"Rare jongens, die Britten!"

Ik kwam gisteren 7 seconden te kort om onder de 4 uur te duiken. Aan het begin van de vorige eeuw zou dat zonder problemen gelukt zijn, getuige het volgende stukje dat ik van internet gehaald heb: De marathonloop werd oorspronkelijk ingevoerd als een wedstrijd over 40 km. Tegenwoordig is de lengte 42 km. en 195 m. De marathon kreeg die lengte in 1908 toen de Olympische Spelen in Londen werden gehouden. Het parcours van 40 km was al uitgezet, toen de Engelse koningin ontdekte dat de finish met die lengte niet voor de Koninklijke tribune zou zijn. Zij eiste dat de marathon verlengd zou worden, zó dat de finish precies voor haar zitplaats zou zijn. Dat deed men, en sindsdien is de afstand van de marathon 42 km. en 195 m.
Er is nog een variant op dit verhaal: Tijdens de Olympische spelen van 1908 in Londen, werd de afstand van de marathon veranderd tot de huidige afstand : 42.195 meter. zodat er gefinisht werd voor de deur van de koninklijke familie.
Een van de Engelse prinsen was ziek en om hem de gelegenheid te geven om ook iets van het schouwspel te zien, werd de aankomst verlegd tot aan het oostelijk terras van Windsor Castle (385 yards extra). En zo was de 26 mijl en 385 yards (of 42 kilometer en 195 meter) geboren.
Die loodzware laatste kilometers, waardoor de horde van 4 uur slechts eenmalig door mij genomen is (3.52.06 in 2005) en het wereldrecord nog steeds boven de 2 uur ligt, hebben we dus aan de Engelsen te danken.

Obelix had volkomen gelijk: "Rare jongens, die Britten!"