Jan Beenakker, die diverse boeken over de Bollenstreek op zijn naam heeft staan, is deze week aan een hartstilstand overleden. Veel te vroeg. Hij was nog maar een paar jaar met pensioen. Maar wat heet pensioen? Hij was nog steeds voorzitter van Huys Dever in Lisse, hij gaf nog regelmatig lezingen en schreef nog steeds boeken over de cultuur- en landschapsgeschiedenis van voornamelijk de Bollenstreek, maar ook andere streken kwamen aan bod.
Zelf heb ik een paar keer in de bibliotheek in Katwijk aan den Rijn een lezing van Jan Beenakker geregeld. De eerste keer betrof het een tentoonstelling over West-Friesland en de Omringdijk. Dit was een kolfje naar Jans hand, want hij was over het landschap en de waterhuishouding in West-Friesland in de loop der eeuwen gepromoveerd. Het was een der eerste keren, dat ik een promotie met alle bijbehorende tradities meemaakte.
Wat me vooral bijbleef was de nuchtere beantwoording van een vraag over de gemiddelde waterstand in pak hem beet 500 na Christus.
"Hierover zijn geen vaststaande gegevens te vinden. Daar ik toch ergens van uit moest gaan, heb ik een bepaalde stand als nulpunt genomen en alle berekeningen van deze hoogte gemaakt." Uiteraard ging de promotor hiermee akkoord.
De tweede lezing betrof de Bollenstreek. Ook hier kon Jan vol overgave over vertellen. Zoals al zijn lezingen wist hij grondig onderbouwde kennis helder en met veel gevoel voor humor te brengen.
De prijs-kwaliteitsverhouding was uitermate gunstig te noemen. Voor de vriendenprijs van een fles jenever en een bos bloemen voor zijn vrouw Anneke maakte deze geboren verteller het publiek, dat aan zijn lippen hing, wegwijs in de geschiedenis van de Bollenstreek, vaak aan de hand van details, waar je meestal zomaar aan voorbij rijdt.
Een paar jaar geleden is Jan geridderd. Terecht, als je ziet, wat hij allemaal gedaan heeft voor het behoud van het culturele erfgoed en het landschap van de Bollenstreek. Of zoals iemand het zei: "Huys Dever heeft na eeuwen weer een ridder!"
Als oudste van een gezin van 7 kinderen was hij, na het overlijden van de ouders, de pater familias. Toen deze geograaf een paar jaar geleden met emeritaat ging bij de Universiteit van Amsterdam, zei hij tegen zijn jongere broers en zussen: "Blijven jullie maar lekker werken. Dan kunnen jullie mijn pensioen betalen."
Deze levensgenieter heeft er veel te kort van mogen genieten. We zullen zijn gezelligheid, zijn humor, zijn vertelkunst en nog veel meer moeten missen.
Jan, rust in vrede.
Ach, ik kom er door jouw bericht nu pas achter dat Jan is overleden. Hij is jarenlang mijn collega geweest aan het ILO (Instituut voor de Lerarenopleiding) van de Universiteit van Amsterdam. Ik heb niets dan warme herinneringen aan Jan. Als collega-vakdidacticus helemaal getrouwd met de geografie én met de vele leraren die hij mocht opleiding om dit mooie vak uit te venten. En toen we ontdekten dat we allebei Hillegommer waren, hadden we nog veel meer te bespreken. Jan zat jarenlang op minzame wijze de Onderwijscommissie voor, waar studenten en docenten samen kritisch de opleiding doornamen en met verbetervoorstellen kwamen. Daar zaten soms spannende momenten bij, waar Jan ons schijnbaar moeiteloos doorheen laveerde. Maar vooral ook herinner ik me onze reis naar een zomers Vietnam, met een zestal collega's van de UvA, waar we tien dagen lang workshops gaven aan lerarenopleiders aldaar, en gelukkig ook een paar dagen voor onszelf hadden. Het kameraadschap, de gezelligheid, de 'Ba Ba Ba's' die Jan zich er 's avonds na gedane arbeid liet smaken, de fantastische fietstocht naar de keizerstad Hué, Jan met zijn witte anti-zonlichtpetje boven een bezweet koppie. Jan, mocht je dit lezen, daar vanaf je wolkje: bedankt voor je collegiatliteit en je hartelijkheid!
BeantwoordenVerwijderen