Vanmorgen heb ik de laatste schaatsles van 2012 gegeven in de Leidse IJshal. Er waren op deze instuif op Oudjaarsdag 174 kinderen afgekomen. Het was dus druk op het ijs, en erg gezellig. Het thema, waar ik mijn oefeningen in "verstopt heb", waren de tradities van Oudjaar: oliebollen en vuurwerk. Na afloop lieten mijn buren op de binnenbaan merken, dat de oefening met "gillende keukenmeiden" niet geheel ongemerkt voorbij was gegaan.
Terugkijkend op het afgelopen jaar zijn er een paar hoogtepunten, die als siervuurwerk het firmament prachtig verlichtten.
Allereerst was daar natuurlijk de schaatsperiode van begin februari. De Vogelplas was mooi, vooral op zaterdag 4 februari, toen het er na de koudste nacht in jaren sprookjesachtig uitzag. De Langeraarse Plassen waren een onontgonnen gebied voor me, maar de dag erop herontdekten we de schoonheid van de Kagerplassen en het Braassemermeer.
Dit alles was de voorbode van het absolute hoogtepunt van 2012: de Elfstedentocht van 11 februari.
Doordat Andrea Landman 2 maanden later 50 werd, leek het me leuk om het verslag van de prachtige natuurijsperiode van februari in boekvorm aan te bieden. Veel eerder dan gepland kwam zodoende "De Elfsteden toch gereden" uit bij Mijn Bestseller. De marathon van Leiden ging net als in 2011 onder de 4 uur, zodat ik nu 10 marathons op mijn naam heb staan. Er zijn mensen, die het met minder moeten doen.
Zeer zonnig was het kampeerweekeinde in Basse met een prachtige kanotocht door de Weerribben. Helaas was Sammy er niet bij en zal hij er ook nooit meer bij zijn met zijn strijdwagen.
Met Ada heb ik in de zomer twee fietsvakanties gehouden.
Op een verregende Elfstedentocht volgde een fietstocht door de prachtige Eifel en langs de Moezel, waarbij de buien meestal 's nachts vielen.
In totaal heb ik dit jaar trouwens 9700 km gefietst.
In de zomer heb ik veel geskeelerd en ben ik door Dick van Goozen even apart genomen. Van hem leerde ik de bijhaal van Yvonne van Gennip. Marieke van Hoek leerde me, hoe ik in de bocht beter zijwaarts af moest zetten.Hierdoor skeeler ik niet alleen beter, maar is mijn schaatstechniek ook verbeterd.
Aan het eind van het jaar was er weer de 1000 rondjes van Leiden. Ondanks het ontbreken van de absolute topvorm van 2011 wist ik deze zeer Alternatieve Elfstedentocht in 7.45.13 te volbrengen, dik onder de 8 uur. Volgend jaar ben ik weer van de partij.
Als klap op de vuurpijl ging de Leidse gemeenteraad akkoord met het voorstel van Henny Keereweer en Juliëtte Gilissen om 4 miljoen euro ter beschikking te stellen voor het opknappen van de Leidse IJshal.
2012 gaat de boeken in als een nat jaar. December was daarvoor exemplarisch. Na kwakkelweer aan het begin van december gingen de hemelsluizen halverwege de maand wagenwijd open bij zeer zachte temperaturen.
Ook lichamelijk was het af en toe kwakkelen. Een blessure als gevolg van het lichtjes afklemmen van mijn linkervoet in mijn langlaufschoen zorgde voor een pijnlijk begin van de Elfstedentocht.
In de zomer was ik tijdelijk doof aan één oor en op een gegeven moment zelfs aan beide oren, en toen dat over was kreeg ik last van een achillespeesblessure.
Desondanks zou ik, met deze kwaaltjes van voorbijgaande aard, blind tekenen voor nog zo'n jaar, want zo'n prachtige natuurijsperiode met een heuse Elfstedentocht zijn pareltjes, waar je jarenlang op kunt teren.
Het zijn de zonnige hoogtepunten in een kwakkeljaar.
Weerstand. Het klinkt zo streng. Maar in het Duits klinkt het nog strenger: Wiederstand!
Desondanks is er een vrolijke meezinger, die in de Duitse Anti-Kernenergiebeweging populair is.
De eerste keer, dat ik dit lied hoorde was in 1978, toen ik meedeed aan de protestfietstocht langs de Waddenzee tegen de vervuiling van dit unieke natuurgebied.
Tijdens een "bezoek" aan een kerncentrale, waarbij we om een of andere duistere reden niet werden binnengelaten, begonnen we met het zingen van "Wehrt Euch, leistet Wiederstand, gegen das Atomkraftwerk ins Land". Aan het eind van het liedje stonden we te hossen met ruim 100 man en werd er zelfs polonaise gelopen.
Weerstand is niet erg, het is zelfs noodzakelijk! Afgelopen week had Ada een stevige griep te pakken en nuchter als altijd zei ze: "Dat is goed voor de weerstand!" En zo is het natuurlijk ook. Af en toe een griepje of een verkoudheid is een goede training voor het afweermechanisme in je lichaam. Het voorkomt ernstiger ziekten als je witte bloedlichaampjes op scherp staan.
Als baby werd ik op een warme julidag meteen na mijn geboorte in een couveuse gestopt. Ik was broodmager en veel te klein. In mijn eerste levensjaar ben ik heel veel ziek geweest en mijn ouders waren af en toe bang, dat ik het niet zou overleven.
Dat deed ik gelukkig wel en in dat jaar heb ik zoveel weerstand opgebouwd, dat ik zelden ziek ben en dan meestal ook snel herstel. Mijn gemiddelde ziekteverzuim zal in de 33 jaar, die ik werk, een dag of 2 per jaar bedragen. Gezondheid is een zeer groot goed en ik ben gelukkig gezegend met een goed functionerende weerstand.
Ook met schaatsen gebruiken we trouwens weerstand. Je afzet is onmogelijk als je geen grip op het ijs, lees weerstand, hebt!
Vandaag had ik weer een nieuwe mogelijkheid om positief met weerstand om te gaan. Ik had afgesproken met Hans Boers om te gaan hardlopen. Er stond een flinke zuidwesten wind, dus op de fiets moest ik op de Velostrada behoorlijk wat luchtweerstand overwinnen. Samen deden Hans en ik dat hardlopend nog eens dunnetjes over op het stuk van station Voorschoten naar de Horstlaan.
Onderweg hebben we het dan over van alles en nog wat. In dit geval over de weersvoorspellingen van de Enkhuizer Almanak. Voor deze winter ziet dat er niet zo geslaagd uit.
Het zullen korte periodes zijn, waarin het gaat vriezen. Als er natuurijs is, moet je het meteen pakken, anders is het voorbij voor je op natuurijs hebt gereden. Dit is geheel in lijn met mijn winterverwachting.
Wat dat aangaat ziet de voorspelling voor de tweede helft van december 2013 er wat stabieler uit. Als u op de plaatjes klikt, wordt de tekst leesbaar.
Via de Kniplaan liepen we naar de Vogelplas, waar we 4 jaar geleden op 30 december een prachtige schaatsdag hadden.
Nu waren er alleen golven te bekennen op dit ondiepe meertje, dat in het midden meer dan 2 meter diep is! Met de wind in de rug werden we langs de oostzijde van de Vlietlanden een soort vooruit geduwd. Halverwege zagen we een kaal en troosteloos landschap: zeer veel grote bomen waren hier gekapt. Wie heeft hier opdracht voor gegeven?
Langs de landijsbaan van Voorschoten, de laatste jaren vaak de eerste plek, waar wij op natuurijs terecht konden, liepen we tegen de wind in terug naar station Voorschoten. Zo konden we weer wat luchtweerstand overwinnen. Want ook dat moet je regelmatig trainen!
Gisterenmiddag kreeg ik na het mountainbiken van Jaap de Gorter een folder in mijn handen gedrukt van uitgeverij Marmer.
Alleen al door de prachtige foto voorkant van de folder heb je zin om deze te bekijken. Het schaatsplezier spat van de foto af. Nederland op zijn best!
En daar gaat het eerste boek ook over. "Alles over ijs" van de hand van diverse auteurs en fotografen is een prachtig Oer-Hollands lees- en bladerboek over onze winters met veel prachtige foto's. Door op onderstaande foto te klikken, wordt de foldertekst vergroot en leesbaar.
U kunt alvast een blik werpen in "Alles over ijs" door te klikken op sneak preview.
Pas wel op, want het bekijken van de schitterende foto's van schaatsen op natuurijs werkt verslavend!
Het tweede boek sluit hier mooi op aan en heet "Wegwijs op natuurijs" en daarin geven Huub Snoep en Fred Geers aan, hoe je veilig kunt schaatsen op natuurijs. Door op het plaatje hieronder te klikken, wordt deze vergroot, zodat de tekst leesbaar is.
Wie wat meer over de inhoud wil weten, kan ook bij "Wegwijs op natuurijs" klikken op de sneak preview.
Hierin staan een aantal regels rond veiligheid. Deze staan in andere bewoordingen ook op mijn website in de serie Toertochttips en dan met name het stuk over veiligheid.
Alle toertochttips zijn ook terug te lezen in mijn bij Mijn bestseller uitgegeven boek "Molen- en Merentocht".
Desondanks zie ik Huub Snoep en Fred Geers niet als concurrenten. Wij zijn immers alledrie met hetzelfde ideaal bezig: dat u allemaal weer veilig en gezond thuiskomt na een van de allermooiste dingen, die het leven te bieden heeft, het rijden van een toertocht op natuurijs!
De titel heeft met het beginrijm veel weg van een album van Suske en Wiske.
Dat zakkend zadel was dan een beetje de rode draad door een ochtend mountainbiken in en om de duinen bij Noordwijk.
Op deze vrije zaterdagmorgen liep de wekker net zo vroeg als op een normale werkdag. Ik zou om half 9 bij Jos Drabbels zijn, waar we zouden worden opgepikt door Jaap de Gorter. Met zijn auto haalden we Edwin op, met wie we naar Noordwijk reden, waar we bij Kees Fietsshop 4 mountainbikes huurden.
Onderweg kwamen we Marco Tiller en Gerard van Klink tegen, die op hun eigen mountainbikes naar Noordwijk waren gefietst. Het winnende team van de 1000 rondjes van Leiden was compleet.
Jaap en ik moesten wel excuses maken aan de anderen: geheel tegen de IJVL-traditie in, hadden we dezelfde kleding aan!
Het wachten was op Addy en Frank Steenkamp, waarna we met zijn achten naar het mountainbikeparcours van Noordwijk trapten.
Ik begon steeds dieper te zitten. Voor een schaatser is dit een uitstekende houding, voor een mountainbiker niet. Mijn eerste handeling bij het beginpunt van het parcours was dan ook om het zadel omhoog te zetten. Ik begon dan ook met een achterstand aan de eerste ronde.
Er werd netjes op Addy en mij gewacht bij het fietspad, waar we gezamenlijk naar het tweede en natste deel van de route reden. Hier moest je af en toe een spoor zoeken tussen de blubber, het resultaat van een kletsnatte decembermaand.
Vandaag hadden we daar geen last van, want het was een droge dag met lente-achtige temperaturen. Zelfs de zon kwam door.
Over het fietspad reden we naar het startpunt terug, waar we de lus van 9 km hadden voltooid. Ik reed inmiddels weer in de schaatshouding dankzij het zakkend zadel. Vooraleer ik aan de tweede ronde begon, deed ik deze weer omhoog.
De tweede ronde ging een stuk makkelijker dan de voorgaande. Je kent het parcours, je weet waar de lastige stukken zitten en waar je hoe moet schakelen. Desondanks had ik een klein schakelfoutje, waarna ik de ketting er op kon leggen.
Waar ik dacht om ver achteraan te rijden, had ik buiten Frank gerekend, die dacht, dat de boom wel opzij zou gaan voor hem. Niet dus, en daar lag hij in het vrij natte duinzand. Samen bogen we het stuur van zijn mountainbike weer recht, zodat hij weer op pad kon.
Intussen had ik mijn zadel weer wat hoger gezet. In eerste instantie deed ik dat iets te enthousiast, waarna ik met een los zadel in mijn handen stond. Dat was ook niet helemaal de bedoeling.
Bij het fietspad werd een groepsfoto van ons gemaakt door iemand in een wielerbroek van de Rabobank. Hij kreeg de keuze: ons op de foto zetten of anders naar de dopingcontrole....
Hij koos er voor om het kleurrijke IJVL-gezelschap op de foto te zetten.
Gerard van Klink zette mijn zadel, dat voor de vierde keer omhoog was gezet, nu wat beter vast, zodat ik zonder zakkend zadel mee kon fietsen naar Noordwijkerhout, waar Marco Tiller een technisch parcours wist te liggen. Het was zeker een technisch parcours: het was constant draaien en keren tussen de bomen door. Een uitstekende training voor de souplesse!
Dit derde deel van het parcours lag langs het fietspad, waarop Jaap en ik gelopen hadden bij de Oosterduinloop. Met zijn achten reden we door Noordwijkerhout, waar de bezitters van een eigen mountainbike terugreden naar Leiden en de huurders rechtsaf sloegen naar Noordwijk.
Bij het fietspad langs de duinen aangekomen stalden we onze fietsen om in het café op de hoek koffie en warme chocolademelk te bestellen, alvorens we met zijn vieren aan het derde rondje op het prachtige duinparcours te beginnen.
Dit rondje ging het lekkerste. Alleen moest ik even wachten op een zestal paarden met ruiters, die ondanks dat zij duidelijk van links kwamen, geen voorrang verleenden aan een tweetal mountainbikers. Nu hadden wij natuurlijk ons principiële gelijk kunnen gaan halen, maar daar waren die paarden net even te groot voor.
De opgelopen vertraging werd weer ingehaald, doordat je steeds beter door de modder kon rijden. De sporen door het zachte blubber werden steeds breder, dus daar kwam je makkelijker doorheen. Maar ook in deze laatste ronde bleef ik geconcentreerd en daalde ik bij de steilste afdaling wandelend.
Het zwaarste deel van de route moest echter nog komen. Tegen de wind in fietsen naar Noordwijk. Bij het mountainbiken in de bossen had je nauwelijks het idee, dat er zoveel wind stond.
Om half 1 waren we weer terug bij Kees Fietsshop, waar we de vuile mountainbikes weer inleverden. Ondanks het zakkend zadel hadden we bij Noordwijk en Noordwijkerhout heerlijk een kleine 40 km gereden.
Op mijn laatste werkdag in 2012 begaf ik mij op de fiets naar de
Leidse IJshal, waar ik schaatsles mocht geven voor de IJVL. Het regende de hele middag al. Dat paste wel in deze totaal verregende decembermaand.
Er waren minder kinderen dan gebruikelijk, maar dat was te verwachten op deze tussen de feestdagen ingeklemde vrijdagmiddag. Daar we dat al aan hadden zien komen, hadden we aangegeven, dat de kinderen, die wel zouden komen, een vriendje of vriendinnetje mee mochten nemen. Vier kinderen hadden dit gedaan. Zodoende kwamen we toch aan een kleine 20 kinderen.
Het was met drie nieuwkomers en een oudgediende een gezellige les, die zoals gebruikelijk speels verliep. Op een gegeven moment zag ik een aantal boutjes, schroefjes, moertjes en ringetjes op het ijs liggen.
Deze waren te groot voor een klapschaats. Mijn eerste gedachte was: dit is van de Zamboni.
Ik bracht de schoefjes naar de dienstdoende ijsmeester. De dweilmachine had zijn werk probleemloos gedaan. Misschien waren de ijzerwaren uit de zak van een andere ijsmeester gerold tijdens het dweilen.
Na het gebruikelijke tikkertje werd de binnenbaan opnieuw gedweild. Probleemloos. Kennelijk ontbraken er aan de Zamboni geen boutjes, schroefjes, moertjes en ringetjes.
Het was redelijk druk in de Leidse IJshal, toen ik daar om kwart voor 9 aankwam, maar niet zo druk als afgelopen maandag. Mijn dochter was al druk aan het oefenen op diverse schaatssprongen, en hoewel ik redelijk behendig ben, een pirouette of andere hoogstandjes lukt mij niet op mijn kluunschaatsen.
Bij het lesgeven aan kinderen kwam ik wederom naast de kunstschaatsers te staan. Zij doen hele andere oefeningen dan wij, daar de afzet heel anders is, maar veel balansoefeningen van het kunstschaatsen zijn prima te gebruiken bij het schaatsen op noren.
De 10 kinderen van het groepje van Walter Derks en mij kregen een hele serie oefeningen, uiteraard verpakt in een verhaal, om dieper te zitten, de balans beter te houden en zijwaarts af te zetten. De valoefeningen ontbraken trouwens niet.
Iemand, die altijd Valoefeningen geeft is John Val, een van mijn eerste trainers bij de IJVL. Hij was naar de IJshal gekomen in de veronderstelling, dat hij op deze Derde Kerstdag vrij kon schaatsen. Dat bleek een misvatting, maar John vatte het sportief op en gaf een groep kinderen op de buitenbaan les. Je kunt het slechter treffen!
In totaal waren er 110 kinderen afgekomen op deze schaatsles. Zij zorgden voor een gezellige drukte. Het uur was voorbij, voor ik er erg in had. Maandag zijn we weer van de partij, want goed leren schaatsen vraagt veel oefening. Schaatsen is een hele kunst.
Op Tweede Kerstdag was de familie van mijn vrouw over de vloer. Iedereen was er, behalve mijn zoon en zijn Spaanse vriendin, die bij haar familie in het prachtige Asturias de Kerstvakantie doorbrengen.
Nu zou er nog een gast komen, een Braziliaanse vriendin van mijn oudste dochter. Zij zou met de trein uit Rotterdam naar station De Vink reizen. Daar zou mijn dochter haar met de fiets oppikken.
Zo gezegd, zo gedaan. Ze kreeg een telefoontje, toen haar vriendin in de trein van Laan van Nieuw Oost-Indië naar De Vink stapte. Op de afgesproken tijd was ze op het perron, maar wie er ook uitstapte, niemand uit Brazilië.
Wat was nu het geval: deze Braziliaanse vrouw was met de metro vanuit Rotterdam naar Laan van NOI gereisd en had de euvele moed gehad om daar niet uit te checken en opnieuw in the checken, toen ze in eenzelfde soort voertuig stapte, dat dan ineens een trein blijkt te zijn.
Maar gelukkig heeft de NS zeer klantvriendelijke medewerkers in dienst, die haar konden betrappen op dit halsmisdrijf. Dat een Nederlander de logica kan ontgaan, dat je in en uit moet checken als je van het ene treinperron op het andere treinperron over moet stappen, want dat is het natuurlijk op Laan van NOI, is tot daar aan toe, maar iemand uit een ander continent zou toch beter moeten weten.
Geheel in de geest van Kerstmis was de conducteur heel barmhartig. De onverlaat kwam er vanaf zonder de gebruikelijke boete van € 35,-, maar regels zijn regels: ze moest wel in Voorschoten de trein verlaten!
Zo moest deze Braziliaanse gast voor het laatste stuk van de reis een taxi bestellen, want de volgende trein naar De Vink, een station verder, kwam pas een half uur later.
Zo kon ik een stuk later dan gepland met plaatsvervangende schaamte voor zoveel Hollandse botheid, eindelijk voor gastheer spelen voor onze Braziliaanse gast.
Ada begint heel langzaam een beetje op te knappen. De griep heeft haar dan ook behoorlijk te pakken. Wat dan aangaat rol ik er dit keer vrijwel ongeschonden doorheen. Ik had wel wat spierpijntjes, maar daar wordt je als getraind duursporter niet warm of koud van. "Dat gaat vanzelf wel weer over", denk ik dan, en dat klopt altijd.
Het enige, waar je voor op moet passen, is of je geen koorts krijgt. Daar moet je heel voorzichtig mee zijn. Sporten met koorts kan levensgevaarlijk zijn. Als je weet, dat je lichaamstemperatuur bij het hardlopen 1 á 2 graden omhoog gaat, kom je bij 38 graden al uit op 39 of 40 graden: flinke koorts dus.
Die temperatuursverhoging is wetenschappelijk vastgesteld bij de Zevenheuvelenloop. Tientallen lopers hebben toen een miniatuur-thermometer ingeslikt en bij al deze lopers was deze stijging van de lichaamstemperatuur tijdens de loop waarneembaar.
Waar Ada al sinds zaterdag koorts in diverse gradaties heeft, had ik daar geen last van. Maar de pijntjes herinnerde me er wel aan, dat ik me rustig moest houden. Dat doe ik dan ook. Behalve een middagdutje op zijn tijd laat ik zodoende vandaag de traditionele Kerstcross bij Meerburg dit jaar schieten.
Morgenochtend mag ik weer kinderen lesgeven bij de instuif in de Leidse IJshal, vrijdagmiddag voor de IJVL en als het goed is en ik niet uitgebreid boodschappen hoef te doen, ga ik zaterdag in Noordwijk mountainbiken.
Na een halve week rust kom ik dan toch wel aan mijn beweging. Waar het in november niet lukte, rol ik er nu aardig doorheen.
Allereerst wens ik iedereen prettige Kerstdagen toe. Op deze grauwe Eerste Kerstdag, heel anders dan 2 jaar geleden, laat ik de traditie voortleven en zet wat Kerstkaarten, die ik heb mogen ontvangen, op dit blog.
De eerste kaart, die ik plaats, heb ik gevonden op www.weerwoord.be. Deze ziet er kleurrijk uit, maar voor schaatsers is dit een gruwelijke kaart. Zolang de rode puist, het hogedrukgebied, bij de Azoren ligt, kunnen wij het hier met de winter wel schudden.
Zuidwestenwinden brengen ons dan regenbui op regenbui bij zachte temperaturen. Het wordt dus hoog tijd, dat de weerkaarten opnieuw geschud worden, want als bovenstaande kaart uitkomt, kunnen we de eerste helft van januari en mogelijk de hele eerste maand van 2013 afschrijven.
Maar goed, het is nog ver weg en er kan nog een hoop veranderen, dus laten we niet somberen, er is altijd licht aan het eind van de tunnel, en soms zelfs er middenin, zoals blijkt uit deze kaart, die we van Dinie Breddels mochten ontvangen.
Ik heb iets met Ierland, en zeker met de Ierse muziek, dus hierbij een bij het land van deze grot passende melodie.
Iemand, die nooit ontbreekt als het op het maken van prachtige foto's aankomt, is Jos Drabbels. Een beeldschoon winterlandschap.
Dat is ook het geval bij dit landschap uit Boksum, die we mochten ontvangen van Liesbeth Woudstra en Edzer Kramer. Alleen op zondagochtend hebben we wat gezien van het landschap om "onze" boerderij in Boksum.
We hopen, dat we er in 2013 weer kunnen logeren voor het rijden van de Tocht der Tochten. Dan gaan enkele leden van dit bij de 1000 rondjes van Leiden nostalgisch gefotografeerde Team de Gorter, opgestuurd door Andrea Landman en Paul Verkerk, ook weer mee.
En dan komen we aan de categorie schaatskaarten, zoals bovenstaande, die we van Cobie en Martin Schouten mochten ontvangen.
De Waterpoort in Sneek is op postzegelformaat te ontwaren op de kaart van Mariët en Eric Spierings.
Maar het echte werk is toch foto's van natuurijs, zoals deze van de Grachtengordel in Amsterdam, niet voor niets Werelderfgoed, die Peter Zwart ons opstuurde.
Beeldschoon, net als deze kaart van Dick de Bles, die ik vaak tegenkom op natuurijs. Zie, hoe prachtig ons land of beter nog ons bevroren water is, zoals hier op de Gouwzee.
Als je partner geveld is door de griep, loop je zelf ook een verhoogd risico. Ik voelde mijn spieren al een paar dagen en vanmorgen aan het ontbijt was het al niet anders. Desondanks stapte ik om half 9 op de fiets naar de Leidse IJshal, waar we met een twintigtal trainers schaatslessen zouden geven aan ruim 160 kinderen. Het rood-geel-groene jack was voor mij: het paste mooi bij mijn gele schaatsen. Met rendierhoorns op mijn Fryslân-muts dong ik weer mee naar de titel "best geklede Nederlandse man".
Voor het zo ver was mocht ik eerst voor rendier spelen. Een paar jaar geleden was dat een groot succes, dus we gingen nu op herhaling. Dit bijzondere rendier, dat aanvankelijk bang was om tijdens de schaatsles door de hoeven te gaan, trok de slee met de Kerstman niet, maar duwde deze.
Terwijl John Lennon's "Happy Christmas" uit de geluidsboxen schalde, gleed de slee eerst een rondje op de buitenbaan, gevolgd door een rondje op de binnenbaan.
Met Walter Derks gaf ik aan zo'n 12 kinderen schaatsles rond het thema "Kerstmis", waarbij van alles voorbij kwam, van het hakken van de kerstboom tot het kerstdiner met de kalkoen en een bolle buik van het eten. Ook het Kerstverhaal zelf kwam ter sprake. Je kunt prima engeltjes uitbeelden, de os en de ezel (steppen!), de herders, de kudde schapen en de herdershond. Met als slot "Witte zwanen, zwarte zwanen" met de originele tekst: "Wie gaat er mee naar Engelland varen"!
Een uur schaatsles is dan zo voorbij. En dan komt het meest bijzondere: naarmate de les vorderde, kreeg ik steeds minder last van mijn spieren. Dit rendier ging dus niet door zijn hoeven.
Samen met Maup Honcoop, net als ik geboren en getogen Venneper, reed ik de slee met de Kerstman daarop, twee rondjes over de buitenbaan, dit keer met de klok mee, dus tegen de stroom in. Echt een kolfje naar mijn hand. Pardon, mijn hoef....
Mijn vrouw is een ideale werkneemster. Ze lijdt aan de bekende onderwijskwaal: het hele schooljaar door veel meer uren maken, dan waarvoor je betaald wordt.
Ook de laatste week van de zomervakantie was ze alweer iedere dag op school aanwezig, in de herfstvakantie ging "Het Kompas" verhuizen, dus deze vakantie ging ook aan haar neus voorbij en nu, aan het begin van de Kerstvakantie, is ze geveld door de griep. Zo kost het de school geen ziektegeld.
Nu is Ada niet alleen een ideale werkneemster, ze is het ook als levenspartner. Nou ja, bijna dan. Ze heeft namelijk de gewoonte, het niet altijd met me eens te zijn!
Nu is dat laatste een manco, waar meer mensen aan last van hebben.
Je kunt hier op een paar manieren mee omgaan. Schouderophalend, er flink tegenin gaand of de voormalige slogan van het NRC gebruikend: slijpsteen voor de geest.
Maar als ik eerlijk ben: de gewone slijpsteen gebruik ik een stuk vaker.
Vanmorgen heb ik 3 paar schaatsen geslepen: die van Ada en mijn twee paar kluunschaatsen.
Vanmiddag komen daar nog de schaatsen van Hans Boers bij. Hij gaat met Jaap de Gorter naar "De Hobbit", de verfilming van het beroemde boek van J.R.R. Tolkien, waarvoor ik eerder al met andere vrienden had afgesproken om die in januari samen te gaan bekijken.
Op de heenweg brengt Hans de schaatsen even aan, op de terugweg naar huis haalt hij ze weer op. In goed Nederlands heet zoiets een vriendendienst.
Om dat te bedenken had ik geen slijpsteen voor de geest nodig, maar is een gewone slijpsteen veel handiger.
Zo, weer een Apocalyps overleefd. Hoeveel dat er zijn in mijn leven, weet ik niet precies meer. Wel dat er op gezette tijden wat mensen rond gaan bazuinen, dat het laatste uur geslagen heeft.
De meest serieuze bedreiging was de Cuba-crisis, dit jaar een halve eeuw geleden, waarbij de USA en de USSR op het randje van een atoomoorlog hebben gebalanceerd. Als kind van 7 ontging mij dat volledig. Volkomen naïef genoot ik een paar maanden later van de strengste winter in de Koude oorlog. In 1962-1963 heb ik op de Hoofdvaart in Nieuw-Vennep leren schaatsen.
Daar speelde een paar jaar later zich het volgende tafereel af. Ik was met mijn toenmalige schoolvriendje, Frans van Vlimmeren, die op 13-jarige leeftijd tragisch is overleden, Indiaantje aan het spelen bij ons thuis. Op deze zondagmiddag kwamen een paar Jehova's getuigen bij ons aan de deur om het einde der tijden aan te kondigen.
Frans en ik waren met een lasso aan het oefenen en zowaar, ik ving een Jehova's getuige! Ik had geen profetische gaven nodig om te zien, dat hij dit niet zo waardeerde. Als het aan hem gelegen had, zou ik niet behoren tot de 144.000 uitverkorenen, die gered zouden worden. Daar ik toch reddeloos verloren was, maakte hij maar rechtsomkeer zonder bij onze huisdeur aangebeld te hebben.
De volgende onheilsprofeet was Hal Lindsay, die in de jaren '70 schatrijk geworden is met de verkoop van "De planeet, die Aarde heette" en meer van dit soort vakliteratuur voor doemdenkers.
Daarna was er om de paar jaar wel iemand, die op grond van vage berekeningen precies wist aan te geven, wanneer het einde der tijden aan zou breken. Het aflopen van de Mayakalender was de zoveelste voorspelling in dit genre.
Ik werd gisterenochtende dus gewoon wakker naast mijn eigen Calender girl voor de zoveelste regendag in december. Op deze kortste dag van het jaar was er geen sprake van, dat de hemel kraakte in zijn voegen.
Wel kwamen er wat vreemde vogels langs op de eerste dag van de winter. Allereerst moest ik op mijn werk een vrouw helpen met het vergroot kopiëren van foto's. Een ervan was van een pestvogel, vaak maar helaas niet altijd de aankondiging van een koude winter(periode), die eerder deze week in Katwijk was gefotografeerd door haar schoonzoon.
Op weg naar huis kwam bij het opdraaien van de Kooltuinweg een grote vogel vlak voor me uit vliegen. Het was onmiskenbaar een roofvogel. Vorige week donderdag had ik, rijdend op de Cantineweg, deze roofvogel weggejaagd zien worden door een drietal eksters. Ze vlogen echter te ver weg om te kunnen zien, welke roofvogel het was.
Gisteren was het duidelijk, toen de roofvogel boven op een verkeersbord ging zitten.
Het was een havik. Zo dichtbij zie je ze meestal niet in de vrije natuur.
Een paar uur later was ik bij de Leidse IJshal, waar ik les mocht geven aan kinderen van de IJVL. Zoals gewoonlijk bij het begin van een schoolvakantie ontbraken er een aantal. Er zijn altijd gezinnen, die op vakantie gaan.
Na de langste nacht ging ik vanmorgen met Ada boodschappen doen, om 's middags samen naar Voorschoten te fietsen. Ada's moeder was jarig. Om 10 over 2 waren we er, 3 kwartier later ging ik er alweer vandoor. Ik had om 3 uur met Hans Boers, net zomin als Ada een doemdenker, afgesproken bij station Voorschoten. We zouden een rondje door "de Horsten" gaan lopen.
In de langdurige regen zagen we zowaar nog een andere hardloper. Wandelaars zijn we niet tegengekomen, net zo min als vreemde vogels.
Die zijn in de aanloop naar het einde van de Mayakalender al genoeg op de beeldbuis geweest.
