Dweilpauze

Het gebeurt niet vaak, dat recreanten vragen om een dweilpauze. Bij ons hangt het immers niet van tienden of soms zelfs van honderdsten van seconden af, wie er kampioen wordt en wie verliezer.
Maar vandaag was het in de Leidse IJshal toch zo ver. Met een kleine 20 man reden we onze rondjes, maar er zaten in de bochten een paar scheuren. Bovendien ging dit bij een van deze bochten ook nog eens gepaard met een opstaand randje. Nadat een paar "Krasse knarren" flink hadden moeten balanceren om het evenwicht niet te verliezen, reed ik als coördinator na het eerste blok van 15 rondjes naar de ijsmeester toe met het verzoek om een extra dweilpauze.
We hadden geen zin in valpartijen, zeker niet, daar het er steeds meer uit gaat zien, dat we volgende week woensdag of donderdag op natuurijs kunnen schaatsen.

Alle 30 schaatsers op de buitenbaan gingen naar de binnenbaan, waar de enige kunstschaatster ineens veel minder ruimte had. Dat duurde een minuut of 10. Jan van Rijn had 3 rondjes met de Zamboni gedweild en het ijs was uitgehard.
Het blok van 20 rondjes gleed super. Na de 25 ronden gingen we weer afbouwen. Door de dweilpauze reden we wat langer door dan anders.
Toen de "Krasse knarren" om half 11 het ijs verlieten, betrad een groep kinderen uit Rijnsburg het ijs. De school, waarop deze kinderen zaten, had een studiedag en daar haar zoontje jarig was, had een moeder als partijtje anderhalf uur schaatsen voor deze groep kinderen georganiseerd.

Symbolisch ook mooi gekozen: de jeugd lost de ouderen af!