Dam tot Dam by night

Het was een mooie mogelijkheid, om aan een bijzondere loop mee te doen: de Dam tot Dam by night. Zoveel wedstrijden zijn er niet, waarbij je in het donker loopt. In het voorjaar kon je je er voor inschrijven. Binnen 2 dagen waren alle startbewijzen al vergeven. Met Jaap de Gorter zou ik deze avondloop gaan doen. Nu heeft de Dam tot Damloop toch al iets bijzonders. Bij bijna alle lopen kom je terug bij het startpunt, bij de loop van Amsterdam naar Zaandam loop je echt van stad naar stad.  

Dit betekent voor de organisatie een enorme logistieke uitdaging. Alle trainingspakken e.d. moeten ook van Amsterdam naar Zaandam gebracht worden, terwijl omgekeerd zeer veel lopers van Zaandam weer terug moeten naar Amsterdam. Kortom, het vraagt veel van het organisatorisch talent van Le Champion om het dit weekeinde in goede banen te leiden: 60.000 lopers in 2 dagen! Nu had Jaap de Gorter bedacht, dat wij ook wel wat improvisatievermogen konden ontwikkelen. Ruim een week voor de Dam tot Dam by night meldde hij, dat het hem niet zou lukken om de starttijd van 10 voor 7 's avonds te halen. Er werd dus gezocht naar een vervanger. Deze werd gevonden in de vorm van Hans Boers, die van Jaap alvast het startnummer meekreeg naar Leidschendam. Dinsdagavond zou Jaap het speciale shirt van de Dam tot Dam by night, dat tevens gold als toegangsbewijs tot het startvak, meenemen naar het café, waar we na de training nog wat zouden gaan drinken. We gingen niet drinken, dus een dag later kreeg ik het overhandigd bij de laatste skeelertraining. Alles was nu geregeld: Hans had het startnummer, ik zijn shirt. Hans zou naar mij toe komen en samen zouden we dan naar het station van Leiden fietsen, zodat we op tijd zouden zijn. En toen belde Hans op vrijdagavond af. Hij voelde zich niet fit genoeg om de 10 Engelse mijl te lopen. Ik kon dus op zoek naar een vervanger. Robin Tichler kon niet, noch zijn vriend Arjen. Terwijl ik boodschappen was wezen doen, had Jaap gebeld vanaf de boekenstand in Schiedam. We konden proberen om in een later startvak terecht te komen. Om 1 uur zat ik op de fiets naar Leidschendam om het startnummer op te halen. Terug in Leiden belde ik Jaap. Als alles meezat, konden we de trein van 6 uur halen. Om kwart over 5 belde Juul: ze zaten bij Den Haag. Ik haalde alvast de treinkaartjes en tot onze stomme verbazing hadden we de trein van kwart voor 6. In de coupé zaten we tegenover een jonge vrouw uit Den Haag, die hetzelfde shirt aan had. We kwamen als vreemden meteen in gesprek met elkaar. Op Amsterdam Centraal zagen we heel veel blauwe shirtjes: allemaal deelnemers aan deze bijzondere loop. We waren nog net op tijd om onze kleding af te geven bij de vrachtwagens, die de tassen naar Zaandam zouden brengen. We konden vrijwel meteen meelopen naar het startvak, waar om precies 10 voor 7 het startschot klonk. Ondanks dat we halverwege het startvak stonden, duurde het nog 2 en halve minuut, voor we bij de startstreep waren. Hier liet ik Jaap rustig voorgaan. We liepen meteen naar de IJtunnel, waar we werden verwelkomd door een groep trommelende vrouwen. Er waren diverse vrouwen, die lichtjes in hun haar hadden. In de tunnel kwam dit beter tot zijn recht dan in de beginnende schemering. We hadden een rustige start en het duurde zeer lang, voor we wat gingen versnellen. We probeerden zoveel mogelijk bij elkaar te blijven, daar vrijwel iedereen hetzelfde blauwe shirt aan had. Alleen de teksten op de rug weken wat af. Wij hadden "Just do it". De varianten waren "Survival of the fastest", "Eat my dust" en het weinig aanlokkende "There is no finish line". Gelukkig had Jaap als een van de weinigen een rode broek aan, zodat hij redelijk snel traceerbaar was. Daar we rustig liepen hadden we goed de tijd om goed om ons heen te kijken. Het publiek genoot van de lopers, wij genoten van het publiek! Overal had men zijn eigen muziek aan. Smaken verschillen inderdaad. Behoorlijk veel tuinen waren met lichtjes versierd. Naarmate de tocht vorderde en de schemering langzamerhand overging in avond, kwamen de verlichte tuinen beter tot hun recht. De laatste kilometers liepen we in Zaandam echt in het donker en gingen we echt versnellen.

Het ging zo moeiteloos, dat ik van de laatste kilometer een lange sprint maakte. Waar ik Jaap aan de linkerkant verwachtte, dook hij aan de rechterkant van me op en kwam, zoals vroeger zeer gebruikelijk, na minimaal 14 km achter mij gelopen te hebben, als eerste over de finishlijn.  

We waren zo ongeveer anderhalf uur onderweg geweest. In de drukte bij de finish kregen we behalve een medaille ook een prachtig boek over 25 jaar Dam tot Damloop.

Op de zeer drukke Vermiljoenlaan haalden we onze tas met kleren op, zodat we naar de bussen konden lopen. Hier waren we redelijk snel aan de beurt voor de terugreis naar Amsterdam. Bij het opdraaien van de provinciale weg op de A8 begonnen de problemen. Wij konden de lopers zien, die nu echt in het donker liepen. Vooral degenen met lichtjes in het haar, om de armen of de benen, gaven de lange sliert lopers een feeëriek aanzicht. We konden hier veel langer van genieten, dan ons lief was. Rijkswaterstaat wist eigenhandig een file te creëren op zaterdagavond, door één van de rijstroken eruit te gooien in de tunnel, terwjl er niets aan de hand was, noch in de tunnel, noch erna. Geen wegwerkzaamheden, geen ongeluk, niks! Zodoende waren we als buspassagier van Zaandam naar Amsterdam net zo lang onderweg geweest als als hardloper van Amsterdam naar Zaandam! Om 10 uur waren we bij het Centraal Station, waar we om 22.10 via Haarlem naar Leiden terugtreinden. De volgende ochtend konden we de standen en tijden bekijken. Ondanks dat Jaap me met minimaal 5 meter geklopt had, hadden we precies dezelfde nettotijd: 1.26.10. En dan komt nu de verrassing: ik eindigde als 3323e van de 12.914 gefinishte lopers, Jaap als 3325e. De Dam tot Dam by night was inderdaad een bijzondere loop, waarbij ik niet één keer het woord "Dreamteam" heb gebruikt....