Ambiorix

Bij de naam Ambiorix denk je vrijwel meteen aan de strip Lambiorix uit de Suske en Wiske-serie.

De naam was een woordspeling en een kwinkslag naar Ambiorix, de koning der Eburonen, een Gallische stam, die ten tijde van Julius Caesar in opstand kwam tegen deze Romeinse keizer.

Maar Ambiorix is niet alleen de naam van een dappere Belg. Het is ook de naam van een schoenmaker in de Bakkersteeg in Leiden. Vanmorgen fietste ik naar schoenmakerij Ambiorix toe.
Het leer van een van mijn Mephisto-sandalen was doorgesleten. Nu kon ik 2 dingen doen: ik kon nieuwe sandalen kopen, of ik kon er een klein stukje leer op laten zetten. Bij de Bakkersteeg bleek, dat de 8 jaar oude sandalen nog te repareren waren. Ze zitten namelijk ontzettend lekker, ook met het fietsen. De zool is wat dikker dan die van andere sandalen, hetgeen bij het fietsen van lange afstanden heel erg prettig is. Het zijn kleine details, maar deze zijn wel belangrijk bij fietsvakanties, als je uren achtereen op de fiets zit.
De sandalen werden vakkundig gerepareerd. Het was letterlijk "Klaar terwijl u wacht"! De uitstekende service kende ik al van vorig jaar, toen mijn Rossignol-langlaufschoenen vakkundig gemaakt werden bij Ambiorix.

Voor € 5,- kan ik weer een paar jaar langer op deze heerlijk zittende sandalen lopen en er mee fietsen.
's Middags ging ik met het lunchpakket op de fiets naar de volkstuin, waar Ada haar groene vingers weer vaardig hanteerde bij het verzorgen van de planten.
Om half 4 zat ik nogmaals op de fiets. Ik had om 4 uur op de brug bij de Kniplaan afgesproken. En wat nooit gebeurt, geschiedde nu: Hans was te vroeg! Maar doordat hij mij niet zag, dacht hij, dat we bij de brug over de Vliet in Voorschoten afgesproken hadden. We liepen elkaar dus zo mis.
Uiteindelijk kwam Hans over de Oostvlietweg aangelopen. Zo begonnen we om 5 voor half 5 aan een rondje om de Vlietlanden heen. Het was in de zon behoorlijk warm.
Af en toe hadden we een stukje schaduw.

We maakten nog een klein uitje naar het Klimeiland, maar dat liep, zoals we al vermoedden, dood. Terug dus naar het parcours, dat we door jarenlange training behoorlijk goed kenden. Bij het strandje aangekomen ging Hans zwemmen, terwijl ik doorliep naar de Kniplaan om mijn fiets op te halen. Terug bij het strandje nam ik afscheid van de biatleet en fietste naar huis, waar ik met iets warmer water mezelf schoon spoelde.

Tour de Kansloos bij IJsstrijd

De temperaturen lopen de laatste dagen behoorlijk op. Mogelijk, dat eerdaags tropische temperaturen bereikt gaan worden.

Dat gebeurt in ieder geval in Heerenveen, Almere en Zoetermeer. Deze plaatsen zijn verwikkeld in een hevige strijd, welke plaats straks mag gaan pronken met de nieuw te bouwen topsportbaan. Een alternatieve vorm van IJsstrijd dus.

Vandaag bereikte de temperatuur een voorlopig hoogtepunt bij de rechtbank van Utrecht. De initiatiefnemers van Almere hadden een kort geding aangespannen tegen de KNSB, die de euvele moed had om de 3 megaprojecten nog eens grondig door te laten rekenen. Om even aan te geven waar we het over hebben in miljoenen euro's: Almere 183, Zoetermeer 185 en Heerenveen 81. Ik kom op het totaalbedrag van 449 miljoen euro.
Met zulke bedragen vind ik het niet zo heel gek, dat de KNSB alles nog eens na wil rekenen. Almere wil hier niet aan. Mijn eerste gedachte is dan: "Wat hebben zij te verbergen?"

De rechtbank in Utrecht vond echter, dat er binnen 5 dagen een beslissing genomen moet worden op straffe van een dwangsom van een half miljoen euro per dag. Hoe gek willen we het hebben?
De drammers uit de Flevopolder dwingen de schaatsenrijdersbond nu om een overhaaste beslissing te nemen. Doen ze dat niet, dan is de KNSB binnen een week failliet, want ik neem aan, dat ze bij de KNSB geen miljoenen in reserve hebben.
Als ik bestuurslid was, zou ik meteen één beslissing nemen: Almere krijgt het topsportcentrum in ieder geval NIET!!!
Alle leden van de KNSB, die voor een eventuele dwangsom op zouden moeten draaien, zullen achter deze beslissing staan.
Dus KNSB: maak Almere kansloos!

Waar ikzelf in ieder geval kansloos voor ben, is een hoge klassering in de Tour de Kans. Ondanks een 137e plek bij de etappe van vandaag, hetgeen een hoge klassering is bij een kleine 6000 deelnemers, ligt een goede einduitslag ver buiten mijn bereik. Op zich hebben 7 renners van "De Elfsteden toch gereden" redelijk gescoord, maar mijn team had twee renners, die niet aan de verwachtingen voldeden: Thibaut Pinot, die deze week afstapte, en Haimar Zubeldia, die op Corsica bij een val een middenhandsbeentje brak. De nummers 10 en 6 uit de Tour de France van 2012 bleken dus miskopen.
Maar ja, dat weet je pas achteraf. Volgend jaar is het weer: nieuwe Ronde, nieuwe kansen!
En wie weet gaat dat alsnog op voor de in alle hevigheid losgebarsten IJsstrijd.

Rondje Papelaan

Daar ik vanmiddag in de bibliotheek van Rijnsburg moet werken, was ik vanmorgen vrij. Ada had een boodschappenlijstje voor me opgesteld. Dat lijstje werkte ik netjes af. Om 11 uur was ik laar, zodat ik nog een uurtje over had om lekker te gaan sporten. Daar ik al een afspraak met Hans Boers gemaakt had om morgenmiddag te gaan hardlopen, viel dat af. Ik koos er dus voor om te gaan skeeleren.
Daar ik binnen een uur klaar moest zijn, viel de parcourskeuze op een rondje Papelaan. Dit rondje is ongeveer 14 km.
Ik reed naar de Haagsche Schouw, waar ik de Via 44 oppikte om door de Erik Hazelhoff Roelfzema tunnel naar de Papelaan te skeeleren.
Het is sowieso het matigste stuk van dit rondje, maar vandaag waren er extra hobbels. En dat bedoel ik letterlijk. Bij de woonwijk tegenover de ingang van De Horsten stonden de vuilnisbakken op de stoep, zodat het een soort slalom werd.
Bij de woonwijk tegen het spoor bij station Voorschoten waren net nieuwe kabels gelegd. De tegels lagen wel recht, maar er lag veel zand en grint op de stoeptegels. Ik ging dus op de klinkerweg rijden, hetgeen behoorlijk hobbelt.

Maar goed, als kind heb ik dan ook wel eens op een hobbelpaard gezeten.
Via de Velostrada en het fietspad langs de rand van de Stevenshof reed ik op deze warme zomerdag met, jawel, een pittige noordoosten wind, weer op huis aan, waar ik onder de douche het zweet van mijn lijf spoelde.

Waterdrager

Bij het wielrennen is het een bekend fenomeen: de waterdrager. Deze knecht laat zich afzakken naar de staart van het peloton om uiteindelijk tussen de ploegleiderswagens te belanden. Beladen met diverse bidons moet de waterdrager flink vaart zetten om weer bij het peloton te komen en daarna ook nog eens naar voren rijden in de soms wel 200 man grote groep.

Al dit werk wordt veelal in de anonimiteit verricht voor de kopmannen, die alle eer en aandacht krijgen.

Vooral in warme etappes in de Tour de France, als bij soms meer dan 30 graden afstanden van 200 km overbrugd moeten worden, moet er voldoende gedronken worden. Dat betekent dan overwerk voor de waterdragers van het peloton.

Vandaag mocht ik als waterdrager fungeren. Vanaf mijn werk fietste ik door naar de volkstuin, waar ik planten water moest geven. Vooral de planten in de kas hebben op zulke zonnige zomerse dagen voldoende water nodig. Ik heb dan ook minimaal 12 keer op en neer gelopen naar de sloot om een gieter vol water te dragen naar de plekken in de tuin, waar planten het water goed konden gebruiken.

60-80

De titel ziet er een beetje uit als de uitslag van een basketbalwedstrijd. Toch heeft het niets te maken met die sport voor lange mannen. Het was simpelweg de samenvatting van het trainingsschema, dat invaller Rob hanteerde bij de skeelertraining.
Zoals gebruikelijk op droge woensdagavonden was ik naar de skeelerbaan van Leiderdorp gefietst. Ondanks dat de zomervakantie ten langen leste was losgebroken in onze contreien, waren er toch een kleine 20 skeeleraars op de training afgekomen.
De eerste oefening, die we van Rob op kregen was 4 rondjes skeeleren. Het eerste rondje op 60%, de 2e op 80%, nummer 3 op 60% en de laatste weer op 80% van je topsnelheid. De rest van de avond borduurden we voort op 4 rondjes rijden met deze twee snelheden, of het nu Steigerungen of technische oefeningen waren.
Daar het behoorlijk warm was op de zoveelste warme julidag op rij, waren we blij, dat we voldoende af konden koelen tijdens de rustige rondjes. Ook de bidons op het middenterrein werden redelijk vaak ter hand genomen.
Aan het eind hadden we Steigerungen over 200 en 300 meter. Dit bood mij de gelegenheid om Jante Vernhout weer even wat technische aanwijzingen te geven. Ze is een bijzonder snelle leerling, die je niet meer zomaar op een straatlengte achterstand rijdt.

Ik geef toe: op het rechte eind tegen de wind in reed ik niet voluit en aansluitend nam ik de buitenbocht, maar in de binnenbocht dook ze gewoon onder me door, zodat ze met een lichte voorsprong de bocht uit kwam. Wie haar anderhalve maand geleden zag stuntelen in de bochten, zou niet geloven, dat ze hier nu al toe in staat zou zijn.
Laat ik het anders zeggen, geheel in de geest van het trainingsschema van gisterenavond: Jante heeft zich in korte tijd verbeterd met 60 tot 80%!

Skeelersite

Af en toe krijg ik leuke tips van trainingsmaten, die ik graag met anderen wil delen. Zo zond Jaap de Gorter mij een paar mailtjes met een hele serie toertochten voor skeelers. Zoals bekend mag worden verondersteld, luistert het asfalt vrij nauw. Het is dus handig, als anderen de route al uitgeprobeerd hebben.
Derhalve adviseer ik iedere skeeleraar, die graag een toertocht maakt, om de volgende skeelersite te bezoeken: http://www.schaats-en-skate.nl/skate/sklroute.htm.

De skeelertochten zijn per provincie geordend.
Daarnaast is er nog eentje voor vooral het oosten van ons land.
Ik wens u veel skeelerplezier toe!

Tuinbonen en doperwten

Een aantal trainingsmaten van de IJVL zouden vanavond gaan wielrennen. Hoe graag ik ook met hen meegereden zou hebben, het zat er voor mij niet in. Ik had met Ada afgesproken om naar de volkstuin te gaan en afspraak is afspraak.
Plichtsgetrouw fietste ik naar de groentetuin. Mijn taak was om tuinbonen en doperwten te plukken. Dat klinkt heel simpel, maar dat is het niet.

De tuinbonen en de doperwten zaten onder een net om te voorkomen, dat de vogels alles op zouden peuzelen. Het was dus zaak om het net omhoog te doen en daarna tussen de deels door onkruid overwoekerde stengels twee maaltijden bij elkaar te sprokkelen.
Daar was ik al met al ruim een half uur mee bezig. Daarna was ik dezelfde tijd bezig met planten water geven. Met een gieter liep ik een stuk of 12 keer op en neer tussen de sloot en de kas en de onlangs geplante gewassen buiten de kas.
Het was een heerlijke zomeravond, dus het was geen straf om voor tuinman te spelen.

En een maaltijd, die je zelf bij elkaar gescharreld hebt, smaakt op een of andere manier toch lekkerder!
Dat weet ik nog van de fietsvakantie in Ierland in 1983.

Bij een aardbeienkweker stond een bordje langs de kant van de weg: "Pick your own strawberries". Nou, dat hebben we dan maar gedaan....

Chi Kung

Chi kung (qigong) = energie training

"Chi" (of "qi") is een Chinese term voor energie, levenskracht, vitaliteit. En "kung" betekent: training, ontwikkeling, oefening, cultivatie, werk. Dus "qigong" of "chi kung" = energietraining, speciale fitnesstraining.
Chi Kung wordt ook geschreven als "qigong", "qi gong", "qi gung", "chi kong". Je spreekt het uit als: tjie kong.

Jaap de Gorter, de grootmeester van het delegeren, had weer een bijzondere droogtraining georganiseerd.
Nadat hij zijn enige onderdeel, het inlopen over 700 meter, had gegeven, was de beurt aan Annerieke van der Beek. De oefeningen op de touwladder, die vorige week wegens tijdgebrek niet doorgingen, kon ze vanavond alsnog geven. En ik moet zeggen: het was heel verrassend.
Ogenschijnlijk ziet het er heel eenvoudig uit. Maar schijn bedriegt. Een hele serie varianten werden uit de losse pols tevoorschijn getoverd.
Ogenschijnlijk ziet het er ook uit, dat je er niet vermoeid van raakt. Maar ook hier bedriegt de schijn. Op deze warme zomeravond zweette je binnen de kortste keren als een otter.
Na een tiental oefeningen was de Chi Kung-lerares van aan de beurt.

Zij gaf drie kwartier Chi Kung-training.





Allereerst kregen we een korte uitleg wat Chi Kung was en hoe het ontstaan was. Voor schaatsers, die gewend zijn om zoveel mogelijk te bewegen, is het toch wel apart om bewegingen heel rustig uit te voeren of soms zelfs vrij lang nauwelijks te bewegen.

Marente typeerde een oefening zeer raak als "alert ontspannen".

Bij het schaatsen is dit trouwens een uitstekende mentale grondhouding. Je moest daarbij bijvoorbeeld vrij lang vanuit je heupen draaien.

De slotoefening was, dat je moest doen, alsof je als eerste op natuurijs stapte, waarvan je niet wist, of het betrouwbaar was. Je moest heel voorzichtig stappen en dan langzaam maar zeker de druk op het voorste been opvoeren.










Dat voorzichtige stappen deed ik trouwens toch wel, want ik voerde de oefening in het gras op "De Bult" op blote voeten uit.

Intuïtief kwam de rustige training vanavond zeer goed uit na het hardlopen van gisteren met Hans Boers. De lachspieren waren in ieder geval genoeg getraind. Daar hadden we geen Chi Kung voor nodig....

De werper uit het graan

Ruim een maand geleden kwam ik Max Dohle op de Cantineweg tegen, toen ik van mijn werk naar huis fietste. Hij kwam net uit de duinen gewandeld. Ik maakte met deze IJVL-er aan de praat.
Hij vroeg mij, waar ik mijn boeken uitgegeven had.


"Bij Mijnbestseller", antwoordde ik, en ik legde aan Max uit, hoe deze uitgever werkt: "Zelfs al wil je slechts 1 exemplaar uitgeven, dan kan dat!"
Max Dohle had daar wel oren naar.

Hij is de samensteller van diverse bloemlezingen met schaatsverhalen en -gedichten, zoals "IJsvrij", "Op het ijs", "De wereld gaat op schaatsen" en "Glad en wijd ligt het ijs".
"Ik heb een aantal rechtenvrije sportverhalen, die ik als bundel uit wil geven", kreeg ik te horen.
En inderdaad. Onlangs verscheen met Max als samensteller een boek getiteld "De werper uit het graan".

De titel is gekozen met een kwinkslag. Het verwijst naar de klassieker "De vanger in het koren" van J.D. Salinger.
De bundel "De werper uit het graan; sportverhalen voor fijnproevers" bevat zes door Max Dohle geselecteerde en vertaalde sportverhalen uit de wereldliteratuur. Het betreft 4 niet eerder in het Nederlands verschenen verhalen van Arthur Conan Doyle (boksen), F. Scott Fitzgerald (football), Zane Grey (honkbal) en Ring Lardner (golf). Plus twee schaatsverhalen van niemand minder dan Virginia Woolf en Louis Couperus.
Als bibliothecaris en sportliefhebber heb ik een gouden tip: lezen!

Mont Ventoux

Mont Ventoux

Dichten is fietsen op de Mont Ventoux,
waar Tommy Simpson nog is overleden.
Onder zo tragiese omstandigheden
werd hier de wereldkampioen doodmoe.

Op deze col zijn velen losgereden,
eerste categorie, sindsdien tabu.
Het ruikt naar dennegeur, Sunsilk Shampoo,
die je wel nodig hebt, eenmaal beneden.

Alles is onuitsprekelijk vermoeiend,
de Mont Ventoux opfietsen wel heel erg,
waarvoor ook geldt: bezint eer gij begint.

Toch haal ik, ook al is de hitte schroeiend,
de top van deze kaalgeslagen berg:
ijdelheid en het najagen van wind.

Jan Kal

Dit jaar stond na een aantal jaren de Mont Ventoux weer eens op het programma bij de Tour de France. Deze 1912 meter hoge berg is diverse malen figuurlijk scherprechter geweest in de Ronde van Frankrijk, en in 1967, toen Tommy Simpson op de flanken van deze col ineen zakte en overleed.

Nu is er naast Jan Kal nog een Nederlandse schrijver, die een boek geschreven heeft met "Ventoux" in de titel. Sportboekenschrijver Bert Wagendorp schreef een boek, dat hij simpelweg "Ventoux" noemde.

Met deze roman stormde Wagendorp ineens de Top-10 binnen. En dat, terwijl hij al een paar zeer lezenswaardige sportverhalen op zijn naam had staan. Hij debuteerde met "De proloog", een wielerroman in de stijl van Tim Krabbé, die met "De renner" een klassieker in dit genre schreef.

Naast deze roman over een wielrenner aan de vooravond van de Tour de France schreef Wagendorp ook nog een bundel met 4 sportverhalen: "Dubbele schaar".

Om 3 uur zat ik op de fiets naar Leidschendam, waar ik met Hans Boers had afgesproken. Op de Velostrada was het op deze zonnige zondag zeer druk. Af en toe moest ik in de remmen knijpen, omdat ik een groepje niet in kon halen door een tegemoetkomend groepje fietsers. Maar goed, ik hoefde niet zo hard te rijden als de renners op weg naar de Mont Ventoux.

Vanaf het huis van zijn vader liepen Hans en ik naar de Kniplaan om over de brug te passeren op weg naar de Vogelplas. In de zomer is het er mooi, maar in de winter is het er sprookjesachtig.


Aan de oostzijde van de Vogelplas liepen we naar Leidschendam, waar Hans en ik bij de sluizen de Vliet weer overstaken en naar het huis van zijn vader liepen.

In de tuin dronken we nog even wat, voor ik terug fietste naar Leiden. Ik denk, dat ik op het vlakke nog niet zo hard ging als etappewinnaar Chris Froome op weg naar de top van de Mont Ventoux.

Loosterweg

Na de begrafenis van Jan Beenakker fietste ik naar het huis van mijn zus Corry, maar zij en Henk waren niet thuis.
Het was prachtig weer en als een soort eerbetoon aan de veel te jong gestorven voorzitter van Huys Dever, die altijd vol smaak kon vertellen over de Bollenstreek, besloot ik om een mooie route door dit gebied te nemen op weg naar huis.
Eerst nam ik richting Lisse de gewone doorgaande Heereweg, om ter hoogte van hotel "De Nachtegaal", de Veenenburglaan te nemen. Hier lag vroeger PVV, het jongerencafé, waar ik in de jaren, dat ik in "De Hobbit" achter de bar stond, in de zomermaanden met enige regelmaat kwam. In juli en augustus was "De Hobbit", die geheel op vrijwilligers draaide, namelijk dicht.
Zo kwam ik op de Loosterweg-Noord. En de Loosterwegen vertellen het verhaal van het ontstaan van de Bollenstreek, waar Jan Beenakker met smaak over kon uitweiden.

In de negentiende eeuw werd de spoorlijn van Haarlem naar Leiden aangelegd. Hier was veel zand voor nodig om een stevige spoordijk aan te leggen. Dat werd verkregen door de oude duinen af te graven. Alleen de bestaande zandwegen werden ontzien. Deze wegen kwamen zodoende hoger te liggen dan het land. Zo ontstonden de Loosterwegen.
Men ontdekte al spoedig, dat de vrijgekomen egale geestgronden prima geschikt waren voor de bloembollenteelt. Met de komst van stations in o.a. Hillegom en Lisse was ook de mogelijkheid ontstaan om de verkochte bollen naar elders te transporteren.

De aanleg van de spoorwegen betekende dus de geboorte van grootschalige bollenteelt in de thans wereldberoemde Bollenstreek.

Ik fietste langs de Keukenhof en sportpark Ter Spekke richting Voorhout, waar mijn oudste broer Kees bezig was om de laatste tulpenbollen van het veld te halen. Volgend voorjaar kunnen we weer genieten van de enorme variatie in vorm, kleur en geur op zijn bollenveld.





Na afscheid genomen te hebben van Kees fietste ik via een deel van het parcours van de Teylingenloop terug naar Oegstgeest.

Vandaar was het nog maar een klein stukje fietsen naar huis.