Dam tot Damloop

Sommige lopen liggen je beter dan andere. Eén van de lopen, die ik niet zo lekker vind, is de Dam tot Damloop. Dat ligt niet aan het publiek: dat is zowel in Amsterdam-Noord als in Zaandam fantastisch. Het is meer het parcours, dat hier voor zorgt. Op zich is het een leuk parcours, maar door de grote aantallen deelnemers kom je de laatste 3 kilometer in de staart van eerdere startgroepen terecht op de wat smallere dijken van Zaandam. De laatste kilometers hebben dan meer weg van een slalom dan van een hardloopwedstrijd. 

Dit is dan ook de reden, dat ik bij het zilveren jubileum van de Dam tot Damloop pas voor de derde keer aanwezig was. De eerste keer was in 2001, toen ik met Rob van Bladel, die destijds deel uitmaakte van onze droogtrainingsgroep uitmaakte, voor het eerst van Amsterdam naar Zaandam liep. Ondanks een blakende vorm wist ik de 10 Engelse mijl slechts met grote moeite onder de 1.20 te houden. Wandelende deelnemers aan de bedrijvenloop hielden af en toe de volledige breedte van de dijk bezet, druk pratend met elkaar. De tweede keer was 2 jaar geleden. Jaap de Gorter werkte destijds voor stichting "de Vrolijkheid", die wat vreugde in het leven van vluchtelingenkinderen in Nederland wil brengen. 

ArboNed sponsorde de stichting: voor iedere loper aan de bedrijvenloop, die de 16,1 km uitliep, schonk ArboNed een bedrag van ik meen € 30,- aan stichting "de Vrolijkheid". In kleding van ArboNed zouden we op die zeer warme zondagmiddag in september deelnemen aan de Dam tot Damloop. 

De avond ervoor had ik in "de Hobbit" in Nieuw-Vennep een groot feest gehad. Bas en Nel Warnink hadden van alles te vieren. Nu zou je verwachten, dat ik met een kater naar Amsterdam af zou reizen. Was dat maar waar! Ik werd 's nachts wakker met diarree. Het toilet werd dus regelmatig bezocht. De Brabantse folkgroep "Dommelvolk" kwam mij daarbij voor de geest.  

Humor is altijd een sterke kant geweest van deze vier muzikanten. Zo zongen zij op hun lp "Nr.100" zonder blikken of blozen gedragen á capella "ik ben niks nie op m'n gemak, 'k ben aon dun helen dunne slappe kak...", met daarbij fraaie zinnen als "begint oew broek vast af te stropen, anders zal het oew pijp nog uit lopen..."  

Zo voelde ik mij dus bij het vertrek naar Mokum. Ik had 's ochtends 2 droge beschuitjes op en ik had een paar droge biscuitjes meegenomen als "proviand" voor onderweg. Als het niet was voor "de Vrolijkheid", dan was ik niet afgereisd. Overbodig om te zeggen, dat ik geen optimale voorbereiding heb gehad. Het ging van buikloop naar Dam tot Damloop.

Desondanks ging het niet onaardig. Na een paar kilometer moest ik Jaap de Gorter letterlijk en figuurlijk laten lopen op deze zeer warme zondagmiddag. Uit ervaring weet ik, dat je op zulke dagen voldoende moet drinken. Dat deed ik, maar dat viel niet echt lekker, maar gelukkig bleef alles erin. Op het kale stuk langs de provinciale weg zag ik diverse mensen, die geveld waren door warmtestuwing: te weinig gedronken! 

Waar ik het meest voor vreesde, gebeurde gelukkig niet: dat ik plotseling moest poepen. Je moet er toch niet aan denken, dat je op een drukke dijk met mensen, die gezellig op hun bankstel voor hun huis zaten, de keuze hebt tussen snel de broek naar beneden trekken of het verder moeten lopen met een bruine broek.... 

Nee, wat dat aangaat was ik blij, dat ik in een vrij matige tijd de finish haalde van deze Buikloop.