Rond kwart over 10 reden we van "Strangers Home Inn" af. We waren inderdaad nogal wat vreemde types tegen gekomen. Engeland koestert zijn excentriekelingen. Daar kunnen we in ons land wel een voorbeeld aan nemen.
Via Bradfield Heath reden we over de drukke B-weg naar Tendring Heath, waar we de route naar Wivenhoe oppikten. Zowel het boek "Fietsen rond Het Kanaal" als route 51 liepen hier parallel. De eerste 20 kilometer van de dag zaten er op. We waren zo langzamerhand toe aan een koffiestop. Aan de kade met een terras langs de scheepjes op het droge bestelden we cappuccino en jus d'orange met warme appeltaart en een bolletje vanille-ijs. Verrukkelijk.
We lieten de fietsen bij tafel 23 staan en gingen wandelen over het public footpath richting Arlesford. We liepen op een dijkje van 2 meter hoog langs de Coine. We hadden gezien, dat daar goed te fietsen viel, dus toen na een kilometer een zijpad door de weilanden zich aandiende, grepen wij deze kans met beide handen aan.
We klommen de heuvel op om te ontdekken, dat het pad uitkwam op de weg naar Wivenhoe, waar we net gefietst hadden. Daar we daar geen zin in hadden, keerden we terug op onze schreden. In het hobbelige weiland deed zich een nieuwe kans voor.
We liepen over een veel belopen pad, maar zagen niet, waar we door de rietkraag onder aan de dijk konden komen. Ada zag een paar paaltjes tussen het riet. En inderdaad, je kon daar aan vasthouden als je over de houten balk, die niet zo breed was, de overkant wilde bereiken. Met de plaatselijke kermis zou je dit sprietlopen noemen.
Terug op de dijk wandelden we langs de Coine, die door het opkomend tij steeds breder werd. Je zag de kwelders vollopen.
In Wivenhoe aangekomen kuierden we door dit leuke plaatsje vol verrassende hoekjes in de smalle straatjes. Aan het eind van de wandeling streken we weer neer bij tafel 23 van "The Rose and the Crown", waar we 2 maaltijdsalades bestelden: eentje met avocado en eentje met lamsvlees. Het smaakte prima.
De wespen vonden de appelsap overheerlijk. Eentje was zo gulzig, dat hij zwemles nam in het halfvolle glas.
Het opkomend tij zorgde ervoor, dat er water over de rand van het terras liep, zodat wij aan de andere kant van de achtpersoonstafel moesten gaan zitten om geen natte poten op te lopen.
Om 3 uur fietsten we naar het public footpath vanuit het feministische Wivenhoe.
Voor de vrouwelijke evenknie van Ivanhoe hebben wij Hasse Simonsdochter en uiteraard Kenau.
Het eerste stuk ging gemakkelijk, maar gaandeweg werd het pad smaller en smaller en had je de keuze langs welke planten je wilde rijden: de bramen met zijn takken vol doorns of de ouderwetse brandnetels. De tocht van vrijdagmiddag kwam bij mij naar boven, net als het nummer van "The Golden Earrings".
Bij Arlesford moesten we flink gaan klimmen. Langs de rand van het dorp staken we door en na de drukke B-weg naar Clacton on the Sea te zijn overgestoken, reden we een lange oprijlaan op.
Een jonge vrouw in een dure BMW was net bezig een hek te openen. Zij vertelde, dat het pad niet doorliep voor fietsers. Zo trapten we op de voornoemde B-weg naar Thorrington, waar we de afslag naar Great Bentley vonden.
Dit plaatsje was in 2000 uitgeroepen tot het mooiste dorp en dat klopte wel. Het centrum van Great Bentley werd gedomineerd door een enorme "green". Ik schat het door wegen doorkruiste grasveld op 700 bij 800 meter!
De route van Great Bentley naar Little Bentley had nog 1 groot obstakel voor ons. We moesten een drukke A-weg oversteken. Minutenlang stonden we te wachten, tot er een gaatje viel, dat groot genoeg was om met de fiets aan de hand naar het midden van de weg te lopen. Toen dat lukte konden we vreemd genoeg in één run de hele A-weg oversteken.
In Little Bentley hadden we op hetzelfde veld als tijdens de eerste stop van deze vakantie een eetpauze. De banaan ging er wel in. In "The Bricklayers" haalde ik nog een paar San Miguel voor als we op de kamer van onze Bed & Breakfast zouden zijn aanbeland.
We besloten vandaag de 51 te volgen, die vanaf Stone's Green behoorlijk anders liep dan het boek van Kees Swart. Via Great Oakley pedaleerden we met uitzicht op zee naar Dovercourt, waar we op een bankje pal achter het zand- en grindstrand om 6 uur lunchten. We aten brood met cheddar, tsatsiki en hazelnootpasta.
Slingerend door de straten van Harwich koersten we af op de laatste pleisterplaats van deze vakantie: Bed & Breakfast Poston Lodge aan de Una Road. De fietsen werden veilig in de garage gezet na 59 kilometer fietsplezier. De totaalstand stond al op bijna 1530 kilometer.
We douchten om beurten in Room 2, waarna we een rustige avond hadden met dagboek schrijven en lezen. We hadden alles uit de vakantie in Engeland gehaald wat er in zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten