Soestdijk

De vaste slaap werd onderbroken door een helicopter, die om half 3 overkwam. Voor de rest was het behoorlijk stil in Lage Vuursche. Om kwart voor 8 kwam de bakker de camping op voor het afleveren van de bestelde broodjes.
Na ons gedoucht te hebben wilden we de ontbijttafel dekken. Het begon net te spetteren. Derhalve verplaatsten we de tafels en stoelen onder het grote afdak.



Dat kwam goed uit, want het begon flink te regenen tijdens het ontbijt.

Het plan voor vandaag werd bijgesteld. We besloten om vandaag naar paleis Soestdijk te gaan.

Rond het middaguur fietsen we over bospaden naar Soestdijk, waar we voor € 13,50 per persoon toegang kregen tot de plek, waarvan we tot een paar jaar geleden nooit hadden kunnen denken, dat we er ooit zouden komen.












We wandelden ruim 500 meter door de prachtige paleistuin naar het befaamde bordes toe.




Wim Sonneveld maakte ooit de rododendrons van Soestdijk wereldberoemd, maar wij wisten niet, dat het er zoveel waren.






Deze was helaas afgesloten. Dat gold niet voor de personeelsingang. Tim toonde de toegangskaartjes en wij werden binnen gelaten.

In het paleis keken we naar de prachtige natuurfoto's, voor we aan de rondleiding van een uur begonnen.



De gids wist het smeuïg te brengen met oog voor historische details.




















Natuurlijk is een paleis luxueus, maar vergeleken met andere paleizen was het behoorlijk sober.

Vooral de zuinigheid van koningin Juliana was wat dat betreft legendarisch: een vloerkleed waar een glas rode wijn overheen was gegaan, dat er niet meer uit ging, werd niet in zijn geheel vervangen. Er werd een T uitgesneden en een nieuwe T op de plaats ingenaaid. Kom daar eens om in andere paleizen!









Een belangrijke zaal was ingericht ter ere van koning Willem II, die in 1815 op eigen houtje, we blijven tenslotte Hollanders, het leger van Napoleon een dag bezig hield bij Quartre Bras. Napoleon schreef zijn nederlaag in Waterloo in 1815, twee dagen na Quartre Bras, toe aan deze solo-actie van de Nederlandse kroonprins.



Er was zelfs een Kanonnenzaal in Soestdijk, waar de jonge prinsjes op het gazon achter het paleis konden mikken vanuit het paleis.



Toen 's avonds bij het eten in Lage Vuursche een harde knal klonk, zeiden wij: "Dat was de Kanonnenzaal!"








Wat mij trouwens enorm verbaast is dat ministers verontwaardigd doen over de schade, die IS aanricht aan cultureel erfgoed in Syrië en Irak, maar onze regering wil ondertussen wel paleis Soestdijk, ons eigen erfgoed, verpatsen vanwege bezuinigingsdoelstellingen.


Op een bank in het waterig zonnetje aten we brood en fruit, voordat we een wandeling maakten door het park om de grote vijver, waar Willem-Alexander van Buren ooit getraind had voor de Elfstedentocht.












Natuurlijk zijn er altijd onverlaten, die op het gras liepen om foto's van de olifanten te maken, maar gelukkig kwam de suppoost, door ons omgedoopt in de veldwachter van Soestdijk, op zijn witte fiets op tijd om deze cultuurbarbaren van het gras te jagen.











De zon was inmiddels doorgebroken en het werd een stuk warmer op het laatste deel van de wandeling.




We reden terug naar Lage Vuursche via Baarn.


Zo kwamen we ook door Hoge Vuursche.
Op de camping borrelden we even, terwijl Sheila de roti klaarmaakte.








In het zonnetje aten we dit heerlijke gerecht na 20 kilometer fietsen en een royale wandeling.