Witte Rozenstraat 58a

Je zal het niet aan mijn uitspraak horen, maar vandaag ben ik op de kop af 30 jaar Leidenaar. Op 1 november 1979 kon ik een kamer betrekken op de Witte Rozenstraat. Ik kon de kamer in onderhuur krijgen, daar Nel Arends mij tipte dat haar collega Titia Vellinga, een verpleegster, geboren in het Friese Elfstedenstadje IJlst, naar Heidelberg vertrok naar Reinhard. Ze wilde kijken, of het samenwonen met haar Duitse geliefde wel zo'n goed idee was. Daar ze niet alle schepen achter zich wilde verbranden, kreeg ik een huurcontract voor een jaar. Mocht Heidelberg niks worden, dan moest ik weer verkassen. Ze woont er nu nog, dus het zal wel goed zitten....

Het lastigste was niet zozeer de onzekerheid, maar het feit, dat ik al die tijd niets aan de kamer mocht veranderen. Ik zat op de meubels van een ander, terwijl de bruin geschilderde wanden op Witte Rozenstraat 58a de kamer toch wel somber maakte.
Maar goed, ik was al blij, dat ik überhaupt een kamer kon vinden in die tijd van grote woningnood onder de starters op de woningmarkt.
Denk nu niet, dat ik naar zomaar een huis vertrok: onlangs is het voor € 715.000,- verkocht en dit is de ronkende tekst van de verkopende makelaar: Ruim en gezellig herenhuis in de Vreewijk. Dit zeer ruime en karakteristieke herenhuis is gelegen aan de rustige en sfeervolle Witte Rozenstraat, in een van de meest gewilde buurten van Leiden.
Daar ging ik dus op 1 november 1979 op mijn opoefiets met een rugzak vol kleren: als 24-jarige Venneper zou ik voor het eerst op eigen benen moeten staan.

Na 2 maanden op en neer fietsen op een opoefiets, kwam er een einde aan het 5 en soms 6 dagen per week pendelen tussen Nieuw-Vennep en Leiden. Maar gelukkig kwam er snel een uitstekend alternatief voor deze gemiste lichaamsbeweging. Peter Nierop, een collega van me, ging iedere week schaatsen op de "Menkenbaan" en hij vroeg mij, of ik soms zin had om mee te gaan.
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Ik was meteen verkocht. En het mooie is: na 30 jaar ben ik dat nog steeds!