Gruttoloop

Vanmorgen werd ik om kwart voor 7 wakker. Het had vannacht geregend, doch daar had ik niet zoveel van gemerkt.

Het was half bewolkt. Ik trok mijn sportkleding en hardloopschoenen aan en als nuchtere Hollander begon ik aan een loop van 4,6 kilometer. Ik liep naar de doodlopende weg ten zuiden van de Corbulotunnel. De margrieten stonden in groten getale te bloeien langs de kant van het fietspad.

Langs de A44 had je een leuk doorkijkje op de weilanden ten zuiden van de Stevenshof.

Er was een ideale temperatuur om een herstelloop van de Leiden Marathon te doen. Een paar weken lang kun je niet voluit gaan.

Ik liep de doodlopende weg tussen de weilanden op, die 5 jaar geleden in de coronatijd mijn vaste trainingsbaan was.
Voorbij de twee boerderijen vlogen een paar grutto's dreigend boven me.


Die duikvluchten waren niet zonder reden. 
Op de foto is het niet goed zichtbaar, maar er liepen een paar kuikens rond in het weiland. De term Gruttoweide klopte helemaal.

Deze grutto was in ieder geval wel duidelijk zichtbaar zonder tegenlicht. 
Ik liep door naar de knik in de doodlopende weg. Na dit keerpunt kwam ik op dezelfde weg wederom de grutto's tegen.


De grutto in de wei was er weer, evenals de luchtmacht.



Na even bijgetankt te hebben in een wei aan de andere kant van de doodlopende weg, steeg de luchtmacht weer op voor nieuwe duikvluchten.


Toen ik ver genoeg van de niet meer zichtbare gruttokuikens af was, hielden de duikvluchten van de grutto op.

Aan de andere kant van de gruttoweide zag ik schapen en vooral lammetjes in het weiland lopen.

Een stukje verderop zag ik een scholekster en een kievit in de wei op zoek naar voedsel. Hiermee was de gruttoloop compleet.

Ik moest echter nog wel een kilometer lopen voor mijn ontbijt....