Maar de laatste dagen sloop er toch een klein beetje bindingsangst in, en dat had ook nog eens met mijn andere grote liefde te maken: schaatsen op natuurijs.
Tijdens de Elfstedentocht van 11 februari zag ik, dat er een stuk plastic van de binding van een van de kluunschaatsen kapot was. Niet op een essentiëel punt, naar toch voldoende om mijn reserve-ijzers maar onder te klikken.
Ik bracht een paar dagen later mijn kapotte ijzer naar Ooms Sport in de Leidse IJshal. Het was een kwestie van even bestellen van de Rossignol-binding en het zou zo vervangen kunnen worden.
Dit was iets te naïef gedacht van me. Salomon is momenteel bijna monopolist op het gebied van de kluunschaatsen, dus andere bindingen zijn lastig te krijgen. Bijna 2 weken later waren we nog niet veel verder. Het zou toch niet.....
Ik zocht op internet even naar Rossignol om te kijken, of ik de bindingen op hun site kon vinden. Dat lukte niet zo vlug, maar wel vond ik een dealer in Leiden: Tennis en Ski in de Douzastraat.
Ik haalde mijn kluunschaats op bij Ooms Sport en fietste naar de Douzastraat. Het bleek, dat deze winkel alleen skispullen verkocht. Voor langlaufmaterialen verwees hij me door naar Ton van Bemmelen aan de Rijndijk in Zoeterwoude-Rijndijk. Ik fietste dus letterlijk stad en land af voor de Rossignol-bindingen.
En zowaar: ik kon de bindingen kopen. Eén paar kostte € 49,95. Met de buit reed ik terug naar de Leidse IJshal, waar ik op tijd was voor de schaatsles, die ik voor de IJVL moest geven.
Terwijl ik de kinderen les gaf op mijn reserve-ijzers, zwoegden de medewerkers van Ooms om mijn bindingen te vervangen. Dat lukte. Alleen moest ik nog een paar langere schroeven met borgmoeren kopen, daar de oude schroeven te kort waren, doordat het model van de bindingen iets anders was.
Op weg naar huis fietste ik nog even langs de Formido, waar ik de juiste schroeven en borgmoeren kocht en na de maaltijd met zalm mocht ik me storten op het vastzetten van de laatste schroeven.
Daarna kwam de lastigste klus. Het bevestigen van het rubber "stootkussen". Wat ik ook probeerde, als het stootkussen erin zat, kreeg ik mijn schaatsen niet goed vastgeklemd. Zonder het rubber klikte ik het moeiteloos vast. Ik probeerde van alles, maar niets hielp. "Nee, hé", flitste het telkens weer door mijn hoofd.
Tot Siebe zich ermee ging bemoeien. Hij drukte met veel meer kracht, klikte en ziedaar: het ijzer zat vast. Ik probeerde het ook en zowaar: na enig gewurm lukte het mij ook. Zo had zoonlief me ten langen leste verlost van mijn bindingsangst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten