Om kwart voor 10 reden we in t-shirt langs het spoor naar Solms en vandaar grotendeels langs een drukke autoweg naar Wetzlar. De laatste paar km reden we weer langs de Lahn. In de Altstadt van Wetzlar zochten we een schaduwrijk terras, waar we hetzelfde bestelden als gisteren.
Met de fietsen in de hand wandelden we door Wetzlar, voor we op zoek gingen naar de Dill-route, die vanaf hier parallel liep aan de Oranjeroute.
Alles ging goed, tot we het industrieterrein bij Dillfeld gepasseerd waren. We moesten onder een tunnel door en ineens waren er geen bordjes meer. We gingen, zoals op de kaart was aangegeven, onder de tweede tunnel door. En toen sloeg de twijfel toe.
Rechtsaf ging een onverhard pad het bos in, linksaf een verharde een heuvel op, om zich na 200 meter te splitsen in een weg rechtdoor langs de Autobahn en een weg de berg op. Wij kozen, na enig aarzelen, afdalen naar de viaduct en weer de korte klim voor de laatste variant. Na een kilometer steil klimmen hadden we een prachtig uitzicht, maar de weg eindigde in een karrenspoor naar een boerenschuur.
We moesten terug, maar beneden hadden we nog totaal geen idee, waar we naar toe moesten. Ik baalde. We reden terug naar de plek, waar we het laatste bord Oranien Fahrrad Route gezien hadden. Ada las de tekst in het boekje. Mogelijk, dat op de plek, waar afgravingen waren geweest, onze afslag had gelegen.
Und jawohl! We vonden na een half uur zoeken en vergeefs klimmen eingelijk de weg naar Klein-Altenstädten. Via Asslar reden we door naar Werdorl om net voor Berghausen te lunchen. We zaten op een bankje bij een visvijver met daarbij twee borden. De eerste luidde: Betreten der Teichanlage verboten. Insbesonderes Schlittschulaufen.
Daaronder het bord: Betreten der Eisfläche verbote.
Maar volgens mij lag er nog helemaal geen ijs op!
We reden verder langs de Dill naar Ehringhausen om via Dillheim naar Edingen te slingeren, waar Ada's ketting van haar tandwielen af liep. Met een halve kettingkast is het een heel gedoe, om de ketting er weer op te krijgen.
Via Sinn reden we naar Herborn, waar we de romantische Altstadt aan de voet van het Westerwald goeddeels aan ons voorbij lieten gaan, want we wilden zo snel mogelijk naar Dillenburg fietsen.
Door het mooie centrum fietsten we eerst naar de Tourist Information. Er bleek inderdaad een camping te liggen op Meerbornsheide. Deze was net dit jaar opgeknapt.
We reden naar de winkelstraat, waar we bij een ijssalon een hoorntje namen alvorens bij een supermarkt boodschappen in te slaan voor het avondeten. Vervolgens begon het klapstuk van onze fietsroute van vandaag: de klim naar Meerbornsheide. Vanaf Dillenburg klommen we in een paar kilometer naar 350 meter hoogte. Aanvankelijk zeer geleidelijk, maar allengs steiler en steiler. Ik kan u verzekeren: 11% op een fiets met bepakking valt niet mee!
Maar het welkom op Campingplatz Meerbornsheide was allerhartelijkst. We kregen een drankje aangeboden, wat na 58 km fietsen op deze warme dag zeer goed van pas kwam. Op internet staat deze camping niet goed aangeschreven, maar dat heeft alles te maken met de vorige eigenaar, die de boel verwaarloosde. Er staat een gloednieuw, zeer fraai toiletgebouw met prima douches. Gratis!
De nieuwe campingeigenaren doen hun best om de boscamping helemaal op te knappen.
Alleen de campinggasten ontbreken nog. Verder is het een leuke, gemoedelijke boscamping.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten