Kuitenbijters

Het is een vreemde gewaarwording als je als getrainde sporter last krijgt van je kuiten als je deze niet of nauwelijks belast. Dat ik de eerste dagen na de duin- en strandtraining van vorige week zondag mijn kuiten voelde, vond ik normaal. Het was een redelijk pittige training geweest.
Maar dat ik op vrijdag en zaterdag nog af en toe het gevoel had, dat ik tegen de kramp aan zat in vooral mijn rechterkuit, maar toch ook soms in mijn linkerkuit, dat klopte niet.

Vooral als ik had gezeten en een paar passen gelopen had, voelde ik dit onheilspellende pijntje. Dan ga je toch twijfelen. Zit er een zenuw beklemd? Is de doorbloeding van de kuiten wel goed? Heb ik iets onder de leden?
Met deze twijfel in mijn hoofd begaf ik me naar station Voorschoten, waar ik om 12 uur met Hans Boers had afgesproken. Vanaf dezelfde plek als vorige week liepen we naar "De Klip". Tot mijn stomme verbazing ging het lopen probleemloos.
Waar we vorige week door de duinen richting Meijendel liepen, ging onze route nu richting Katwijk. Op deze wederom mooie, zonnige zondagmiddag waren we bepaald niet de enige hardlopers. Maar dat werden we wel toen we door de klaphekjes door door het mulle zand gingen klimmen en dalen.

"Dit is zwaarder dan de beklimmingen van de Zevenheuvelenloop", merkte mijn trainingsmaat op en dat kon ik volmondig beamen. Dat ging helemaal op voor de zwaarste beklimming van de dag: de duinopgang naar het strand toe.

Over het brede, drukke strand liepen we in de novemberzon naar strandopgang Wassenaarse Slag. Door de duinen liepen we terug naar "De Klip". En waar ik bang was om kramp in de kuit te krijgen, kreeg mijn trainingsmaat het. Kennelijk waren de beklimmingen in het mulle zand achteraf toch kuitenbijters.

En hoewel onze kuiten niet bepaald in een Gloria-stemming waren, waren "The Doors" dat op de terugweg naar het station van Voorschoten wel.