Die Mannschaft

Ik geef het toe: ook ik heb gejuicht bij het doelpunt van Mario Götze in de verlenging van Duitsland-Argentinië. Als iemand, die het trauma van de verloren finale van 1974 tegen West-Duitsland bewust heeft meegemaakt, was dit altijd een soort vloeken in de kerk.

Bij elk Europees of Wereldkampioenschap voetballen was mijn insteek altijd: als de Duitsers er maar uitvliegen. Nou, daar moest je altijd heel lang op wachten, want onze Oosterburen kwamen steevast in de halve finale en vaak ook in de finale zelf. Een schrale troost was, dat ze die veel vaker verloren dan wonnen. Vooral in de tijd van matennaaier Lothar Matthäus, die met Schwalbes en ander onsportief gedrag zijn tegenstanders iedere wedstrijd een gele of rode kaart probeerde aan te smeren, was ik voor de volle 100% voor iedere tegenstander van die Mannschaft.

Maar in 2006 kwam de kentering. Op het WK in eigen land speelden de Duitsers ineens "Hollands voetbal" onder leiding van Jürgen Klinsmann en Joachim Löw. Als voetballiefhebber kon ik daar best wel van genieten.
Het geren en gedraaf en het afbraakvoetbal had plaatsgemaakt voor vloeiend combinatiespel en technische hoogstandjes, waarbij nog wel met Deutsche Gründlichkeit de passes van de tegenstanders nauwgezet werden geanalyseerd.

Voor het eerst ging ik twijfelen. Is dit eenmalig?
Dat bleek niet het geval te zijn. Nadat Klinsmann het estafettestokje aan zijn assistent Löw had overgedragen, bleven de Duitsers gewoon mooi en, zeker niet onbelangrijk, sportief spelen.

Ik ging steeds positiever denken over onze Oosterburen. Dit werd versterkt door de gastvrijheid, die Ada en ik mochten ontvangen bij onze fietsvakanties de afgelopen jaren in Duitsland.

Ook op dit WK speelde Duitsland het mooiste voetbal. Vooral de manier waarop ze Brazilië oprolden was er eentje van ongekende schoonheid. Nederland deed daar trouwens niet veel voor onder.
Daarbij is er wel een kanttekening te plaatsen: waar Duitsland veel meer ging spelen via de Hollandse school, daar ging Oranje wat meer resultaatvoetbal spelen. Dus wat meer op zijn Duits!

En zo gebeurde dit jaar het nooit verwachte: Nederland werd vrij massaal voor Duitsland, toen wij in de halve finale via strafschoppen werden uitgeschakeld door het Argentinië van "de beste voetballer ter wereld" Lionel Messi.

Het betrof derhalve niet alleen onze deskundige Tim de Beer, die de pool won door Duitsland als wereldkampioen te tippen.
Er heeft dus een kentering plaatsgevonden in onze verhouding met onze Oosterburen. Maar dat ik ooit juichend op zou springen bij een Duits doelpunt had ik zelf ook nooit voor mogelijk gehouden. Ter verduidelijking: als Nederland tegen Duitsland zou spelen, zou ik dat nooit doen.

Hoewel, als een Duitser in eigen doel schiet....