Natuurijstraining in hartje zomer

De titel klink misschien gek, maar het is toch waar. Gisterenavond viel de skeelertraining letterlijk in het water. Op het moment, dat ik normaal gesproken op de fiets naar de skeelerbaan in Leiderdorp zou gaan rijden, kwam de regen hier met bakken uit de hemel. Het onweerde en er stond even een harde wind.
Behalve dat het op zolder ingeregend had, waren de gevolgen vooral op de Velostrada te zien, waar ik vanmorgen over skeelerde. Deze was bezaaid met takken en takjes. Dat betekende, dat je je slag niet goed af kon maken. Je moest met je wieltjes een beetje tussen de takjes door laveren met een prikslag.

Precies op de manier, waarop je op natuurijs op slecht ijs met een aangepaste slag probeert te voorkomen, dat je onderuit gaat.

Vandaag probeerde ik een voor mij nieuw rondje uit. Vanaf station De Vink skeelerde ik over de Velostrada tot de Horstlaan, waar ik onder de tunnel door ging. Het was voor mij een compleet raadsel, hoe de Horstlaan zou skeeleren. Nou, dat viel niet tegen. Het asfalt is niet zo glad als op de Velostrada, maar het was over het algemeen behoorlijk goed.

Na de bocht bij landgoed "Eikenhorst", beter bekend als de nederige stulp van Elfstedencrack Willem-Alexander van Buren, volgde een viertal hoge verkeersdrempels, waar je niet lekker over rijden kunt. Je wordt een klein beetje door elkaar geschud. Maar we hebben het dan over in totaal nog geen 100 meter op een rondje van ongeveer 20 km.
Het grootste obstakels vormen de tunnels onder de spoorlijn en de A44. De tunnel onder de spoorlijn is een stuk makkelijker, ook al moet je daar rustig beginnen. Er kan immers een auto aan komen.
De tunnel onder de A44 is een stuk lastiger. Er zit een bocht in, waardoor je tegemoetkomende fietsers niet aan kunt zien komen. Bovendien is de tunnel een stuk smaller, waardoor je goed uit moet kijken, dat je niet over de trottoirrand struikelt.

Via deze tunnel kom je uit op de Via 44. Met de wind in de rug ga je flink hard over het gloednieuwe skeelerasfalt. Na de strook van ongeveer 500 meter met stoeptegels volgt wederom spiegelglad asfalt, maar hier liggen veel losse steentjes, vermoedelijk afkomstig van het ZOAB op de A44.
Bij de fietstunnel in aanleg sla je linksaf om over het rode asfalt naar de Deijlerweg te rijden. Bij stukken met bomen lagen er weer meer takjes, maar het stuk tussen de weilanden richting Valkenburgse meer was fantastisch: wind in de rug, geen takje te bekennen en toevallig geen fietsers. Hier kon je zeer lange slagen maken, net als je dat op zwart ijs kunt doen.
Bij de Stevenshof heb je een combinatie van goed en wat minder asfalt, met de daarbij behorende slagen. Het was al met al een prima natuurijstraining in hartje zomer.