Rondje Oostvlietweg

Het was bewolkt met af en toe een beetje zon. De wind kwam uit het noorden en het was een heerlijke temperatuur om te sporten. Dat deed ik vanmiddag dan ook maar. Na gewerkt te hebben keek ik op de televisie even naar de Tour de France. Het was een vlakke etappe met wel een serie kleine klimmetjes, dus dat zou wel weer uitdraaien op een massasprint. Halverwege de koers was er echter al een breuk in het peloton en werd het waaierrijden.
Daar deed ik niet aan mee. Ik reed in mijn eentje. En niet op de racefiets, maar op skeelers. Langs de rand van de Stevenshof en het fietspad langs de Korte Vliet skeelerde ik naar de Lammebrug.
Met de wind in de rug reed ik over de Oostvlietweg. Het gedeelte ter hoogte van de Korte Vliet tot de driesprong bij de Vlietlanden was opnieuw geasfalteerd en was spiegelglad. Hier gleed je zoevend overheen.
In de Vlietlanden koos ik ervoor om over de weg te rijden en niet over het fietspad. De reden was heel simpel. Het asfalt op het fietspad skeelert voor geen meter.
Het gedeelte langs de Vliet was het asfalt niet super, maar het reed redelijk.
Dat kon niet gezegd worden van de Kniplaan. Het stuk tussen de kassen is met afstand het slechtste stuk van het rondje Oostvlietweg. Via de Horstlaan reed ik naar de Velostrada, die me weer terugbracht in de Stevenshof, waar ik na me gedoucht te hebben kon kijken naar het zinderende slot van de Touretappe. De gele trui ontbrak in een volgende breuk in het eerste peloton. Zo sloop Bauke Mollema naar de tweede plaats achter Chris Froome en won hij ruim een minuut terug. De spanning is weer helemaal terug in de Tour de France.