Stokken en elastieken

Bij de droogtraining is het een vrij veel gebruikt hulpmiddel: de elastieken. Je traint er zowel techniek mee, maar het is tevens een prima krachttraining.

Ik was vanmiddag iets vroeger dan gewoonlijk bij de Leidse IJshal, dus ik had de tijd om bij het uit de kast halen van de pilonnen te kijken, wat er verder nog in de IJVL-kast zat.
Naast de plastic stok, die ik vorige week gebruikt had, vond ik een drietal nieuwe bezemstelen. Deze stokken kon ik wel gebruiken bij de les. Samen met een plastic tas vol aan elkaar geknoopte fietsbanden opende dit voor mij heel andere perspectieven voor de schaatsles.
"Je mag deze martelwerktuigen ook gebruiken", zei ik tegen Hans Post, die de middengroep voor zijn rekening zou nemen.

Hans koos voor de stokken, zodat de beginnersgroep van start kon gaan met de elastieken. Na een paar oefeningen met de zijwaartse afzet werd de groep in tweeën gedeeld. De eerste kreeg de fietsband om de middel heen en mocht de tweede een rondje trekken. Na het rondje werd er gewisseld.
Daar de groep een oneven aantal had, kwam Nick bij mij terecht. Ik heb zo'n vaag vermoeden, dat het voor hem een zwaardere klus was om mij op sleeptouw te nemen dan voor mij om hem een rondje te slepen.
Daarna ging ik het een stukje zwaarder maken. De kinderen werden op grootte in 3 groepjes van 3 ingedeeld. Om beurten mochten de kinderen de andere twee van hun groepje een rondje lang trekken.
"Wat is dit zwaar", verzuchtte één van de kinderen. Dat klopte. Dat was ook mijn bedoeling. Maar zo moet je het niet brengen.
Ik zei dus: "Maar je hebt nu 2 rondjes om uit te rusten!"
Zo had hij het nog niet bekeken.
Hans en ik wisselden van marteltuig. Walter Boon en ik namen ieder 2 stokken, die we met de punt op de boarding legden en lieten de kinderen er onder door schaatsen. Telkens zochten we een andere plek langs de boarding op, zodat de kinderen soms een haakse bocht moesten maken om diep zittend onder de bezemstelen door te rijden.
De laatste oefening was om met iemand, die ongeveer even snel was als duo een rondje aan de stok te rijden. Het ene rondje reed de een aan de binnenkant, het volgende rondje de andere en zo wisselden we door tot alle kinderen 4 rondjes gereden hadden.
Inmiddels was het tijd voor tikkertje. We begonnen met het klassieke tikkertje. Wie getikt werd, was hem. Gezien de grootte van de groep, ruim 30 kinderen, begonnen we met 2 tikkers. Het was net het verhaal van de wonderbaarlijke visvermenigvuldiging: op een gegeven moment reden er 5 tikkers op de binnenbaan rond!

Als afsluiting van deze les, waarbij aardig wat rode konen te zien waren, deden we twee series tweelingtikkertje, tot de dweiler ons sommeerde om de binnenbaan te verlaten, zodat hij met de Zamboni het ijs kon gaan verzorgen.

Onlanden

In weerkundig opzicht beleven we een zeer bijzonder jaar. Vorig jaar januari zette de kou in, die aan zou houden tot juni. De lente sloegen we over en we zaten direct in een hittegolf in juli. De herfst was over het algemeen droog, maar als het regende, dan ging het zo fors, dat regelmatig binnen 24 uur de totale maandsom naar beneden kwam zetten.
In november zette de westcirculatie in met 4 heuse stormen. En net zoals we vorig jaar de lente over sloegen, dreigt dat dit jaar met de winter te gebeuren.

Het KNMI heeft in De Bilt nog steeds geen enkel Hellmannpunt gescoord. Het ziet er ook niet naar uit, dat dit de komende 2 weken gaat gebeuren, dus we stevenen af op een voor schaatsers zeer negatief record.
Sinds het begin van de metingen in 1706 staat de winter van 2014 qua vorstproductie dus nog steeds op de 308e en laatste plaats!
In het noordoosten van het land is het aantal Hellmannpunten inmiddels opgelopen tot 16 en daar wordt her en der geschaatst, zoals op de Onlanden.

Nu had ik heel stilletjes de hoop, dat het hier ook wat meer en langer zou vriezen, want ik had op weg naar mijn werk de afgelopen maanden onze eigen Onlanden zien ontstaan. Als je de Rhijnhofweg bij het gelijknamige kerkhof op fietst, dan kom je bij de Torenvlietbrug houten barakken tegen, die dienst deden als studentenhuisvesting.
In dit weiland achter museum Corpus werd de plas in het weiland door de overvloedige regenval steeds groter. De lengte is momenteel ruim 400 meter, de breedte 100 meter. Vanmorgen was de plas nagenoeg helemaal bedekt met een vlies ijs. Geen gekke prestatie bij nog niet eens 1 graad onder 0. Met 2 nachten met 5 graden vorst en overdag rond het vriespunt, zouden we deze Alternatieve Vogelplas al kunnen betreden en er op schaatsen.

Ik schat in, dat het er op zijn hoogst ongeveer 10 cm diep zal zijn. Of deze Onlanden er volgend jaar nog liggen, is maar zeer de vraag. Er worden in de omgeving ervan aan alle kanten grondwerkzaamheden uitgevoerd om vervolgens weer een paar jaar braak te liggen. Dat is ook geschied met het spontaan ontstane bosje, dat daar een paar jaar geleden door de gemeente Oegstgeest is gekapt. Van gemeentebestuurders, die de schuld per hoofd van de bevolking op laten lopen tot meer dan € 9000,- kun je alles verwachten!
Maar goed, dit terzijde. Het vroor de afgelopen week niet hard genoeg voor onze Onlanden. Het is niet anders in deze anti-winter, maar wellicht heeft de tweede helft van februari nog wat winterweer voor ons in petto.
Dan mag het van mij een tandje minder dan op de Weissensee, waar de Alternatieve Elfstedentocht is afgelast, doordat er in 24 uur tijd een meter sneeuw gevallen was.


Ik ken aardig wat schaatsers, die een lange reis gemaakt hebben naar Oostenrijk. Helemaal voor niets.
Hoewel....

De winter viel dit jaar op 30 januari

Dit kaartje van het KNMI met de temperaturen in Nederland op het midden van de dag spreekt boekdelen. We hebben het hier over de koudste dag van deze winter!

Het geeft aan, hoe slap de winter in onze omgeving is.

In het noorden van het land is het wat beter, blijkens bovenstaande foto van de ijsbaan in Noordlaren en dit filmpje, dat ik via www.weerwoord.be op het spoor kwam.

Op de befaamde Ryptsjerkerpolder wordt ook alweer geschaatst.

Het is wel dun ijs: 2 cm. Er worden dus natte poten gehaald op dit ondergelopen weiland.

In de Leidse IJshal is het ijs ietsje dikker: 3 cm. Maar hier zak je er niet doorheen.
Een veilige gedachte, die 30 "Krasse knarren" en een kleine 20 andere schaatsers aantrok. We reden dus in een lang lint over deze 200-meterbaan met hard, glad ijs. Het ging dan ook behoorlijk hard. Daar ik had gelezen, dat om half 11 het Fioretti College met een paar klassen langs zou komen, hield ik de rustige rondjes bij de piramide kort, hetgeen ik moest bekopen met de opmerking: "Slavendrijver!"

Maar om kwart over 10 hadden we de 125 rondjes afgewerkt, waarbij de laatste 5 rondjes Lenny Keur op kop reed.

Lenny is mijn favoriete tegenstandster bij de clubwedstrijden van de IJVL. We rijden ongeveer even snel. De ene keer wint de een, de andere keer de ander.

Om het plaatje compleet te maken reed Martin Langbroek als een soort beschermengel aan de binnenkant van me. Hij zag er kennelijk op toe, dat ik niet zou vallen. Nou, dat gaf me echt een veilig gevoel!

Bij het uitrijden stonden een paar klassen middelbare scholieren langs de boarding met aanmoedigingen als "Fryslân boppe".
"Zullen we nog een paar rondjes mooi schaatsen?", vroeg ik aan Lenny en daar was deze trainster van
Kras Sport in Haarlem, die vanmorgen een kennis privéles had gegeven, wel voor te porren.
In de kantine was het gezellig druk. Lang niet alle middelbare scholieren dorsten zich op glad ijs te begeven. En glad ijs hebben ze in de IJshal!
Met de "Krasse knarren" zaten we aan een lange tafel aan de koffie en warme chocolademelk. Met René Strelzyn, Ans van Dijk en Lenny had ik het over korte en lange spiervezels en over de aanleg die dit genetisch bepaalde spierstelsel je als schaatser geeft.
Lenny was vol bewondering over de 1150 rondjes, die ik in Leiden had afgelegd bij de 1000 rondjes van Leiden.

"Maar dat is 230 km. Meer dan een Elfstedentocht", liet ze zich ontvallen.
Tijdens het gesprek kwamen we op transponders. Daar ze in Haarlem wel eens 8 tot 9 uur training geeft, reed ze op een dag 600 rondjes.
"Volgens mij kom je dan uit op minstens 230 km", antwoordde ik.
U ziet het, zelfs bij de echt lange afstanden ontlopen mijn favoriete tegenstandster en ik elkaar nauwelijks....

Volle maag en rechte rug

Gisterenavond aten we pas om een uur of half 8. Om 10 voor 8 was ik klaar met eten.

Daarna kleedde ik me om om voor de tweede keer die dag naar de Vondellaan te fietsen. Bij de Leidse IJshal was het lekker druk. Zo druk had ik het 's avonds nog niet gezien dit seizoen.
Maar niet alleen de ijsbaan was vol: dag gold ook voor mijn maag. Daar het geen aanbeveling verdient om met een volle maag meteen volle bak te gaan rijden, sloot ik me aan bij het peloton met Rein Knetsch als tempomaker.
De bedoeling was om een kwartier op techniek te gaan rijden in het peloton en daarna aan te sluiten bij de snelle groepen, die het peloton af en toe dubbelden. Maar net op het moment, dat ik zo ver was, begonnen mijn rugspieren een beetje te protesteren. De keuze was snel gemaakt: ik ging rechtop schaatsen met een rechte rug om de rugspieren wat te ontspannen. Dan maar geen snelle rondjes.
Zo reed ik ruim een uur achter de nimmer verslappende Rein. Hij heeft een constant tempo, dus ik kon goed de zijwaartse afzet oefenen met een rechte rug. Bij lange toertochten moet je immers ook af en toe rechtop schaatsen. Bij meewind kun je hier bewust voor kiezen om je krachten te sparen voor als je weer tegen de wind in moet beuken.

Van de nood een deugd maken heet zoiets.
Wie daar geen last van had was Paul de Kruijff. Hij heeft dit seizoen enorme progressie geboekt. Terwijl ik rustig achter Rein reed, pakte hij met een paar andere schaatsers een rondje voorsprong op het peloton. Een paar maanden geleden was dit ondenkbaar. Hij heeft veel meer rust in zijn slag gekregen. De 1000 rondjes van Leiden heeft hem goed gedaan. Chapeau!

De strijd om het geel

Ook op deze dinsdagmorgen was het weer behoorlijk druk in de Leidse IJshal. Met zo'n 25 "Krasse knarren" reden we de piramide van in totaal 125 rondjes.
Ik was benieuwd, hoe het zou gaan met de toertocht van zondag op Flevonice nog in de benen, maar dat had geen enkele invloed. Ik kon heerlijk meerijden met de groep.
Edwin Minnee mocht net als zondag het eerste kopwerk voor zijn rekening nemen. Het tempo lag redelijk hoog, maar als niemand van de groep afhaakt, hebben we het juiste tempo gevonden.
Alles verliep vrij rimpelloos tot we aan de voorlaatste serie kwamen. Er reden 2 personen met een gele trui rond: Marja van Vliet en Evert Boekhout. Zij mochten de 10 ronden op kop rijden.

"De strijd om het geel", zei ik er gekscherend bij.
Nou, dat had ik beter niet kunnen doen. Marja had al een pittig tempo bij de eerste 5 rondjes, maar Evert schoot daarna weg alsof hij gekatapulteerd werd.

Het peloton werd in deze 5 rondjes aardig uit elkaar getrokken.
Bij de laatste 5 rondjes voldeed ik een verzoek van Aad Berg om de laatste serie op kop te mogen. Terwijl Aad erg verzorgd de laatste 5 rondjes reed, werden we daarna voorbij gestoven door een man of 7, die kennelijk nog energie over hadden en in hoog tempo nog een rondje of 10 reden.
"Welke pillen heb je ze gegeven?", vroeg Wim van Huis, terwijl wij onze schaatsen uit trokken.

Welk middel het is, moet ik nog nagaan, maar hiermee wint een Nederlander na 1980 eindelijk weer eens de Tour de France. De strijd om het geel is ontbrandt....

Platte band

Om kwart over 5 pakte ik mijn fiets om te constateren, dat ik een lekke voorband had. Kennelijk was het mijn dag niet met fietsen, want vanmorgen kwam ik in een flinke hagelbui terecht.
Met een lekke band kom je niet ver. Er zat dus niets anders op dan naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker te wandelen met de fiets in de hand in de hoop, dat ze me snel wilden helpen. Hetgeen gelukkig geschiedde.
Ik liet de binnen- en buitenband vervangen. Begin januari was de achterband al vervangen, nu was de voorband aan de beurt. Als je met een anti-lekband een platte band krijgt, dan begint de beschermende laag poreus te worden, maar dan heb je er meestal al een jaar mee gereden.
Zelf kom ik dan meestal uit op ruim 9000 km. Deze voorband zat er al op sinds begin december 2011. Omgerekend kom ik dan uit op 20.000 kilometer voor deze platte band.

Dankzij de snelle service van Profile Paul kon ik vanaf de Drieplassenweg in Katwijk om 10 over half 6 weer naar Leiden fietsen.

De 3 kilometer van Flevonice

De afspraak was al een paar weken geleden gemaakt. Toch waren er deze week diverse mensen, die zich door alle regenbuien van de afgelopen week afvroegen, of het zin had om naar Biddinghuizen af te reizen. Een blik op buienradar gaf vrijdagmiddag aan, dat zondag bijna de hele dag droog zou zijn. Hetgeen klopte. Om een uur of 5 vanmorgen stopte het met regenen en pas om 5 uur vanmiddag zaten we bij Schiphol weer in de regen.
Qua temperaturen was het in Nederland trouwens een bizarre dag.

Tussen de westkust van Noord-Holland en de oostgrens van Groningen zat een verschil van bijna 14 graden. Het verschil tussen herfst en winter, getuige deze foto's, die ik van www.weerwoord.be heb geplukt.


Om kwart over 9 fietste ik naar de Vondellaan, waar we bij de Leidse IJshal verzamelden om naar Biddinghuizen te vertrekken. Met de auto van Edwin Minnee reisden Hen van den Haak, Jaap de Gorter, Hans Boers, Bauke Dooper en ik naar Flevonice, waar we voor € 15,- een toegangskaartje kochten.


Na in het restaurant koffie en warme chocolademelk gekocht te hebben, trokken we onder een waterig zonnetje om kwart over 11 onze kluunschaatsen aan. Na een rondje op de 400-meterbaan begonnen we aan de eerste ronde op de 3 kilometerbaan van Flevonice.
In een treintje van 6 man reden we 4 rondjes over stroef ogend, maar toch redelijk glijdend ijs. Het was niet al te druk, zodat we op de meeste stukken aardig door konden rijden. Hans en Bauke gingen in een rustiger tempo rijden, terwijl wij met zijn vieren nog 3 rondjes lekker doorkachelden.

Na 7 rondjes namen we onze eerste pauze. Bauke troffen we aan bij de tassen, maar Hans niet.

Na de pauze reden we als kwintet een drietal rondjes, waarna Bauke weer een rustig rondje ging rijden. Pas aan het eind van de vijfde ronde haalden we Hans in, die dus kilometerslang met een ander groepje voor ons uit had gereden.

Het schema voor de tweede helft van onze toertocht op Flevonice was, dat we met zijn zessen 3 rondjes reden, waarna Hans en Bauke de vierde ronde rustig reden, terwijl Edwin, Hen, Jaap en ik nog een vijfde ronde er aan vast plakte. Zo reden we door tot we aan de 22 rondjes kwamen. Wij maakten daarna de 25 vol, Hans en Bauke de 20. We waren om even over half 3 klaar met de na ongeveer 67 km schaatsplezier op het gezellige Flevonice. Dat is de afstand, die je aflegt na 10.538 slagen op het ijs.

De verandering van 5 kilometer naar 3 kilometer lijkt op het eerste oog een verarming, maar dat is het niet. Je reed een tweetal lange lussen extra, die verder niet zo veel toevoegden aan het idee, dat je een toertocht aan het rijden was. Door de verkorting van de baan was het ijs beter. Nergens zaten scheuren in het ijs! Je kon onbekommerd schaatsen in de winterzon.

Terwijl de bewolking langzaam maar zeker dikker werd, aten wij in de kantine van Flevonice een kop soep. De helft koos voor tomatensoep, de andere helft voor het winterse erwtensoep. Maar denk nu niet, dat zij een snertdag hebben gehad....
Hans Boers had zijn kluunschaatsen uit kunnen testen en hij was zeer tevreden over de aankoop van zijn Salomons.

Of we deze winter nog op natuurijs komen, daar is nog geen duidelijkheid over, maar de kans, dat we in februari nogmaals naar Flevonice gaan, is zeer groot. Ik kan het iedere toertochtschaatser in Nederland van harte aanbevelen.
Voor we weer naar Leiden afreisden, kochten Hans, Jaap en ik een balaklava met de opdruk van Flevonice voor € 1,50. Een koopje en een leuke herinnering aan een heerlijke schaatsdag.

Misa Criolla

Ada en ik fietsten om even over half 2 naar de Marelandschool, waar de tweede repetitiemiddag was voor de "Missa Criolla" van Ariel Ramirez. Om 2 uur begonnen we onder leiding van Wim de Ru met de rest van de 100 koorleden van de Leidse Koorprojecten met inzingen, waarna we de partituur ter hand namen.

We zongen het lastige stuk van het "Credo" door tot waar we gebleven waren bij de repetitie van 11 januari. Ritmisch is het een voor ons West-Europeanen bijzonder lastig stuk. Wij zingen in een 6/8e maat, terwijl de begeleiding in driekwartsmaat speelt. Op het eerste oog lijkt dat hetzelfde, maar als je moet zingen merk je, dat het toch wel verschilt van elkaar.
Daarnaast verschilden de koorleden regelmatig van mening met componist Ariel Ramirez over de toonhoogte, vooral bij de inzet. Wim de Ru wist het fraai te verwoorden: "Bassen, jullie verwachten logischerwijze deze toon."
Hij zette de toon haarzuiver neer, waarop hij liet volgen: "En daar moet je dan een toon onder zitten!"
Zo simpel kan het zijn....

Aan het eind van de repetitie zongen we het "Sanctus" voor de eerste keer. Voor de bassen en tenoren was het een lange zit. We kwamen pas aan het slot aan de beurt.

In het waterkoude weer fietsten we om kwart voor 4 op huis aan, waar we ons de komende weken weer kunnen verdiepen in de magnifieke "Missa Criolla".

Jan Pesman

Op het moment, dat alleen Oost-Groningen een ijsdag beleefde, is in Delfzijl de oud-schaatser Jan Pesman op 82-jarige leeftijd overleden.

Het sportieve hoogtepunt van de boerenzoon uit het Groningse Holwierde was het veroveren van de Olympische bronzen medaille op de 5.000 meter op de Winterspelen van 1960 in Squaw Valley.
Als een echte stayer slaagde Jan Pesman er bij de allroundtoernooien niet in het podium te bereiken. In die tijd had je namelijk alleen maar allroundtoernooien.
In 1959 kwam hij nog het dichtst in de buurt van de ereplaatsen: bij zowel de EK als de WK eindigde hij als vijfde. Op dat WK in het Bislett-stadion van Oslo won Pesman zelfs de 5.000 meter en behaalde hij zilver op de langste afstand.
Jan, rust in vrede.

De zelfzuchtige reus

Als je het weer van de afgelopen week in ogenschouw neemt, zou je niet zeggen, dat we in weerkundig opzicht een interessante week beleven. Hier in het westen van het land stond er iedere dag grauw weer met zeer veel regen op het programma.

Vanmorgen kreeg ik op weg naar mijn werk een flinke bui op mijn kop. Gelukkig had ik mijn regenbroek al aangetrokken, toen ik van huis vertrok.
Vanmiddag was het gelukkig droog en zag ik zelfs de zon nog even. Volgens mij deze werkweek eerste keer.
Ik fietste om 5 uur naar de Leidse IJshal, waar ik voor de IJVL schaatsles mocht geven aan kinderen. Er was weer een nieuw kind bij, die met een vriendin mee was. Zo zoetjesaan zijn we stiekemweg toch aan de 40 kinderen gekomen.
Samen met Walter Boon gaf ik de beginnersgroep les, waarbij Walter een oefening met de zijwaartse afzet had bedacht.
Middels een lange plastic stok hadden we een paar speelse elementen in de schaatsles ingebracht: de kinderen moesten onder de stok doorschaatsen, maar de stok werd door ons steeds lager gehouden. Op een gegeven moment doken de kinderen er onder door. Tot mijn stomme verbazing deed de fors gebouwde Alexander Marselis dat ook!
Met de hele beginnersgroep reden we "aan de stok" een rondje. De 7 kinderen hielden de stok vast en schaatsten. Ik gleed gewoon mee. Je verbaast je er dan over, hoeveel kracht deze kinderen gezamenlijk kunnen ontwikkelen. Met een paar tikspelletjes sloten we deze leuke les af.
Thuis gekomen keek ik op www.weerwoord.be en tot mijn stomme verbazing zien de weerkaarten er over een dag of 6 voor schaatsliefhebbers beslist niet kansloos uit.
Maar dan vooral voor het noordoosten van het land. Net zoals dat de afgelopen en vermoedelijk ook de komende paar dagen het geval is.

Kennelijk worden de Groningers op alle mogelijke manieren gecompenseerd voor de aardbevingen als gevolg van de gaswinning....

Wellicht kan er volgend weekeinde in Groningen op ondergelopen weilanden en ondiepe sloten geschaatst worden!

De temperatuurkaarten, en zeker die van gisteren, lieten zien dat slechts een klein deel van Nederland in de vorst zat.

Deze temperatuurkaart riep bij mij een sprookje van Oscar Wilde in herinnering: "De zelfzuchtige reus".

In dit sprookje is het in het hele land in de lente en de zomer warm, behalve in de tuin van de reus, waar de winter het hele jaar aan blijft houden. Deze winterse uithoek bij Nieuw-Beerta past dus goed bij het verhaal van "De zelfzuchtige reus". Terwijl wij nog volop in de verlengde herfst zitten, hebben zij al lekker winter!

Zij wel!
"De zelfzuchtige reus" komt uit de magnifieke sprookjesbundel "De gelukkige prins" van Oscar Wilde.

Ook al is het weer in het westen van Nederland niet bepaald sprookjesachtig te noemen is, het lezen van de verhalenbundel "De gelukkige prins" van Wilde kan ik iedereen van harte aanbevelen.

2 x meewind

Het gebeurt niet vaak, dat je zowel op de heenweg als de terugweg een aardige bries in de rug hebt. Vandaag was zo'n dag, waarop ik 2 x meewind had.

Na mij gedoucht te hebben na het schaatsen in de Leidse IJshal fietste ik om kwart over 1 naar mijn werk. Voor de derde keer moest ik mijn regenbroek aantrekken.
Terwijl ik 's avonds in de uitlening stond op de Hoofdbibliotheek zag ik aan de vele kringen in de plassen, dat er een plensbui boven Katwijk hing.
Ik bereidde me er op voor dat ik op de terugweg te maken zou krijgen met wind tegen en regen.
Maar zie, het was zowaar droog in dit kleine land, waar alleen het uiterste noordoosten in de vorst zit.

Maar het meest verrassende was, dat ik onverwachts de vrij krachtige wind in de rug had. Thuis gekomen zei Ada: "Wat ben je vroeg thuis?"
Dat klopte. Ik profiteerde optimaal van de wirwar aan windrichtingen in ons toch niet al te grote land.

"De galm is weer terug!"

Karakteristiek voor deze "winter" fietste ik in de regen naar de Vondellaan, waar ik mijn rol als coördinator van de "Krasse knarren" weer op me mocht nemen. De opkomst was weer behoorlijk goed: een man of 25.
Het ijs in de Leidse IJshal was weer hard en glad. Al meteen bij de eerste 5 rondjes had ik in de gaten, dat ik een foutje had gemaakt door een snelle rijder op kop te zetten. Niet iedereen was nog goed ingereden en om dan meteen volle bak te moeten rijden was voor diverse schaatsers te veel van het goede. Het peloton was dan ook ietwat verbrokkeld.
Wat niet verbrokkeld was, was mijn stem. Daar ik vorige week donderdagochtend afwezig was vanwege mijn werk en Arthur van Winsen de week ervoor, kwam mijn tandarts na de 10 rondjes naar mij toe met dit compliment: "De galm is weer terug!"

Bij het eerste blok van 20 rondjes ging er pal voor mij een schaatser onderuit op het rechte eind. Na afloop van deze serie kwam Wim van Huis naar me toe: "Waarom gaf je hem een zet?"

Ondanks dat het ijs er wat aangeslagen uit zag, bleef het uitstekend glijden. We reden dan ook redelijk snel onze in totaal 125 rondjes.
Een fraai moment was de versnelling, die Fer Vergeer plaatste, toen hij bij de 25 rondjes als laatste rijder zijn 5 rondjes op kop reed. Zonder dat hij het in de gaten had, reed hij bij het langgerekte peloton vandaan.
"Hij is ook nog maar 73", werd er gezegd, waarna een ander er aan toe voegde: "Een jonkie!"

Dat ging ook op voor mijn stem, die aan het eind van elke serie een luid en duidelijk "Nog 2 ronden" en "Laatste ronde!" door de Leidse IJshal liet galmen.

Sotsji

Grote gebeurtenissen werpen hun schaduwen vooruit. Dat gaat ook op voor grote sportevenementen als de Olympische Spelen. Ineens wordt alles onder een vergrootglas gelegd. Normaal horen we slechts sporadisch van de bij tijd en wijle vrij bloederige strijd in de Kaukasus, maar nu is het wereldnieuws, als de Russische veiligheidsdiensten op zoek zijn naar een "Zwarte weduwe".
Als bibliothecaris met een redelijke muziekkennis ben ik uiteraard bereid om hen een handje te helpen. Zo moeilijk was het niet om Black widow te traceren....

Doordat alles rond de Winterspelen wordt uitvergroot, komen allerhande trivialiteiten ook uitgebreid in het nieuws. Geloof het of niet, maar zelfs een toilet is ineens wereldnieuws.

De NOS kwam zelfs aanzetten met de kop "Synchroonpoepen in Sotsji". Nu verwacht u natuurlijk, dat ik dit meteen koppel aan synchroonzwemmers, maar zo zit ik niet in elkaar.
Want dan doen we de gastheren tekort. Zij zijn de eersten, die gedacht hebben aan de tweelingen onder de sporters. Zo vaardigt Nederland Ronald en Michel Mulder af. Tijdens een Nederlands kampioenschap wist deze sprintende tweeling tot op de honderdste seconde in exact dezelfde tijd de 500 meter af te leggen.

Het is gewoon een geniale innovatie, die de Russen bedacht hebben. Als tweelingen in exact dezelfde tijd over de finish komen, dan zullen zo ook wel op hetzelfde moment aandrang krijgen om de blaas of de darmen te ledigen.....

Uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen, dat de tweeling Henk en Jan Versteegen een verzoek hebben ingediend om dit revolutionaire ontwerp mee te nemen bij de renovatie van de Leidse IJshal komende zomer.

"Hebben ze je vrijgelaten?"

Na 's ochtends te hebben geschaatst met de "Krasse knarren" en 's middags te hebben gewerkt, ging ik 's avonds weer naar de Leidse IJshal.
"Vind je dat niet overdreven?", vroeg mijn vrouw aan de etenstafel, toen ik vertelde, wat mijn plannen voor de avond waren.
Ik vond van niet en fietste om 8 uur naar de Vondellaan. Daar aangekomen was de eerste begroeting, die ik hoorde: "Hebben ze je vrijgelaten?"

Deze opmerking kwam van iemand, die wist, dat mijn werkavond de dinsdagavond was geworden. Maar dat is inmiddels alweer verleden tijd.
Bij binnenkomst in de IJshal werd op dat moment net "November rain" van Guns 'n Roses gedraaid.

Vanaf november heeft het inderdaad zeer veel geregend. Maar dit nummer zette de toon voor de prachtige muziek, die deze avond gedraaid werd met veel muziek van Pink Floyd.

Mijn trainingsmaten wensten inderdaad, dat ik er weer was. Ik nam mijn plek op kop van het snelle peloton weer in om ruim 20 minuten kopwerk te doen. Hans den Outer nam het estafettestokje van mij over, waarna Aad van Tol op zijn beurt Hans weer afloste.
Ondanks dat ik 's morgens al anderhalf uur geschaatst had, kon ik tot 9 uur aardig gas blijven geven, maar daarna was het beste er toch wel van af. Met moeite wist ik nog een rondje te pakken op het tweede peloton. Ik sloot bij dit aanvankelijk door Martien Wijnands en later door Rein Knetsch gegangmaakte peloton aan en maakte zo de anderhalf uur trainen bijna vol.
Met een kleine 3 uur schaatsen had ik weer een grens verlegd. De dubbele training op dinsdag is dus voor herhaling vatbaar.
Na met Hans den Outer en Koos Zwaan in de kantine wat gedronken te hebben, raakten Koos en ik bij het naar huis gaan in gesprek met een Rus. Een vriend van hem speelde bij de ijshockeyers, die op dat moment aan het trainen waren. Deze Rus is heel sportief. IJshockey is zijn sport, maar dit seizoen kon hij niet meer terecht bij de club van zijn vriend.
Maar hij was heel benieuwd, hoe het schaatsen op noren zou zijn. Mogelijk ga ik volgende week dinsdagavond in plaats van zelf trainen schaatsles geven aan een Rus.

Een mooie valbeweging

Het was behoorlijk druk in de Leidse IJshal. Kennelijk voelde iedereen, dat er voor het eerst deze winter een kansje ontstaan is voor schaatsen op natuurijs. Een bewijs hiervoor is de eerste nachtvorst van 2014 in Nieuw-Beerta!

Komend weekeinde wordt Nederland het strijdtoneel van koude en zachte lucht. De uitkomst is op dit moment volstrekt onzeker, maar uiteraard hopen we, dat de koude lucht het gaat winnen.

Met 25 "Krasse knarren" was er in ieder geval een grote groep opgekomen. We reden de traditionele piramide van 5 tot 25 rondjes en weer terug, waarbij de laatste 10 en 5 rondjes werden samengevoegd tot 5, 4, 3, 2 en 1 rondjes met 1 rondje rust tussendoor. Een intervaltraining pur sang, waarbij het tempo fors omhoog ging. Vooral de sprinters onder ons konden zich hierbij uitleven.
Eén van de mensen met sprintbenen is John Val, bij de IJVL één van de eerste droogtrainers, die aan mijn destijds gebrekkige schaatstechniek de nodige verbeteringen heeft aangebracht.
Bij een paar series kwam ik achter John te rijden, toendertijd een onmogelijkheid gezien het grote verschil in snelheid. Wat mij opviel was dat John beschikt over een mooie valbeweging. In dit soort gevallen probeer ik de bewegingen van iemand met een betere techniek na te bootsen in de hoop om de eigen techniek te verbeteren. Natuurlijk lukt dit niet in één keer, maar iedere kleine verbetering in de techniek is mooi meegenomen.
Maar niet John Val was de grote man van de ochtend, want dat was Edwin Minnee. Want deze promotor van het homoschaatsen was niet alleen gebeld door "Man bijt hond", maar ook door RTL, maar dit keer voor zijn vaardigheden als kapper.

Straks wordt deze bekende Katwijker nog een bekende Nederlander....

Grensgevallen

Er loopt op dit moment een scheidslijn door Duitsland met zachte lucht in het westen en koude lucht in het oosten. De komende dagen trekt deze kou hortend en stotend naar het westen om ergens boven Nederland tot stilstand te komen.

Waar de grens precies komt te leggen en hoe koud het gaat worden in het vorstgebied valt op dit moment onmogelijk te zeggen. Maar de kans bestaat, dat in het noordoosten van Nederland in de loop van de volgende week op ondiepe wateren de schaatsen ondergebonden kunnen gaan worden. Zoals het er nu naar uitziet, ligt de rest van ons land aan de verkeerde kant van de grens tussen koude en warme lucht.

Maar dat gaat niet alleen voor Nederland op. Veel Nederlandse schaatsers hebben er ook mee te maken aan de boorden van de Weissensee. De organisatie heeft helaas het besluit moeten nemen om de eerste Alternatieve Elfstedentoertocht van dinsdag 21 januari 2014 af te gelasten.

Het regent momenteel aan de Weissensee, waardoor de kwaliteit van het ijs sterk achteruit gaat. De weersvooruitzichten op langere termijn zijn echter wel goed. Er is slechts één koudere nacht nodig om schaatsen mogelijk te maken. Momenteel ligt er te veel water op het ijs.
Vorig jaar had men bij de Weissensee ook al te kampen met een afgelasting en een Alternatieve Elfstedentocht, die op vrijdag op een baan van 4 km lengte met zo'n 1000 gegadigden gereden zou gaan worden.
Met een groep schaatsvrienden reed ik destijds 2 dagen achtereen op de Wieden.

Andere schaatsvrienden van me verbleven toen in Oostenrijk. Van hen ontvingen wij het veelzeggende SMS-je: "Maar we zijn helemaal niet jaloers, hoor!"

Rondje Vlietlanden

Om 2 uur had ik afgesproken bij station Voorschoten, waar vandaan ik met Hans Boers zou gaan lopen. Over de Velostrada fietste ik er heen.
We liepen door het mooie centrum van Voorschoten naar de Vliet. Over de brug rekten we tegen een boom alvorens we verder gingen naar het fietspad langs de A4. We namen de onverharde paden, waarop de sporen van de vele regenbuien van de afgelopen weken goed te vinden waren. Over het gras moesten we om diepe plassen heen lopen.
Over het fietspad ging de route verder naar de Vogelplas, waar het een jaar geleden heel wat beter vertoeven was.

In deze zeer langdurige herfst kabbelde het water nog volop voort.
In een pittig tempo renden we over de Kniplaan en de Horstlaan naar de Velostrada, waar we bij station Voorschoten afscheid van elkaar. We hadden een heerlijke trainingsloop van 11 km achter de rug.

Man bijt hond

Vrijwel iedere Nederlander kent het televisieprogramma "Man bijt hond", waarin veel kleurrijke Nederlanders figureren.

Ik werd hiermee geconfronteerd, toen ik gisterenavond bij de Leidse IJshal aankwam, waar ik als trainer in moest vallen bij het G-schaatsen. Ik kwam aangefietst op het moment, dat Edwin Minnee en Dick van Beelen net de kunstijsbaan uitkwamen, waar zij net met IJsclub "Voorwaarts" getraind hadden.
De Katwijkse kapper vertelde, dat hij was gebeld door het programma "Man bijt hond". Met het oog op de Olympische Spelen in Sotsji zochten ze voor het programma een homoseksuele schaatser.

Ze hadden gezocht op het trefwoord "Homoschaatsen" en zo kwamen ze via Google onvermijdelijk op mijn blog terecht. Probeer het maar eens uit!

Kappers hebben nu eenmaal de naam, dat ze homo zijn, dus de programmamakers dachten via mijn blog bij de juiste persoon aangekomen te zijn.
Helaas voor hen: Edwin Minnee is vader van 4 kinderen.
Op de Vogelplas introduceerde hij zelf de term "homoschaatsen" voor zijn kluunschaatsen.

Met het oog op het hoge percentage homoseksuelen in zijn beroepsgroep noemde hij het ironisch homoschaatsen.
Met mijn eigen ogen heb ik trouwens gezien, dat Edwin allerminst een mietje is: bij het schaatsen op de Ankeveense plassen ging hij samen met Hans van der Plas synchroonzwemmen.
Schaterlachend om dit verhaal, dat prima pas bij "Man bijt hond" en dat je zelf niet kunt verzinnen, betrad deze trainer de Leidse IJshal....

Tuinvogeltelling

Vanmorgen deden Ada en ik mee aan de jaarlijkse tuinvogeltelling van Vogelbescherming Nederland. Ada keek met 2 ogen, ik met een half oog, want op de televisie was de afsluitende 1000 meter van het Wereldkampioenschap Sprint, dat gewonnen werd door Michel Mulder.

Maar het meeste indruk maakte toch Shani Davis, die met zijn fabuleuze bochtentechniek nadrukkelijk zijn kandidatuur stelde voor de Olympische titel op de kilometer.
IJVL-er Kjeld Nuis werd vierde op de afsluitende kilometer en vijfde in het eindklassement. Een podiumplaats had erin gezeten, indien zijn eerste 500 meter gisteren niet verknald was na 10 minuten wachten op de start. De focus was toen immers niet meer optimaal te noemen.

Dat gold ook voor onze tuinvogeltelling:
Blauwe reiger 1
Halsbandparkiet 1
Huismus 7
Kokmeeuw 1
Koolmees 1
Merel 2
Roodborst 1
Turkse tortel 2
Vink 2
Wilde eend 2
Zwarte kraai 2
Vorig jaar was het een stuk beter. Maar ja, toen waren de weersomstandigheden ook een stuk beter....

Margriet

Eén van de taken op mijn werk is om de tijdschriften, die terugkomen van een uitlening, onder de klep te leggen, waarop het nieuwste nummer van het desbetreffende tijdschrift pontificaal staat uitgestald. Op het voorblad van zo'n tijdschrift staan met grote koppen artikelen aangekondigd, die je MOET lezen.
Deze week zag ik zodoende telkens Margriet 3 staan.

Zodra ik deze kop zag, was ik verkocht: "De 4 allermooiste schaatsroutes in NL".
Donderdagavond in mijn eetpauze las ik het artikel. Het kwartet schaatsroutes kon mijn goedkeuring wel wegdragen: de Ankeveense plassen, de Molentocht van de Alblasserwaard, de Wieden en de Eilandspoldertocht.
Van dit uitverkoren viertal ken ik er 3. Alleen de Eilandspoldertocht heb ik nog nooit geschaatst. Wel heb ik een paar keer in dit gebied rondom het schitterende plaatsje Graft-de Rijp en Schermerhorn gefietst.

Ik zal deze tip van Margriet in gedachten houden als er weer eens natuurijs in Nederland is.
Het andere trio is mij bekend en zeker voor herhaling vatbaar. Op de Ankeveense plassen heb ik diverse keren gereden. Het is één van de plekken in het Groene Hart van de Randstad, waar je vrij snel kunt schaatsen.

Gelukkig voor sommige vroege vogels is het daar niet al te diep.
De Molentocht van de Alblasserwaard heb ik 1 keer geschaatst. Een mooie tocht. Vooral het stuk bij de molens van Kinderdijk is sprookjesachtig.

De benaming sprookjesachtig gaat ook zonder meer op voor de Wieden. Hier heb ik een paar keer heerlijk geschaatst tussen de rietkragen en door prachtige plaatsjes als Giethoorn en Blokzijl.

Eigenzinnig als ik ben, wil ik er nog 2 prachtige toertochten aan toevoegen. Allereerst de Nieuwkoopse plassen.

Een prachtig gebied, waar je de hele dag heerlijk rond kunt zwerven tussen de ruisende rietkragen.
De slottip betreft de Molen- en Merentocht rondom de Kaag. Een prachtig gebied, zeer afwisselend. Helaas is de laatste officiële Molentocht alweer 17 jaar geleden georganiseerd: net zo lang geleden als de laatste Elfstedentocht.
Maar gelukkig hebben we de laatste jaren diverse keren kunnen schaatsen op onze "thuisbaan".
Maar wat had u anders verwacht van de schrijver van "Molen- en Merentocht"?