Er vlogen 3 vliegtuigen vlak bij elkaar, toen ik om kwart over 1 van de bibliotheek van Rijnsburg naar huis fietste. "Wat gek", dacht ik. Maar toen schoot het door mijn hoofd, dat het veteranendag was. En laat dat nou precies iets zijn, waar ik als dienstweigeraar niets mee heb. Als je het spel niet speelt, moet je je ook niet met de spelregels bemoeien.
Het is zelfs sterker dan dat. Volgens mijn leeftijd zou ik allang bij de categorie der veteranen ingedeeld moeten worden, maar een aantal jaren geleden is de benaming veranderd in masters.
Een nietszeggend woord, dat de zoveelte knieval is voor de overheersende Engelse taal. Kenmerkend voor de huidige tijdgeest, waarin het Rijnlandse model wordt ingewisseld voor het Angelsaksische model met zijn korte termijnbelangen. Is het toeval, dat het economisch gezien in Nederland stukken minder gaat na het loslaten van het poldermodel, terwijl het in Duitsland, waar men wel heeft vastgehouden aan het Rijnlandse model, economisch wel crescendo gaat?
Maar goed, met schaatsen ben ik dus master, terwijl de traditionele benaming veteraan toch veel meer uitstraling heeft.
Veteraan duidt er ook op, dat je de nodige levenservaring hebt en ontberingen hebt doorstaan.
Thuis gekomen hees ik me in sportkleding. Met een oranje shirt en een zwarte broek aan liep ik richting Korte Vliet. Ik heb het idee, dat ik een week of 3 geleden veel meer mensen in oranje kleding rond zag lopen....
Aan de noordzijde van de Korte Vliet liep ik over het fietspad tot de Hooghkamerbrug. Deze stond open, ondanks dat er alleen maar een paar bootjes aan kwamen, die er makkelijk onder door konden. Nadat deze boten gepasseerd waren, bleef de brug gewoon open staan. Vijf minuten later stond er een aardige file op de Voorschoterweg.
Ik veranderde mijn geplande route en liep door Leiden Zuid-West terug naar de Stevenshof, waar ik via de nu nog groene rand op huis aan liep. Deze veteraan, pardon master, had weer 9 km getraind op een bewolkte maar zweterige zaterdagmiddag.
Thuis gekomen douchte ik me, waarna ik het laatste anderhalf uur van de proloog van de Tour de France in Liége bekeek.
Het blijft prachtig, dit zenuwslopende secondenwerk. Je kunt er de Tour niet mee winnen, maar je kunt er de Tour mentaal verliezen. Je kunt in die 6,5 km al direct zien, wie in vorm is en wie niet. Welnu, van mijn Tourploeg voldeed alleen Bradley Wiggins aan de verwachtingen met zijn tweede plaats achter de getergde veteraan Fabian Cancellara.
Het was onvermijdelijk in het opportunistische voetbal: het ontslag van de coach.
Dus moet Oranje op zoek naar een nieuwe bondscoach. Er zijn 16 miljoen bondscoaches om uit te kiezen. Maar maak u verder geen illusies. Zoals dat in dit soort zaken gaat: mijn naam wordt genoemd..... Want vergeleken met alle andere kandidaten heb ik een enorm voordeel: vorig jaar heb ik de Oranjeroute gefietst. Nu we het toch over Duitsland hebben: gisteren zijn onze Oosterburen, die speelden op de manier, waarop we Oranje graag hadden zien voetballen, uitgeschakeld door de eveneens verrassend leuk voetballende Italianen.
Opvallend was de keeperskleding van doelman Neuner. Duitsland heeft het Hollandse totaalvoetbal overgenomen en daarbij hoorde natuurlijk ook een speler in naar het rood neigend oranje. De Duitsers hebben echter één essentiëel detail over het hoofd gezien: dit was niet het toernooi van Oranje!!!!
Het was op mijn vrije donderdagmorgen prachtig weer. Na brood, bananen en aardbeien gehaald te hebben had ik de tijd voor mezelf. Om half 10 was ik op mijn skeelers op weg richting Katwijk. Ik was echter niet op weg naar mijn werk, maar wilde een rondje Valkenburgse Meer skeeleren. Op de Kooltuinweg zag ik diverse groepjes scholieren fietsen. Ik werd bij het fietspad langs de Wassenaarse weg ingehaald door een snel fietsend groepje, maar het lukte me om dit groepje weer bij te halen. Op het spiegelgladde asfalt kun je prima lange slagen maken, hetgeen we gisterenavond uitgebreid getraind hadden. Een meisje van een jaar of 15 zei: "Wat rijdt u hard, meneer!" De scholieren moesten naar Duinrell. Ik skeelerde met hen mee tot de rotonde bij de Klip en waar de scholieren zich aan de verkeersregels moesten houden, reed ik aan de noordzijde van de weg richting Wassenaar tot het stoplicht. Hier bleek dat het wegdek verderop minder geschikt was om te skeeleren dus ik draaide me om en ging terug op de heenweg. Ter hoogte van vliegveld Valkenburg kwam ik er achter, dat ik mijn horloge was verloren. Ik reed iets langzamer terug naar het verkeerslicht in Wassenaar vlak bij Duinrell, maar zag het nergens. In het rustiger tempo reed ik precies de weg terug naar huis.
Ik keerde me weer om om te kijken of ik het horloge nog kon vinden. Het horloge met een blauw bandje met klittenband had kennelijk niet vast genoeg gezeten. Gelukkig koop ik altijd een goedkoop horloge van 20 tot 30 euro, dus als je je horloge dan verliest, ben je niet al te veel geld kwijt.
In ieder geval is het lastig om in onze maatschappij zonder klok te leven. Ons leven is niet bepaald tijdloos....
Gisteren besloot Provinciale Staten dat Rijksweg 11 West, vermomd onder het eufemisme "Zoeken naar Balans" , aangelegd zal gaan worden. Formeel kiezen Statenleden zonder last of ruggespraak, maar daar de SP in het college van Gedeputeerde Staten zit, stemde deze actiepartij toch in met deze snelweg, die Voorschoten doormidden splijt en de laatste polders rond Leiden vakkundig vernielt ten behoeve van een paar minuten tijdwinst. Zelf was ik 's avonds ook druk bezig met Zoeken naar Balans. Maar mijn manier van bewegen was een stuk milieuvriendelijker. Op de fiets ging ik naar de skeelerbaan in Leiderdorp, waar Dick van Goozen en Tjeerd Wierdsma een serie balansoefeningen voor ons in petto hadden. Het was een heerlijke zomeravond en met een groep van een man of 25 deden we naar temporijden ook rondjes, waarbij we zo lang mogelijk op één skeeler door moesten rijden. Ik kan u verzekeren: op een gegeven moment gaat de vaart eruit en als je langzaam rolt ben je constant aan het Zoeken naar Balans! De lastigste oefening was voor het laatst bewaard. We moesten constant overstappen van links naar rechts en van rechts naar links. Met schaatsen is deze oefening al lastig, maar met skeelers aan helemaal. Deze oefening kreeg van ons de naam "Dronkemanspas".
En eerlijk is eerlijk: af en toe was de balans bij mij helemaal zoek. Na de skeelertraining keek ik met Jaap de Gorter, die de G-schaatsers training had gegeven, in de kantine van Leiderdorp naar de eerste helft van Portugal-Spanje.
Anders dan zondag was het gisteren een heerlijke zomerdag met een ideale temperatuur om lekker stevig te kunnen trainen. Met zijn tienen vertrokken we om even over half 8 vanaf "De Bult" in twee groepen naar Cronesteyn, waar we op het grote veld een lange training hadden in drie onderdelen. We begonnen met de touwladder. Voor Hans Boers was het na zijn val op de halve marathon de eerste droogtraining en dat was duidelijk terug te zien bij de coördinatie-oefeningen. Waar wij over het touwladder dansten....
De hoofdmoot vormde een circuittraining met 18 verschillende oefeningen, waarbij je na 2 van die oefeningen een rondje om het veld moest lopen van ongeveer 600 meter. Je kon geen spier in je lichaam bedenken, of het werd wel getraind bij deze zeer gevarieerde oefeningen. De langste droogtraining van de IJVL in 2012 werd besloten met een partijtje voetbal van vijf tegen vijf. Ondanks een heuse hattrick van mijn voet verloor mijn team van dat van de ploeg van sterspeler Jaap de Gorter. Negen kwartier nadat we het clubgebouw van Swift verlaten hadden, waren we er weer terug, waar we na ons gedoucht te hebben de training uitgebreid evalueerden in de kantine. Onze evaluatie was in ieder geval een stuk gezelliger dan die van het Nederlands elftal.
Net als vorig jaar doe ik ook dit jaar weer mee aan de Tour de Kans. Bij sport spreek je dan ook meestal van wedstrijden. Het eerste deel komt van wedden. Meedoen met een toto of iets dergelijks verhoogt dus de (voor)pret.
Wedden met kleine bedragen is trouwens leuker dan met grote. Het gaat om het spel en niet om de knikkers
Ik doe aan de 99e Tour de France met open vizier mee onder mijn eigen naam met de ploeg "Molen- en Merentocht", de titel van mijn vorig jaar november uitgekomen boek met schaatsverhalen en toertochttips.
Bij de Tour de Kans gaat het er om om zoveel mogelijk punten te verzamelen met je 9 renners, die je voor 100 punten bij elkaar moet kopen. De beste renners kosten 20 punten, veel knechten kosten maar 1 punt. De eerste 20 aangekomen renners in iedere etappe krijgen punten, evenals de dragers van de verschillende truien. Het eindklassement telt nog een stuk zwaarder mee.
Het is dus de kunst om een goede mix te vinden van goed en goedkoop. Mark Cavendish is dus een prima aankoop. In de meeste Rondes van Frankrijk wint hij een stuk of 5 etappes. Een zekerheidje dus. Of dat dit jaar ook opgeld doet, is een tweede: dit jaar zijn vlak na de Tour de Olympische Spelen, waarbij Cavendish zijn zinnen heeft gezet op Olympisch goud in Londen. Het kan zijn, dat hij zich dit jaar "spaart" en wellicht in de bergen afstapt. Desondanks waag ik de gok met de regerend wereldkampioen.
Dat doe ik ook met de Tourwinnaar van 2011, Cadel Evans. Dit jaar zijn er 2 lange tijdritten, dus hier is Evans in het voordeel, net als de Brit Bradley Wiggins.
Verder leveren goede sprinters veel punten op. Ze eindigen vaak in de top-20. Een groot talent is Peter Sagan. Behalve een begenadigd sprinter is hij goed in de race tegen de klok en won hij dit jaar de proloog van de Ronde van Zwitserland. Het is weinigen gegeven Fabian Cancellara op zijn specialiteit te kloppen.
Met Cavendish, Evans, Wiggins en Sagan ben ik al 72 punten kwijt. Graag had ik José Joaquin Rojas aangetrokken, maar met de 10 punten, die hij kost zou de rest van mijn team te veel verzwakken. Een goed alternatief is de jonge Marcel Kittel, die dit jaar Cavendish een paar keer geklopt heeft.
Chauvinistisch als ik ben, zit er meestal een Nederlander in mijn ploeg, in dit geval Lieuwe Westra, die dit jaar 2e werd in Parijs-Nice achter Bradley Wiggins en vorige week Nederlands kampioen tijdrijden werd. Zijn vorm is dus goed.
Verder kon ik Rui Faria da Costa aantrekkken, de Portugese winnaar van de Ronde van Zwitserland en de Sloveen Janez Brajkovic, die in de Dauphiné 7e werd in het eindklassement, de "kleine Tour", die hij in 2010 wist te winnen.
"Molen- en Merentocht" wordt gecompleteerd door de Ier Nicolas Roche, die de afgelopen jaren 23e, 15e en 26e werd in de Ronde van Frankrijk. Een degelijke subtopper dus.
Bij de reserves zijn Karsten Kroon, Sebastiaan Langeveld en Adam Hansen de invallers, mocht een van mijn renners uitvallen.
We gaan genieten van de Tour de France vanaf de start in Luik, of in het Frans en Liége.
Na gisteren 84 km gefietst te hebben, volgde vandaag dus een soort rustdag: wat lezen, het weblog bijwerken, kortom gewoon wat utteren.
Om een uur of 3 werd het droog. Een mooi moment om mijn voornemen om vandaag een rondje hard te lopen ten uitvoer te brengen. Vanuit huis liep ik via de 3 Oktoberhal naar het Valkenburgse meer. Op een drietal windsurfers na was het meer verlaten. Er stond trouwens veel wind, dus de snelheid van de surfers lag behoorlijk hoog. Ik ploeterde tegen de wind in tot ik bij het bruggetje kwam, waarover in vroeger tijden het parcours van de wintertriatlon liep.
Vanaf hier had ik de wind zij in de rug. Via de Maaldrift rende ik op huis aan, waar ik na een verfrissende douche kon zien, hoe Niki Terpstra in de stromende regen Nederlands kampioen wielrennen werd. Klasse!
Na de finish bracht ik even het oud papier weg. In de papierbak zag ik een paar boeken liggen.
Een bibliothecaris is nu eenmaal een verzamelaar, dus ik stak mijn hand in de bak en haalde er een paar boeken uit. Tot mijn stomme verbazing zat er een boek met trollentekeningen van Rolf Lidberg bij! Mijn verzameling met boeken van Rolf Lidberg is nu met 50% uitgebreid. Behalve bovenstaande Zweedse exemplaar had ik ook nog een ander boek met de humoristische trollentekeningen, die ik voor het eerst ontdekt heb tijdens onze fietsvakantie in Denemarken in 1979. Behalve deze boeken heb ik ook nog een verzameling ansichtkaarten van de Zweedse schilder. Ieder half jaar komen er 15 andere in een wissellijst te zitten. En steevast vraag ik aan collega's of vrienden, die naar Scandinavië afreizen, om als ze trollenkaarten zien, deze voor mij mee te nemen.
Met een niet al te vrolijk humeur ging ik met Ada op weg naar station Leiden, waar we de trein naar Bergen op Zoom zouden nemen. Vrijdagmiddag was ik Henny Keereweer tegen, die bij mij in de buurt woont. De fractievoorzitter van de PvdA vertelde me, dat het weinig gescheeld had, of de gemeenteraad van Leiden had deze week al besloten, dat de resterende 2,5 miljoen euro naar zwembad De Vliet zou gaan, dus nog voor de Sportnota in de gemeenteraad behandeld zou worden. Schaatsers staan bij de huidige gemeenteraad kennelijk helemaal aan het eind van de pikorde. We zullen dus nog flink moeten lobbyen om de raadsleden te overtuigen van de noodzaak van het renoveren van de IJshal. Het zal niet meevallen zo vlak voor de zomervakantie. Wat dat aangaat hebben zwemmers in dit jaargetijde een flinke voorsprong, terwijl veldsporten als voetbal e.d. helemaal buiten schot blijven. En dat, terwijl alle politieke partijen in hun verkiezingsprogramma in meerdere of mindere mate positie waren over het behoud van kunstijs in Leiden....9 Voor de Leidse IJshal lijken afspraken met de gemeente Leiden op drijfzand gebouwd. Mijn humeur werd er niet beter om, toen mijn fiets door een windvlaag omklapte op het perron, waarbij in de trein bleek, dat mijn achterlicht gesneuveld was. In Bergen op Zoom was het bewolkt toen we uitstapten. We fietsten in de richting van de Brabantse Wal. Het duurde even, voor we op een goede manier deze 800 jaar oude stad uit waren. Bergen op Zoom is, net als Leiden bekend van het beleg en het ontzet in de Tachtigjarige Oorlog. We hebben er zelfs een bekend lied aan over gehouden: "Merck toch hoe sterck" uit Valerius' Gedenck-clanck. Nu denkt bijna iedereen, dat "Merck toch hoe sterck" een oud Nederlands lied is. Hen moet ik teleurstellen: de melodie is die van een oud Engels volkslied!
Wat wij meekregen van "Merck toch hoe sterck" was vooral de tegenwind op weg naar Woensdrecht. Niet dat we daar om maalden. De Brabantse Wal is een prachtig gebied op de grens van de Zeeuwse klei en de soms wel 20 meter hoger gelegen Brabantse zandgronden. Dit stukje hadden Ada en ik al een paar keer eerder gefietst. We hebben een jaar of wat geleden samen de Schelde-Rhein-route gefietst van Vlissingen naar Venlo. Het glooiende gedeelte tussen Bergen op Zoom en Woensdrecht maakte deel uit van deze prachtige LF-route. We hebben toen op een boerderijcamping in Woensdrecht onze tent opgezet. Op zo'n 20 meter boven de rest van het vlakke land heb je dan een prachtig uitzicht. Verder ben ik in de jaren '80 diverse keren naar Woensdrecht afgereisd, waar de omstreden kruisraketten neergezet zouden worden. Maar de reis van de vele demonstranten ging dan naar vliegveld Woensdrecht, dat een kilometer of 5 oostelijker ligt. Wij fietsten via het mooie dorp Woensdrecht naar Ossendrecht door de glooiende bossen. De klimmetjes waren te vergelijken met de Nachtegaallaan in Katwijk. Via Calfven reden we door dit prachtige hoekje van Nederland naar Ossendrecht. In de jaren '70 kreeg ik van het ministerie van Defensie het verzoek mij hier te melden om opgeleid te worden tot vrachtwagenchauffeur. Ik heb deze uitnodiging beleefd afgeslagen. Men kon mij best missen bij de verdediging van de landsgrenzen. In die jaren stond ik op doel bij DIOS 8 en ik moet zeggen, dat ik het publiek gaf, waar het voor kwam: men wilde doelpunten zien.... Een half uur later dan gepland kwamen we aan bij het vanaf de weg moeilijk te vinden terras van "De Blauwe Paauw" bij de Volksabdij. Hier ontmoetten we Paul Crezee, met wie we na de appeltaart de Grensparkroute zouden gaan fietsen. Onder een wisselend bewolkte hemel fietsten we via Huijbergen België in. Via het niet onaardige boerenland kwamen we op het mooiste deel van deze route van 32 km: de Kalmthoutse Heide. Het had veel weg van de Dwingeloose Heide, wat ik een van de mooiste plekken van Nederland vind. Halverwege het fietspad, waarop een kind aan het skeeleren was op het gladde asfalt, zetten we de fietsen aan de kant om een kilometer over een zandpad te wandelen. Op een heuveltje nuttigden we onze lunchpakketten. Bijzonder aan deze wandeling was de afwisseling van de vegetatie. Aan de ene kant had je een soort moerasgebied met bijbehorende planten. Ook het wollegras tierde welig. Ook zonnedauw, een vleesetende plant, was regelmatig te vinden op dit stukje glooiend zandpad. Wat verder opviel was de stilte op de heide.
We namen onze fiets weer ter hand en reden over het fietspad naar Kalmthout toe, waar Paul ons het naambordje Annemieke liet zien. Samen met zijn veel te jong gestorven vrouw Annemieke kwam hij graag op de Kalmthoutse Heide. Na de dood van zijn vrouw stuitte hij toevalligerwijze op een smal weggetje met die naam. Een stukje verderop ligt een soortgelijk weggetje met de naam Rozemieke. De namen Annemieke en Rozemieke zijn afkomstig van stripfiguren van Willy Vandersteen. Deze schepper van de fameuze Suske en Wiske was woonachtig in Kalmthout. Via de lommerrijke dreven van Kalmthout met zijn talloze fraaie optrekjes fietsen we door de bossen naar Putte toe. Op het zonnige terras van "Het Witte Paard" namen we een paar Palmpjes. In het café zaten groepjes wielrenners. De hele dag door kwamen we plukjes en soms grotere groepen coureurs tegen. Deze grensstreek van Noord-Brabant en België is een echt wielergebied. De fietstocht door België sloten we af met hét handelsmerk van onze Zuiderburen: een zak friet! Na nog een ijsje toe vervolgden we de Grensparkroute. Over rustige fietspaden reden we naar Ossendrecht, waar we hartelijk afscheid namen van Paul. Wij reden samen via Huijbergen langs vliegveld Woensdrecht en de Wouwse Plantage terug naar Bergen op Zoom. Op het station hadden we geluk. We waren net op het perron, toen de trein naar Leiden eraan kwam rijden. Deze had 5 minuten vertraging. Anders hadden we hem gemist. Zodoende konden we thuis, na een fietstocht van 84 km, nog het laatste kwartier van Spanje-Frankrijk kijken. Ana was zeer opgetogen. Haar España won met 2-0. Nu was het voor de Spanjolen "Merck toch hoe sterck!"
Een paar maanden geleden besloot Provinciale Staten de plannen voor een nieuw Thialf in Heerenveen af te serveren. Het project met 2 400-meterbanen en alle topsportfaciliteiten zou te duur worden.
Particuliere investeerders wilden zo'n topsportbaan elders in Nederland realiseren. Almere, Zoetermeer en Leiden/Zoeterwoude werden als mogelijke lokaties genoemd. Het had iets onwerkelijks. Jarenlang ben je bezig om de goedkoopste kunstijsbaan van Nederland onder de aandacht van de lokale politiek te brengen, en ineens krijg je zo'n superbaan op een presenteerblaadje aangereikt.
Het was dan ook te mooi om waar te zijn, of zoals de Amerikanen plachten te zeggen: "Too good to be true!"
Dat bleek deze week maar weer. De topsportbaan gaat in Almere gerealiseerd worden.
En wij? Wij kunnen ons weer eens volledig gaan richten op het behoud van de IJshal aan de Vondellaan. En dat zal na het uitkomen van de Sportnota van de gemeente Leiden lastig genoeg worden. We zullen de komende maanden voor de zoveelste keer de gemeenteraadsleden moeten zien te overtuigen.
Toezegingen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst!
Gisterenavond fietste ik op weg naar de skeelerbaan in Leiderdorp even langs het huis van Frits van Huis. Als deelnemer aan de Zelfstedentocht van 11 februari had hij nog een exemplaar tegoed van "De Elfsteden toch gereden".
Uiteraard kreeg hij een gesigneerd exemplaar. De opdracht luidde: "Voor Frits. Hij moest zijn broer Wim verselijk missen!!" De twee uitroeptekens zijn op nadrukkelijk verzoek van mijn Elfstedenmaatje toegevoegd.
Het was heerlijk warm. Op deze zwoele zomeravond hadden we weer een prima skeelertraining van Dick van Goozen. Een groep van 32 skeeleraars kreeg een gevarieerde les voorgeschoteld met eerst 5 minuten redelijk voluit rijden, waarna een piramide volgde met eerst 6 keer 15 seconden voluit en daarna 15 seconden uitrijden met een hangend been achter het standbeen. Je moest zo lang mogelijk wachten, voor je van standbeen wisselde.
De volgende stap was 6 keer 30 seconden voluit en 30 rust en daarna 6 keer een minuut van beiden, waarna we in omgekeerde volgorde gingen aftellen.
Met een groepje van 7 IJVL-leden fietsten we na een afzakkertje in de kantine terug naar huis. Het was net "Tien kleine negertjes".
Iedere keer verdween er een.
Na afscheid genomen te hebben van Jaap de Gorter, die de G-schaatsers skeelerles had gegeven, kwam ik Douwe Kinkel tegen, met wie ik nog een tijdje praatte over de fantastische natuurijsperiodes van de afgelopen jaren.
Ondanks de voorspellingen van regen was het vanochtend bewolkt, maar wel droog. Pas vanavond ging het regenen, maar toen gingen de hemelsluizen ook goed open met enkele flinke donderklappen.
Vanmorgen skeelerde ik over het droge asfalt vrijwel hetzelfde rondje als vorige week donderdag: over de Rijndijk en de Velostrada naar Leidschendam en via dezelfde route weer terug. Door de soms flinke wind waren er stukken asfalt met vrij veel blaadjes. Op een gegeven moment had ik het idee, dat mijn rechterskeeler niet zo lekker rolde. Dat klopte. Er was weliswaar geen spaak tussen de wielen gestoken, maar een blaadje tussen de wielen rolt ook niet zo lekker.
Martinus Nijhoff, een van de grootste Nederlandse dichters uit de 20e eeuw, schreef een gedichtenbundel onder de veelzeggende titel "Lees maar, er staat niet wat er staat". Deze pakkende en veelzeggende titel is helaas, voor zover ik het uit de berichtgeving van het Leidsch Dagblad kan destilleren, ook van toepassing op de Sportnota, die wethouder Frank de Wit vorige week heeft gepresenteerd. Voor een nieuwe Vijf Meihal en een nieuw Vijf Meibad is zo'n 10 miljoen euro gereserveerd. Ik citeer: "De wethouder steekt tot en met 2025 zo’n 30 miljoen in sport en sportaccommodaties in de stad. Van de resterende tien miljoen reserveert hij 2,5 miljoen voor onderhoud aan of zwembad De Vliet of de IJshal aan de Vondellaan. Om die twee accommodaties te moderniseren is respectievelijk 3 en 4 miljoen nodig. Een keuze is nog niet gemaakt. Daar wordt nog onderzoek naar verricht, laat De Wit weten." Nu is door de vorige gemeenteraad uitgesproken, dat er in Leiden of een nieuwe kunstijsbaan wordt gerealiseerd, of dat de IJshal aan de Vondellaan wordt gerenoveerd. Hiervoor is bij mijn weten 4 miljoen euro gereserveerd om dit ook daadwerkelijk te kunnen doen. De volgende dag stonden de eerste reacties in het Leidsch Dagblad. Ik citeer: Voorzitter Sjaak Stuijt van de IJsvereniging Leiden is teleurgesteld "We worden achtergesteld bij andere sporten. Leiden kiest er voor andere taken zoals de bouw van een nieuwe Vijf Meihal en naastgelegen zwembad naar voren te schuiven. Die 2,5 miljoen voor renovatie van of de IJshal of zwembad De Vliet wordt dan een kwestie van kop of munt. Maar tegen de tijd dat wij aan de beurt zijn, is het geld op omdat de kosten van bouwprojecten altijd worden overschreden. Dan hoeft Frank de Wit dus niet meer te kiezen." Vandaag stond op de site van het Leidsch Dagblad het volgende te lezen onder het kopje "Kritiek op bezuinigingen Leiden" : De lokale politiek heeft vooral kritiek op de voorgenomen sluiting van zwembad De Vliet en het schrappen van subsidie voor het kindervakantiekamp Jeugddorp voor minder draagkrachtige gezinnen. Op deze manier heeft de gemeenteraad dus al gekozen en staan de schaatsliefhebbers figuurlijk in de kou, waar ze dit van nature alleen letterlijk willen. En dat, terwijl in hun verkiezingsprogramma alle politieke partijen in meerdere of mindere mate positief waren voor het behoud van kunstijs in Leiden. Leiden afficheert zich graag met de leus: "Niets lijkt op Leiden" en voor wat de omgang met de schaatsers aangaat klopt dat volledig. Een zwemmer, die in Leiden Zuid-West woont, heeft straks de keuze uit 3 zwembaden binnen een straal van 2 km, want naast een gerenoveerd Vijf Meibad en De Vliet ligt zwembad Ter Wadding in Voorschoten ook nog binnen deze draaicirkel. Een schaatser uit Leiden Zuid-West moet straks een stuk verder reizen, als de IJshal over een aantal jaren onverhoopt moet sluiten wegens achterstallig groot onderhoud. De keuze is dan: wordt het Zoetermeer, Den Haag, Amsterdam of Haarlem? Is dit wat de titel de gemeente Leiden bedoelt met de titel van de Sportnota: "Verleiden tot bewegen"?
Gisterenmorgen had ik een bijeenkomst in Utrecht van BiebPanel. De ochtendsessie ging over het klantenpanelonderzoek over "Imago". Hierbij kwamen enkele sportgerelateerde zaken ter sprake. Een ervan is, dat je een winnend team juist wel moet wijzigen, omdat je anders in een soort slaapstand komt. Hierdoor loop je ongemerkt een achterstand op, doordat je vergeet bijtijds te vernieuwen.
"Een goed voorbeeld is het Nederlands elftal", werd ons voorgehouden.
Ik was het hier niet helemaal mee eens: Bert van Marwijk had Oranje juist wel gewijzigd, door Dirk Kuijt, de teamspeler bij uitstek, uit het elftal te halen ten faveure van het zoveelste luxe paard.
Een tweede sportgerelateerde zaak waren de seizoenen van een organisatie. Want net als het jaar kennen organisaties winter, lente, zomer en herfst. Een dienstverlening komt op, groeit en bloeit en bereikt zijn hoogtepunt, waarna onvermijdelijk de neergang inzet. De kunst is om op tijd met vernieuwingen te beginnen, dus voor de neergang niet meer te stuiten is.
Dit werd gevisualiseerd met bovenstaand kunstwerk van Maurits Escher. Hier was een S-curve in gezet, het symbool van de seizoenen van een organisatie, die de neergang weet om te buigen in een nieuwe groeicurve.
De S-curve kwam me zeer bekend voor. Bij het schaatsen en het skeeleren gebruik je deze ook. Ook al noem je het dan meestal niet de S-curve, maar heb je het over terugsturen.
Hoe beter je de S-curve uitvoert, des te meer voorwaartse groei, oftewel snelheid, je krijgt.
Wat ik trouwens wel een leuke opmerking vond op deze dag, was de opmerking, dat iedere medewerker in de frontoffice eigenlijk horeca-ervaring zou moeten hebben: daar leer je pas echt, wat gastvrijheid betekent.
Welnu, in mijn jeugdjaren stond ik achter de bar in "De Hobbit" in Nieuw-Vennep, dus deze ervaring heb ik, al betwijfel ik, of mijn leidinggevenden mij graag in deze outfit in de bibliotheek rond zouden zien stappen.
Gisterenavond hadden we weer een gevarieerde droogtraining, met buik- en rugspieroefeningen, schaatsstappen in de elastieken en de befaamde coördinatie-oefeningen op de touwladder. Dit laatste had veel weg van de S-curve.
Bij de sprongen op de treden van station Lammenschans liet ik de S-curve maar wijselijk achterwege.
Twee jaar geleden was het voor mij een eitje om de traditionele toto bij mijn vrienden en op mijn werk te winnen. Ik had een week voor het WK begon gedroomd, dat Nederland in de finale van Spanje zou verliezen. Het was een soort slapend rijk worden. Dit jaar bleef zo'n voorspellende droom afwezig en moest ik het op eigen houtje doen. Eerlijk gezegd had ik totaal geen idee, wat het zou gaan worden. Op mijn werk ging ik maar uit van wederom Nederland-Spanje, dit keer met Oranje als overwinnaar. De revanche. Met Ivan, de broer van Ana, had ik dit zo afgesproken, toen hij bij ons logeerde. Ach ja, je kunt er helemaal naast zitten, al kan Spanje natuurlijk nog gewoon finalist worden. Daar je nooit alle eieren in een mandje moet doen, koos ik bij mijn vriendengroep voor Duitsland-Engeland. Duitsland in de finale kiezen is, met deze talentvolle spelersgroep, die onze Oosterburen momenteel hebben, gekoppeld aan een altijd fantastische sportmentaliteit, niet echt een gok. Mijn tweede finalist, Good old England, werd vooraf niet hoog ingeschaald. Diverse dragende spelers vielen met blessures af. Engeland in de finale zou dus een beetje een verrasing zijn. En juist daarom heb ik hen gekozen. Want juist bij het Europees kampioenschap zit er vrijwel steevast een verrassend land in de finale! In deze pot zitten verder de volgende finales: Nederland-Spanje, Duitsland-Frankrijk, Nederland-Italië, Duitsland-Spanje, Nederland-Duitsland en Duitsland-Rusland. En dat is het leuke: ondanks de uitschakeling van Nederland en Rusland heeft iedereen nog kans op een al of niet gedeelde winst van de pot, die met € 5,- per persoon gevuld is. Zo is er voor sommige Hollanders toch nog wat te winnen op dit dramatisch verlopen EK.
