Buikloop

Topsport is altijd balanceren op het randje. Je moet alles uit je lijf persen om tot een topprestatie te komen. Afgelopen zondag konden we daar weer een verbluffend staaltje van zien. Olympisch kampioen Jorrit Bergsma liet zich ook tot Nederlands kampioen marathonschaatsen op kunstijs kronen pal nadat hij buikgriep had overwonnen.

Of de kersverse kampioen er verstandig aan gedaan heeft om pal na de buikloop, die alle reserves soepeltjes uit het lichaam laat verdwijnen, zo diep te gaan is een ander verhaal. Ik herinner me de keer in november 2009, toen Sven Kramer in Heerenveen ook ziek aan de start stond. Hij zou rustig rijden, maar Kramer kan absoluut niet tegen zijn verlies. Uiteindelijk won hij die 5 kilometer ook, maar hij sloopte zichzelf behoorlijk.
Bij de Olympische Spelen van Vancouver, vooraf omgedoopt in Svencouver, won Kramer wel de 5 kilometer, maar de topvorm van het najaar was verdwenen. Het jaar erop moest hij rust nemen. Hij had teveel van zijn lichaam gevergd.

Ik hoop voor Bergsma, dat hem dit bespaard blijft, maar het kan heel goed, dat zijn zege op het Nederlands kampioenschap achteraf een Pyrrus-overwinning blijkt te zijn geweest. Ik hoop het niet voor deze Friese stayer, maar na een buikloop zo diep gaan is spelen met vuur.

Wat dat aangaat ben ik zelf niet helemaal brandschoon. Ik heb ook wel eens de Dam tot Dam gelopen, terwijl ik de nacht ervoor last had gekregen van de buikloop.

Maar in tegenstelling tot Bergsma ging bij mij wel de handrem erop. En dan bedoel ik natuurlijk niet "remsporen"!

Ook bij de aanloop naar de Elfstedentocht van 3 januari 1997 had ik last van buikgriep. Op maandag 30 december 1996 zat ik nog bibberend naar de buis te kijken, waar ik zag, dat Bert Verduin in een spannende finale Ruud Borst, wiens vader Kees Borst op de Ankeveense plassen Nederlands kampioen bij de veteranen werd, klopte.

Ik geef het toe: ik ben niet geheel objectief. Hoogmade heeft bij mij een streepje voor!
Bij een Elfstedentocht gelden heel andere regels. Je weet immers nooit, wanneer je weer een kans krijgt om de Tocht der Tochten te rijden. Ook al zou je liever een paar dagen gewacht hebben om nog wat aan te sterken: je gaat gewoon. Dan is het inderdaad: de schade zien we later wel.
Het is ook een mentale kwestie. Bij een Elfstedentocht kun je meer afzien dan anders! Desondanks moet je natuurlijk wel altijd je gezonde verstand blijven gebruiken.