De Zijl

De Elfstedenkoorts begon al aardig op te lopen, toen we vanochtend op de Zijl en de Kaag schaatsten. Het ijs was spiegelglad, maar er stond een stevige wind. De speculaties gingen over wanneer het gebeuren plaats zou gaan vinden.

Wij schatten zondag in als meest serieuze dag: nog 1 extra nacht matige tot strenge vorst.

Om kwart voor 10 stapte ik het ijs op met Jacques Doeleman, Joop van Kleef, Dick van Beelen en Edwin Minnee. We begonnen met tegenwind op weg naar de Kaag.
Frits van Huis kwam ons tegemoet gereden in het treintje van "The Shoes".
Na enig overleg kwam Frits terug gereden. Hij had wel zin om naar Woubrugge te schaatsen. Ik vond dat ook een prima idee, maar de meerderheid van de groep wilde liever op het supergladde ijs van de Kaag en de Zijl blijven.

Met zijn zessen vlogen we met de wind in de rug naar "Ut Dobbertje" terug. Onderweg kwamen we Sjaak Stuijt tegen, die eveneens aan het oefenen was voor de Tocht der Tochten. Ik deed dat ook op mijn manier: ik reed de hele dag met mijn rugzak.

Tijdens de 200 km door Fryslân heb ik die immers ook de hele dag op mijn rug hangen.
Er werd flink gejakkerd, ook tegen de wind in. Daar de Elfstedentocht voor uitgelote leden uiterlijk zaterdag gereden moet worden, was het devies: sparen!
Toch moet je tegelijkertijd kilometers in je benen hebben. De ideale combinatie van deze twee was de herhaling van de tocht van gisteren. Tegen de wind in kwamen Frits van Huis en ik een eind achter de rest van de groep te zitten. We besloten om samen naar Woubrugge te schaatsen, daar de anderen om uiteenlopende redenen liever op de Kaag en de Zijl bleven.
We laveerden tussen de schotsen door, vaak over de vaargeul, maar soms ook over sneeuwijs. Eén keer lukte het me niet om langs een schots te komen. De rest van de tocht voelde ik de muis van mijn rechterhand. Ook Frits moest een keer alle zeilen bijzetten om niet te vallen.

Om een uur of half 1 waren we het gitzwarte ijs van de Braassemermeer overgestoken. We reden Woubrugge binnen, waar een man en een vrouw op de Woudwetering schaatsten. We raakten met hen aan de praat en ze boden ons een kop koffie aan. Dat sloegen wij niet af. Op het terras aan het water dronken we de koffie en hoorden we, dat vrijdag boten nog door de vaargeul gingen en dat er op zaterdagmorgen al 3 cm ijs op lag. Zondag was er 2,5 cm bij gekomen en had hij al geschaatst op de Woudwetering en de Braassem.
De man schaatste een stukje met ons mee. Eerst naar de brug van Woubrugge, daarna over de spiegelende ijsvloer van de Braassemermeer. Bij het pontje van Oude Wetering naar Rijnsaterswoude namen we afscheid van deze gastvrije schaatser.

Tot het aquaduct van de A4 ging alles goed. Daar werd echter condenswater uit de tunnel geloosd. De bovenlaag was zacht. De schaatsen van Frits zakten er diep in weg, hij stond meteen stil en viel voorover. Wel zacht, uiteraard.
We kozen nu de kant van de Haarlemmermeer, waar we over sneeuwijs naar de draaibrug bij Nieuwe Wetering reden. We kropen onder de brug door en schaatsten naar het eerste veerpont. Hier kluunden we. Een moslim met een baard kwam langsgefietst en hij raakte helemaal in paniek, toen hij zag, dat we aanstalten maakten op ons weer op het ijs te begeven.
"Doe het niet", zei hij emotioneel: "Het is gevaarlijk!"
De man, die wij voor het gemak maar Mohammed noemden, fietste met ons op en keek met grote ogen toe, hoe wij ons slalommend een weg tussen de schotsen zochten.
"Die heeft zijn inburgeringscursus niet afgemaakt" was de conclusie van mijn reisgezel.
Vanaf de Buitenkaag schaatsten we via 't Joppe naar Warmond, waar we aan de Leede een luw plekje zochten om wat te eten en te drinken. We schaatsten met nog een schaatser terug via 't Joppe en letten niet goed op. Zo kwamen we te noordelijk uit. We zagen aan de linkerkant een wak op 100 meter, en aan de rechterkant op 200 meter. Het ijs maakte korte kraakgeluiden. "Mohammed" had toch een klein beetje gelijk.
We keerden om en reden dezelfde route terug. Je hoeft het gevaar niet op te zoeken.
Vanaf 't Joppe schaatsten we naar de Ringvaart terug. We kwamen Henk Distelvelt en Hans den Outer tegen, met wie we even kletsten over de komende Tocht der Tochten.

Met de wind in de rug waren we in mum van tijd over Kaag en Zijl gereden, een met de GPS gemeten afstand van 6,3 km.
Bij "Ut Dobbertje" namen we nog een afzakkertje om deze leuke schaatsdag af te sluiten. Ook Henk en Hans hadden dat plan opgevat. Zo bleven we iets langer plakken, dan we hadden gepland.
's Avonds kwamen de rayonhoofden van de Elfstedenvereniging bij elkaar.

De mededeling was klip en klaar. Wij hoopten op "Get it on".

Maar het werd: