Bikkels in de blizzard

Een blizzard is Engelstalige benaming voor een hevige sneeuwstorm. In Nederland is dit geen dagelijkse kost, maar vandaag zouden ze op de Vogelplas met speels gemak de opnamen voor "De Hel van '63" op hebben kunnen nemen.

Om even over half 10 vertrok ik met de fiets naar een supermarkt in de Stevenshof om krentenbollen en pakjes chocolademelk te kopen, alvorens door te fietsen naar de Vogelplas. De fietspaden waren in Voorschoten niet bepaald sneeuwvrij gemaakt, net zo min als langs de Vliet, dus het werd ploeteren in de forse sneeuwbui door een sneeuwlaag van een decimeter hoog. Het had wat weg van mountainbiken in de bagger.
Om half 11 was ik eindelijk bij de Vogelplas, waar Jaap de Gorter en Mark van der Geest net waren gearriveerd.

Over de Vogelplas zag je de sneeuw stuiven. De baan, die gisteren geveegd was, was nog nauwelijks zichtbaar. Enkele stukken zwart ijs lieten zien, wat voor prachtig ijs onder de sneeuwlaag verborgen lag.



Halverwege de eerste ronde kwamen we Bert Raaphorst en zijn zoon Sebastiaan tegen. Met zijn vijven reden we naar de Vogelhut en weer terug. Mijn rechter kluunschaats zat niet lekker. Er bleek zoveel sneeuw aan de schoen te zitten, dat het leek, of het ijzer niet helemaal goed vast zat. Na het ijzer losgehaald te hebben en weer vastgeklikt, leek het goed te zijn, tot we door een volgende sneeuwduin ploegden.
We schaatsten terug naar de boerderij, waar voor Mark en Jaap de bel voor de laatste ronde klonk. We reden nogmaals naar de vogelkijkhut en weer terug.




Ik schaatste door met de familie Raaphorst, terwijl voor Mark en Jaap de training er al weer op zat. Maar onderschat hen niet: ik reken hen ook tot de bikkels in de blizzard, want in totaal hebben in de twee uur, die ik geschaatst heb, heb ik slechts een twintigtal andere schaatsers op de Vogelplas gezien.
Gaandeweg werden de onstandigheden steeds slechter. Het gebaande pad werd vrijwel volledig dichtgestoven en her en der ontstonden sneeuwduinen, zodat je ineens stil stond. In totaal ben ik 3 keer gevallen, net zo veel als het hele vorige winterseizoen, toen we ook niet zulk superijs hadden.
Op een gegeven moment had het niets meer met schaatsen te maken. Maar goed, ploeteren door de sneeuw is wel een prima training voor de Elfstedentocht. En ik weet nu, waar ik bij mijn kluunschaatsen op moet letten, als ik me door sneeuwduinen heb voortbewogen. Niemand kan ons immers garanderen, dat omstandigheden als in 1963 niet nogmaals voor zullen komen.


Om half 1 hield ik het, net als een man uit Meerburg, voor gezien. Met hem fietste ik op naar de blauwe brug over de Vliet. Nou ja, fietsen....
In Voorschoten zag ik op de landijsbaan een keurig geveegde baan. Ik kon de verleiding niet weerstaan. Na in de kantine wat gegeten en gedronken te hebben, draaide ik ruim een uur lang mijn rondjes, zo veel mogelijk op techniek rijdend. Daar was ik op de Vogelplas niet aan toe gekomen.
Om half 3 ploeterde ik door over de niet geveegde fietspaden naar huis. Thuis gekomen zag ik, dat de gemiddelde snelheid 10,5 km per uur was. Hardlopend kan ik het sneller!!!!
Desondanks was ik zeer tevreden over deze trainingsdag. Je krijgt immers niet iedere dag de kans om als schaatser te trainen als bikkel in de blizzard.