Bert en Ernie lopen de marathon

Als bibliothecaris weet ik maar al te goed, hoeveel wijsheid er zit in de spreuk: "Wie wat bewaart, heeft wat". En dat kwam me gisteren goed van pas. Ik wilde even met Ada, Ana en Siebe afspreken, waar en hoe laat we elkaar zouden zien bij de marathon van Leiden. Maar helaas, de site van de marathon was vanaf gisterenavond om een uur of 7 onbereikbaar.

Gelukkig had ik de route opgeslagen en gepubliceerd op dit blog.

Kennelijk waren er meer mensen, die naar het nieuwe parcours van de Leiden marathon zochten, want vandaag is het 46 keer aangeklikt, best veel voor een stuk van 3 weken oud.
Om kwart over 9 fietste ik naar Jaap de Gorter, waar Hans Boers ook naar toe zou komen. Vandaar wandelden we gedrieën naar de Stadsgehoorzaal, waar we ons ons startnummer op konden halen bij Ans Hooiveld. We zouden als Bert en Ernie meelopen voor de Hartstichting.
En hier stuitten we op de tweede fout in de organisatie. Ondanks de nadrukkelijke opdracht om Hans als "Ernie" in te schrijven, waarvoor Ans zelfs nog een paar telefoontjes had gepleegd, stond er gewoon "Hans" op zijn startnummer. Met een dikke zwarte viltstift konden we dit enigszins rechtzetten, maar aan het aantal keren, dat "Hans" en de enkele keren, dat "Ernie" aangemoedigd werd tijdens de marathon, konden we de conclusie trekken, dat dit niet helemaal geslaagd was.
En nu maar hopen, dat de pontonbrug er daadwerkelijk lag....


Na de groepsfoto met alle lopers voor de Hartstichting keken we nog even vanaf het balkon van de Stadsgehoorzaal naar het veelkleurige startvak onder ons, voordat we we ons naar het startvak voor de VIP's in de Breestraat begaven.

We stonden ter hoogte van het gemeentehuis, toen het Wilhelmus gezongen werd en vlak erna klonk het startschot. Bert en Ernie hoefden zich dus niet te vervelen in het startvak.

Behoorlijk vooraan liepen we via de Lammenschans naar de Vrouwenweg, waar Carl Flaman, de supporter der supporters, klaar stond om ons toe te juichen.
Tot Zoeterwoude liepen we het parcours van de afgelopen 10 edities. Met de wind in de rug ging dat ook erg makkelijk. Met het oog op de lage temperatuur had ik 2 laagjes aan: een zweethemd met lange mouwen en een shirt met Hartloper erop. Op de Lammenschansweg waren de mouwen al opgestroopt en dat bleven ze bijna de hele marathon.
Via 't Watertje liepen we onder veel publieke belangstelling naar Zoeterwoude-Weipoort, het eerste stuk met tegenwind.

(Door op de foto's te klikken, worden deze groter)
De eerste 5 km ging in 25.40 bruto. Indien we dit tempo vol zouden houden, zouden we met 11,8 km per uur net boven de 3.35 uitkomen! Maar helaas, met de marathon kun je lastig extrapoleren.
Bij de Weipoort stond Ada op me te wachten op de brug naast het Bommelmuseum. Van mij kreeg ze een kus, van haar kreeg ik een zakje met krentenbollen. We liepen door in de richting van Groenendijk. Bij de fietstunnel onder Rijksweg 11 was Siebe net te laat om ons goed op de foto te zetten.

Of wij waren natuurlijk te vroeg! Ik zwaaide Siebe en Ana netjes gedag.
Groenendijk was een warm bad! Bij het binnenlopen van dit buurtschap werden we al toegejuicht en dat ging de hele route door Groenendijk zo door. Zo passeerden we het de meet van de kwart marathon en we lagen met 54.10 nog steeds op een tijd van dik onder de 4 uur.
Via de Rijneke Boulevard liepen we naar de pontonbrug, die er inderdaad lag. We staken de Rijn over en sloegen af naar Koudekerk, terwijl de deelnemers aan de halve marathon linksaf sloegen richting Leiderdorp.
Hier konden we goed zien, dat de hele marathon veel drukker was dan het afgelopen decennium. Een verdrievoudiging zelfs!
Vanaf de pontonbrug werden we begeleid door Hen van den Haak, die met ons meefietste.

Tot Koudekerk stond er niet veel publiek. Ik zag op de Hondsdijk de zanger van "Doggy Dike" staan. In Koudekerk was het op een paar plekken ook gezellig druk.
Na de eerste plaspauze liepen we de polder naar Hoogmade in. Hier hadden we de wind pal op kop. Hen fungeerde, zo goed en kwaad als het ging, als windbreker, maar dat viel niet mee met windkracht 5.
Halverwege de weg naar Hoogmade stond Jan van Schie, een bekende van de Leidse IJshal, bij de sponsenpost. Met deze temperatuur maakte ik hier liever geen gebruik van.
Ook in Hoogmade was het gezellig druk. In de geboorteplaats van mijn moeder nam ik mijn eerste Squeezy energiegel en dronk deze jamachtige substantie weg met water.
Vlak voor het punt van de halve marathon, ter hoogte van het huis van tante Miep en oom Wim, kwam ik mijn neef Leo van der Post tegen, samen met zijn buurman Willem van der Laan. De halve marathon ging in 1.50.04.
Wij kwamen langs de A4 en de HSL te lopen. En zowaar, op deze miljardenlijn reed een trein!

Er reed nog wat mee in noordelijke richting: Siebe en Ana hadden ons, na de tweede plaspauze, bij kilometer 23 bijgehaald na een rit vol hindernissen vanwege afgesloten wegen. Vanaf nu hadden we er een hoffotograaf bij en twee extra windbrekers!


Richting Oude Wetering hadden we dat nog niet nodig. Het geluidsscherm langs de A4 hield ook veel wind tegen.

We maakte een ommetje door Oude Wetering en Roelofarendsveen en bij de drinkpost stond, zoals ruim 2 maanden geleden afgesproken, een tweetal blikjes cafeïnedrank klaar met een briefje "Voor Bert en Ernie".

Met nog een halve krentenbol achter de kiezen waren we klaar om onze tocht door Roelofarendsveen en Oude Wetering te vervolgen. Op een gegeven moment zei ik tegen Hen van den Haak: "Dit is jouw thuisbasis."
"Dat klopt", antwoordde de fietser: "In dit huis ben ik geboren!"

We liepen even later de gezellige drukte in het centrum van de Veen tegemoet, voordat we afbogen richting Nieuwe Wetering.




In dit lintdorp was het bij de afslag naar de Molenweg ook gezellig druk.


Ik ontwaarde in het publiek Anneke Blom, die met haar zus Truus vaste gasten waren in "De Hobbit".
Op de Molenweg begon ik de tol te betalen van onze voortvarende start.



Ik kon Hans niet bijhouden, die in het zog van Hens fiets aardig uit de wind liep.


Gelukkig wist Siebe, als volleerd wielrenner, mij ook perfect uit de wind te houden op de kaarsrechte polderweg naar de Kleipoel.



Bij de molen sloegen we linksaf om over de dijk naar de Koppoel te lopen, waar we de laatste 5 jaar diverse keren geschaatst hadden. Want dat was het leuke van het nieuwe parcours: je kruiste regelmatig de Molen- en Merentocht.


De 30 km passeerden we in 2.41.38, bijna exact de tijd van onze laatste 30 km bij de Henk Hakker Memorial.


De grootste tegenvaller kwam in Rijpwetering, waar we bij "De Vergulde Vos" een grote drukte verwachtten. De uitdrukking "Anderhalve man en een paardenkop" verwoordde het gebrek aan publiek heel aardig!




We werden bij het standbeeld van Joop Zoetemelk bijgehaald door de pacers van 3.45, dus we wisten, dat we nog steeds aan de goede kant van de 4 uur zaten.





Deze groep liep echter zo hard, dat ik bang was mezelf op te blazen, als ik met hen mee zou gaan. Met gevoelige kuiten en bovenbenen leek het me verstandig om wat te temporiseren.


Bij de drinkpost nam ik een energiegel en met de wind tegen vervolgden we de weg naar Oud-Ade. Ook hier kregen we een heldenontvangst. Er was met bierkratten het bruggetje van Bartlehiem nagebouwd!




Dit kon ik wel gebruiken. Een echte inzinking had ik niet, maar ik had het wel moeilijk tussen de 30 en 34 km.









In de bocht bij het Vennemeer hadden we de tegenwind even gehad en na een derde en laatste plaspauze begon ik weer wat soepeler te lopen.



Het punt van 35 km passeerden we in 3.12.17.

Er was een duidelijk verval in snelheid, maar met iets meer dan 7 km per uur zouden we het halen om onder de 4 uur te lopen.

Er volgde nog 2 km tegenwind op de Nieuweweg, voordat we langs "'t Dobbertje" over de Zijldijk liepen.

Het laatste gelletje werd weggeslikt. Van Hen kregen we telkens een klein slokje sportdrank.
Het lopen ging weer met iets meer souplesse en bij de Zijlpoort bogen we rechtsaf de Singels op voor een halve Singelloop. Het grote voordeel is, dat je hier de wet van Pythagoras uiterst nauwkeurig toe kunt passen!
Bij de Maresingel moest ons begeleidingsteam van 3 fietsers het parcours verlaten, zodat Bert en Ernie de laatste 2 km samen moesten lopen. Op dit stuk stond Teun de Reede. Anderhalve kilometer te vroeg. Andere jaren was Teun speaker bij de marathon. Nu niet. Het derde foutje in de organisatie!
De publieke belangstelling op de Singels is trouwens wel eens groter geweest.
Bij de Morspoort was het wel weer ouderwets gezellig. We liepen langs de Rijn naar de finish toe.
Op 500 meter voor de eindstreep kregen van Juul en Jaap, die 1.44.49 over de halve marathon had gedaan, allebei een bos rozen, waarmee we de Leidse marathon in 3.57.20 bruto volbrachten.

Netto zou het 3.56.39 worden, bijna net zo snel als vorig jaar met betere weersomstandigheden.

Voor Hans was het laatste stuk een kleine martelgang, want bij het aanpakken van de rozen ging er een krampscheut door een van zijn benen. Maar zodra je de finish gepasseerd bent, komt er een euforisch gevoel voor in de plaats. Morena stond daar om "Ernie" te feliciteren, terwijl Ada er ook was met een roos voor ons allebei. Ook Andrea Landman kwam met een bos rozen aangezet.

Bert en Ernie waren trouwens niet de snelste IJVL-leden. Die eer was weggelegd voor onze trainingsmaat Robert Nozeman, die met 3.39.56 uitstekend debuteerde.
Met een groot gezelschap wandelden we in een rustig tempo naar de Stadsgehoorzaal, nadat de grote meute de Breestraat had verlaten voor de start van de 10 km. "Ons" fietsteam had ons nu ook kunnen bereiken. Uiteraard bedankten we hen hartelijk: "Ana, je hebt een marathon gefietst!"

Met een kleinere club gingen we met Jaap en Juul mee, waar we een gezellig borreluur hadden.
Nadat ik naar huis was gefietst, wachtte me een verrassing. Mijn dochter stond koek te bakken en een paar verse koekjes gingen er wel in. En het had nog een groot voordeel: ze is bijna afgestudeerd als fysiotherapeute, dus mijn benen werden los gemasseerd. En dat kon ik best gebruiken, want ik liep als een oude man! Het resultaat van de vliegende start van Bert en Ernie.

Maar ja: als we een volgende keer samen de marathon lopen, dan kan Hans zijn naam behouden en moet ik me aanpassen. Het enige bekende duo, dat wij konden bedenken, is Hans en Grietje.

Dus als u bij een volgende marathon een man met een stoppelbaard en een rokje ziet lopen.....