Het is niet mijn gewoonte om te gaan pronken met andermans veren. Ik heb het idee, dat ik van mezelf al kleurrijk genoeg ben. Toch wil ik graag een uitzondering maken voor een gedicht van Joris Raven, die dit heeft geschreven naar aanleiding van een gouden dag op de Gouwzee.
Denken is soms
juist losgeraken van alle gedachten,
die slechts angstvallig weigeren
om het niets te laten zijn.
Zoals op die gouden dag op de Gouwzee,
- verguld en gekruld de schuiten met slede,
met wapperende vlag en vaantjes -
de winter de witste witheid wasemde.
En dat wij horig die stille stem hoorden,
een roep vanuit alle windrichtingen,
ergens tussen Monnickendam en Marsman.
Joris Raven, Monnickendam, 15 februari 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten