Iedere Nederlander kent wel de uitdrukking "Een ongeluk komt nooit alleen". Welnu, vandaag was er een bizarre variant op deze uitdrukking. Allereerst kregen we op de bibliotheek om even over 10 een telefoontje: de zoon van een collega was vanochtend bij een scooterongeluk om het leven gekomen.
Het spreekt voor zich, dat iedereen aangeslagen was. Je kind verliezen is het ergste, wat een mens kan overkomen. Desondanks moet je door met je werk: de klanten in de bibliotheek zo goed mogelijk helpen.
Tussen de middag keek ik even in het Leidsch Dagblad en zag daar een advertentie staan: tante Rie Lieverse-van der Ploeg was op 100-jarige leeftijd overleden. Thuisgekomen belde ik naar één van mijn zussen. Riet wist het al, maar ze wist ook te melden, dat tante Mart Breed-van Berkel de dag ervoor was overleden.
Binnen 24 uur was zowel aan vaders- als aan moederskant de laatste overlevende van de generatie van mijn ouders overleden. Hoe bizar kan toeval soms zijn.
En om dit bizarre toeval helemaal compleet te maken: beide tantes verloren een kind bij een verkeersongeluk...
Een uur later zat ik op mijn fiets om twee uur schaatsles te gaan geven aan kinderen. Het spreekt voor zich, dat ik ingetogener was dan anders. Desondanks laat je de kinderen verder zo min mogelijk van merken: zij komen onbevangen naar de IJshal om te genieten van een uurtje schaatsplezier.
Op zulke dagen besef je, dat sport een bijzaak is. "De belangrijkste bijzaak van het leven", zoals een Engelse voetbaltrainer dat eens raak heeft getypeerd, maar dan nog is het niet meer dan een bijzaak.
Ik wens allen, die deze dagen het verlies van een dierbare moeten verwerken, alle sterkte toe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten