Zakkend zadel

De titel heeft met het beginrijm veel weg van een album van Suske en Wiske.

Dat zakkend zadel was dan een beetje de rode draad door een ochtend mountainbiken in en om de duinen bij Noordwijk.
Op deze vrije zaterdagmorgen liep de wekker net zo vroeg als op een normale werkdag. Ik zou om half 9 bij Jos Drabbels zijn, waar we zouden worden opgepikt door Jaap de Gorter. Met zijn auto haalden we Edwin op, met wie we naar Noordwijk reden, waar we bij Kees Fietsshop 4 mountainbikes huurden.
Onderweg kwamen we Marco Tiller en Gerard van Klink tegen, die op hun eigen mountainbikes naar Noordwijk waren gefietst. Het winnende team van de 1000 rondjes van Leiden was compleet.
Jaap en ik moesten wel excuses maken aan de anderen: geheel tegen de IJVL-traditie in, hadden we dezelfde kleding aan!
Het wachten was op Addy en Frank Steenkamp, waarna we met zijn achten naar het mountainbikeparcours van Noordwijk trapten.

Ik begon steeds dieper te zitten. Voor een schaatser is dit een uitstekende houding, voor een mountainbiker niet. Mijn eerste handeling bij het beginpunt van het parcours was dan ook om het zadel omhoog te zetten. Ik begon dan ook met een achterstand aan de eerste ronde.
Er werd netjes op Addy en mij gewacht bij het fietspad, waar we gezamenlijk naar het tweede en natste deel van de route reden. Hier moest je af en toe een spoor zoeken tussen de blubber, het resultaat van een kletsnatte decembermaand.
Vandaag hadden we daar geen last van, want het was een droge dag met lente-achtige temperaturen. Zelfs de zon kwam door.
Over het fietspad reden we naar het startpunt terug, waar we de lus van 9 km hadden voltooid. Ik reed inmiddels weer in de schaatshouding dankzij het zakkend zadel. Vooraleer ik aan de tweede ronde begon, deed ik deze weer omhoog.
De tweede ronde ging een stuk makkelijker dan de voorgaande. Je kent het parcours, je weet waar de lastige stukken zitten en waar je hoe moet schakelen. Desondanks had ik een klein schakelfoutje, waarna ik de ketting er op kon leggen.

Waar ik dacht om ver achteraan te rijden, had ik buiten Frank gerekend, die dacht, dat de boom wel opzij zou gaan voor hem. Niet dus, en daar lag hij in het vrij natte duinzand. Samen bogen we het stuur van zijn mountainbike weer recht, zodat hij weer op pad kon.
Intussen had ik mijn zadel weer wat hoger gezet. In eerste instantie deed ik dat iets te enthousiast, waarna ik met een los zadel in mijn handen stond. Dat was ook niet helemaal de bedoeling.
Bij het fietspad werd een groepsfoto van ons gemaakt door iemand in een wielerbroek van de Rabobank. Hij kreeg de keuze: ons op de foto zetten of anders naar de dopingcontrole....

Hij koos er voor om het kleurrijke IJVL-gezelschap op de foto te zetten.

Gerard van Klink zette mijn zadel, dat voor de vierde keer omhoog was gezet, nu wat beter vast, zodat ik zonder zakkend zadel mee kon fietsen naar Noordwijkerhout, waar Marco Tiller een technisch parcours wist te liggen. Het was zeker een technisch parcours: het was constant draaien en keren tussen de bomen door. Een uitstekende training voor de souplesse!
Dit derde deel van het parcours lag langs het fietspad, waarop Jaap en ik gelopen hadden bij de Oosterduinloop. Met zijn achten reden we door Noordwijkerhout, waar de bezitters van een eigen mountainbike terugreden naar Leiden en de huurders rechtsaf sloegen naar Noordwijk.
Bij het fietspad langs de duinen aangekomen stalden we onze fietsen om in het café op de hoek koffie en warme chocolademelk te bestellen, alvorens we met zijn vieren aan het derde rondje op het prachtige duinparcours te beginnen.

Dit rondje ging het lekkerste. Alleen moest ik even wachten op een zestal paarden met ruiters, die ondanks dat zij duidelijk van links kwamen, geen voorrang verleenden aan een tweetal mountainbikers. Nu hadden wij natuurlijk ons principiële gelijk kunnen gaan halen, maar daar waren die paarden net even te groot voor.

De opgelopen vertraging werd weer ingehaald, doordat je steeds beter door de modder kon rijden. De sporen door het zachte blubber werden steeds breder, dus daar kwam je makkelijker doorheen. Maar ook in deze laatste ronde bleef ik geconcentreerd en daalde ik bij de steilste afdaling wandelend.

Het zwaarste deel van de route moest echter nog komen. Tegen de wind in fietsen naar Noordwijk. Bij het mountainbiken in de bossen had je nauwelijks het idee, dat er zoveel wind stond.
Om half 1 waren we weer terug bij Kees Fietsshop, waar we de vuile mountainbikes weer inleverden. Ondanks het zakkend zadel hadden we bij Noordwijk en Noordwijkerhout heerlijk een kleine 40 km gereden.