd mijn schoonvader ook genoemd en herdacht. Uiteraard gingen Ada en ik naar de kerkdienst.
Na de lichte vorst aan de grond fietsten we er naar toe. Er werd een kaarsje voor de gestorvenen aangestoken en na afloop konden de nabestaanden een steentje met de naam en de geboorte- en sterfdatum erop geschreven kon worden opgehaald. In Katholieke kerken is het geen steentje, maar een kruisje.
We kwamen diverse bekenden tegen, waaronder iemand, die zelf een bijna dood ervaring had gehad. Een klassieke. De patiënt zag zichzelf op de operatietafel en ging door de tunnel naar het licht en kwam in een hemelse omgeving en wilde niet meer terug, maar moest terug naar de aarde: "Je hebt nog een taak te volbrengen!"
En zo geschiedde. Maar wel met een andere kijk op het leven en de dood.
Na de dienst gingen we naar het huis van mijn schoonmoeder, waar we koffie en thee dronken. Het steentje ging met ons mee. Met de aanwezige familie lunchten wij, waarna wij na het warmste moment van de dag naar de volkstuin fietsten.
Ada was bezig met het oogsten van groenten, terwijl ik takken verknipte. De paddenstoel in de kas lieten we veiligheidshalve maar staan.
In de schemering fietsten we naar huis. In de top van een boom zagen we een buizerd zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten