The Doors in Concert

Als we met Hans Boers meereden naar een sportevenement, of het nu schaatsen, mountainbiken of hardlopen was, liep je een gerede kans, dat "The Doors" uit de geluidsboxen schalde. Heerlijke muziek.
Toen ik dus van Bas Warnink een mailtje kreeg met de vraag, of ik mee wilde naar "The Doors in Concert", was het dus een simpele doch doeltreffende handeling om dit mailtje door te sturen.
Zo zaten we gisterenavond gevieren, met Rob en Andrea, in de auto naar Hoofddorp, waar we in "De Meerse" gingen luisteren naar deze prima coverband. Het wachten was op Bas, Annemieke, Gert en Nel, met wie ik, als dank voor onze muzikale inbreng bij de opening van het Cultuurgebouw, op de eerste rij mocht zitten, met de andere 3 pal achter ons.
In de foyer kwam ik Daaf en Jopie tegen, vroeger vaste gasten in "Lambiek" en "De Hobbit". Met Jopies broer, Willem Soeters, heb ik menig bardienst gedraaid in "De Hobbit". Wat dat aangaat leek het wel een klein beetje een reünie. Tijdens de pauze van het concert werd ik aangesproken door Peter Dutrieux, die tegelijk met mij op "De la Salle" in Heemstede op de Havo en de Pedagogische Academie had gezeten. De muziek was voor ons dan ook een feest van herkenning.
Het concert begon, verrassend genoeg, met een gedicht, voorgedragen door de zanger. Jim Morrison was behalve muzikant en componist ook nog dichter.
De zanger had trouwens ook uiterlijk veel weg van Jim Morrison.

Nu ken ik het werk van "The Doors" behoorlijk goed en dit viertal rasmuzikanten uit alle hoeken van Nederland wisten de muziek zo goed te vertolken, dat je je echt bij een concert van deze legendarische popgroep waande. De zanger sprong anderhalf uur lang over het podium, zoals podiumbeest Morrison het in zijn jaren ook deed.

Ook de organist kon het jankende orgelgeluid van Ray Manzarek prima naspelen, net zoals de gitarist de klanken uit de gitaar wist te toveren, zoals Robbie Krieger dat gedaan zou hebben.
De jonge drummer vond ik trouwens fantastisch. Hij kon, nog meer dan als John Densmore, heel ingetogen spelen, waardoor de harde klappen, die in sommige nummers een extra accent moesten krijgen, veel beter tot hun recht kwamen. Veel rockdrummers hebben maar een modus: hard! De subtiliteit van deze drummer viel zodoende dus op.

Vergelijk dat eens met het origineel:

De show van "The Doors in Concert" was tot in detail doorgedacht. Behalve de lichtshow en de rookmachines waren er ook de vloeistofdia's, die in onze jeugdjaren bij sommige popgroepen in zwang waren.

Kortom, het was een puike avond geweest, waarbij we volop genoten hebben van "The Doors in Concert".