The North Downs

Om half 6 Engelse tijd werden we wakker. We hadden prima geslapen. De boot lag al afgemeerd in Harwich. We hadden een mooi uitzicht over the Stour.
Om 6 uur daalden we af van dek 11 naar dek 9, waar we met 2 thee en 2 croissants een sober ontbijt hadden. We kochten nog 2 yoghurt voor in de trein.

Dat was een goed idee, want nadat we de fietsen en de bagage veilig hadden gestald bij "Paston Lodge", kwam Ada er achter, dat het brood nog in de fietstas in de schuur zat.

In de trein naar Liverpool Street Station ging Ada verder lezen in "Centraal Engeland", terwijl ik begon aan "Afgunst" van Saskia Noort.

Om een uur of 9 wandelden we naar London Bridge Station. Dit treinstation was snel bereikt, maar helaas: dit weekeinde werd er druk verbouwd, waardoor we naar een ander station moesten. We hadden het gevoel, dat we van het kastje naar de muur gestuurd werden, nadat we in London Bridge Station wat ontbijtspullen hadden gekocht.

Voor het station Blackfriars moesten we naar metrostation Banks, vanwaar w teug werden verwezen naar Monument, dat we net waren gepasseerd. Met de metro reden we in 10 minuten naar Blackfriars. Het treinstation liep over een brug over the Thames, waarvan ik diverse keren tegen mijn vrouw had gezegd: "Daar moeten we heen!"

We hadden de overvolle trein naar East Croydon. Dat betekende staanplaatsen. We vonden het dan ook niet zo erg, dat we in East Croydon over moesten stappen richting Caterham. In Whyteleafe verlieten we de trein. Siebe kwam ons tegemoet gefietst.
We wandelden een blokje om door Whyteleafe en het park om daarna aan tafel te gaan in tapasbar "Costa del Sol".

Met onze schoondochter als serveerster hadden we een gezellig middagmaal met paella en Estrella bier. Daarna reden we naar Oxted, een leuk Engels plaatsje, waar Ana een blauwe bloes kocht.
Over de mooie North Downs met soms prachtige vergezichten reden we terug naar het ons inmiddels vertrouwde Caterham.
Hier at Ana wat voor ze weer aan het werk ging. Wij dronken een kop thee en lazen en schreven wat, terwijl Siebe onze route in het mobieltje invoerde.
Om 7 uur stapten we weer in de auto. We moesten een grote ronde koekenpan met paella naar Banstead brengen. Zo reden we in westelijke richting naar een groot huis, waar de dochter des huizes haar 18e verjaardag vierde.

Siebe en ik tilden de grote pan naar binnen, waarna we naar Chipstead gingen. Vanaf een parkeerplaats liepen we een public footpath op. Over en flink glooiend terrein liepen we door dit prachtige deel van the North Downs.
Na een wandeling over bospaden en door weilanden kwamen na een uur weer uit bij het parkeerterrein. Met de Honda Jazz koersten we op Caterham aan, waar we om half 10 weer thuis waren.

Een niet alledaags begin

Een begrafenis is geen alledaags begin van een vakantie. Toch kwam het dit keer zo uit. Tante Cor was de zondag ervoor overleden. De begrafenis in Krimpen aan den IJssel was om half 2.
Om half 7 waren we wakker. We hadden bijna alles ingepakt. Na het ontbijt ruimden we thuis alles netjes op en om 9 uur vertrokken we met de totaalstand van 23.207 kilometer op de teller naar de volkstuin, waar we de planten in de kas nog even water gaven alvorens via Marlot en Leidschendam richting Delft te fietsen aan de westzijde van de Vliet.
We hadden een pittige tegenwind en moesten behoorlijk vaak wachten voor stoplichten, zodat het de vraag was of we op tijd in Maasland zouden zijn. Onderweg kregen we een paar buien op onze kop. Het weer was beduidend minder dan een paar dagen geleden was voorspeld.
Met stoempen lukte het ons om om 20 voor 12 het huis van de zus van Ada te bereiken, waar we onze fietsen stalden. We wandelden met af en toe een looppas naar het busstation, waar we de verkeerde bus naar Schiedam namen. Hier stapten we over op de metro naar Capelse Veer, waarna een bus ons naar Krimpen bracht. We moesten nog een kwartier lopen, zodat we ternauwernood op tijd waren voor de begrafenis op Waalhoven, waar deze nummers werden gedraaid.


Het is een vreemd verschijnsel. Na de begrafenis is het vaak gezellig, omdat veel mensen, die elkaar jaren niet gezien hebben, elkaar weer tegenkomen, waardoor het vaak een soort (familie)reünie is.

Met mijn schoonouders konden we meerijden tot Capelse Veer, waar we de metro terug namen naar Schiedam. De snelbus bracht ons inderdaad sneller naar Maasland. We fietsten naar Maassluis, waar we met de wind zijtegen een forse trap hadden naar Hoek van Holland.
Om half 7 aten we een door Ada vervaardigd hartig taartje met een salade erna. We reden door naar de boot naar Harwich. Na de pascontrole konden we al snel aan boord, waar we hut 191 tot onze beschikking hadden.

De dagteller stond op 55,37 kilometer, toen we ons om half 10 naar de bar begaven, waar Ada begon te lezen in "Centraal Engeland", een reisgids uit de Dominicus-reeks, terwijl ik het dagboek bijwerkte.

Zo voeren wij de woelige baren op.

De beste Tourmanager

De Tour de France ligt alweer een week achter ons en daarmee ook de Tourspelletjes. Zelf deed ik mee aan "De beste Tourmanager" met het team "De Elfsteden toch gereden".

Ieder jaar toon ik vooraf openlijk mijn team, dus het moment van evaluatie moet je dan ook openlijk doen. Welnu, met 1787 punten ben ik op de 285e plaats geëindigd van de 3862 deelnemers. Niet onverdienstelijk.
Desondanks lag ik een straatlengte achter op de winnaar Poelstrike, die maar liefst 2166 punten wist te verzamelen.
Met de nummers 1 tot en met 4 in het klassement was de basis van mijn team ijzersterk. Met Christopher Froome, Peter Sagan, Adam Yates en Romain Bardet pakte ik het maximale aantal punten. Julian Alaphilippe deed het op de 14e plaats naar behoren.
Van de sprinters viel de Noor Edvald Boasson Hagen tegen en maakte Dylan Groenewegen een heel aardig debuut. Daniel Teklehaimanot en Sam Bennett scoorden het aantal punten, dat je bij hun aankoopprijs mocht verwachten. Er zat geen uitschieter bij. En dat heb je nodig om om echt mee te doen om de topklasseringen.

Volgend jaar is er weer sprake van "nieuwe ronde, nieuwe kansen". Het zal nog aardig wat moeite gaan kosten de 285e plaats te overtreffen.

Ton van der Valk en Frans Meijer

Iedere keer als je na een paar weken fietsvakantie thuis komt, ligt er een stapeltje post op je te wachten. Daar ik midden in de zomervakantie jarig ben, zitten daar ook regelmatig felicitatiekaarten bij zoals deze fraaie, die ik kreeg van oud-klasgenote Nicolet Kühnen.

Bert Breed ten voeten uit!
Maar er zit ook post bij, die je liever niet ontvangt. Tijdens onze fietsvakantie zijn twee sportvrienden me ontvallen. Allereerst Ton van der Valk, die op 10 juli plotseling is overleden. Ton was jarenlang de coördinator van het schaatsen voor de buitenschoolse sport op vrijdagmiddag. Zodoende zag ik hem met een grote regelmaat in de Leidse IJshal aan de Vondellaan.
Bijna 2 weken later overleed Frans Meijer. Toen Siebe net op wielrennen zat, was Frans een mentor voor mijn zoon en zijn eigen zoon Ronald. Zodoende zijn wij 2 jaar op rij deelnemer geweest van de Zuid-Limburgse Fietsvierdaagse. Iedere dag reden we 100 kilometer door Zuid-Limburg, maar ook door aangrenzende delen van de Eifel en de Ardennen. Overbodig om te zeggen, dat de jeugd veel sneller was dan de oude garde.

Frans was een begenadigd verteller, die altijd smeuïge details wist op te dissen. Vaak zat er ook een leerzaam element in.
Zo hield hij ons dit voor. "Als je vindt, dat er te snel wordt gereden in jouw groep, dan moet je roepen "Kan het niet wat harder vooraan?" Gegarandeerd, dat het tempo dan zakt!"
Bij deze wil ik de nabestaanden van Ton en Frans condoleren met het verlies van hun geliefden en hen alle sterkte toewensen om dit verlies te kunnen dragen.

National Cycle Network 1

Na een fietstocht van 3 weken door Engeland zijn mijn vrouw en ik vandaag weer veilig thuisgekomen.

We hebben een prachtige fietstocht gemaakt van Harwich naar Hull, grotendeels via the National Cycle Network 1, waarna we in Yorkshire via allerhande routes en onze eigen inzichten in totaal 1480 kilometer hebben weggetrapt.

Met een gemiddelde van 14,6 kilometer per uur en een maximum van 46,24 kilometer per uur is er natuurlijk geen sprake van topsnelheden, maar wel van genieten van het mooie, dat Engeland ons te bieden heeft.

De komende tijd zal ik voor de fietsliefhebbers het een en ander uit de doeken doen over onze mooie fietsvakantie, die met een gemiddelde van ruim 64 kilometer per dag gezien het heuvelachtige en soms bergachtige parcours redelijk pittig genoemd kan worden.

En dat het pond door de Brexit 10% in waarde gedaald is, maakte de reis naar onze westerburen met zijn excentriekelingen alleen maar aantrekkelijker.

Race

Vorige week is de film "Race" over de legendarische atleet Jesse Owens in première gegaan. Bij de Olympische Spelen in Berlijn in 1936 won hij goud op de 100 en de 200 meter, het verspringen en met de 4 x 100 meter estafetteploeg.

Adolf Hitler greep deze Spelen aan als propagandamiddel voor zijn nationaalsocialistische politiek. De nadruk werd gelegd op prestaties van de zogenoemde Arische sporters, die als Übermenschen werden gezien.

Een zwarte Amerikaan als gouddelver paste niet in het ideaalbeeld van de organiserende Nazi's. Het strookte simpelweg niet met hun rassenleer.

Derhalve was de titel van de film "Race" goed gekozen.

Volgens het woordenboek Engels-Nederlands betekent Race onder andere wedloop en ras of volk.

Gezien de goede recensies kan ik u van harte aanbevelen om deze film in de bioscoop te gaan bekijken in deze sportzomer.

Zijwaartse afzet

Vanavond was ik trainer van dienst bij de skeelertraining voor de G-schaatsers. Om 7 uur fietste ik naar de skeelerbaan in Leiderdorp. Daar sprak ik met een paar mensen over de gemeenteraadsvergadering van Leiden van gisterenavond.
Het was heerlijk weer, zodat het een genoegen was om Kevin, Karin, Daisy en Pieter training te geven. De nadruk lag op de zijwaartse afzet. Na een paar glijstarts en een viertal Steigerungen, waarvan er 2 in de bocht, kwam de afzet aan bod. Diep zittend, rechtop rijdend, tien slagen maken en dan diep zittend zo lang mogelijk doorrollen met als variant twintig slagen maken met dezelfde opdracht. Met een paar starts sloten we de gemoedelijke training voor de G-schaatsers af.

Na deze training ontfermde ik me over Kirsten, die in de vrij grote groep van Tjeerd Siersma een van haar eerste skeelertrainingen meemaakte. De meeste winst was voor haar te pakken bij de zijwaartse afzet, dus een rondje of 6 concentreerden wij ons hierop. Toen het er een beetje op begon te lijken, voegde ik de druk achterop er aan toe. Een klein half uur later reed Kirsten na de privé skeelertraining een stuk beter. Ze pikte het bij deze tweede training snel op.
Dat is ook het leuke van training geven aan beginners. De progressie is vaak enorm.

Hamerstuk

Gisterenavond zat ik om half 9 op de publieke tribune van het stadhuis van Leiden, waar de nieuwe ijsbaan op de agenda van de gemeenteraad stond. Het was een lange zit, maar dat kwam doordat twee andere punten eerst behandeld werden: de Rijnlandroute langs de Stevenshof en de Retailvisie Leidse regio 2025. Maar om een uur of 10 was na enkele schorsingen IJshal "De Vliet" daadwerkelijk aan de beurt.

Zoals uit de vergadering van de commissie voor Onderwijs & Samenleving bleek, was de overgrote meerderheid van de gemeenteraad voor de komst van in ieder geval een 250-meterbaan en als de omliggende gemeenten meebetalen een 333-meterbaan. Alleen de VVD en de Partij voor de Dieren gaven aan tegen de komst van een nieuwe kunstijsbaan in Leiden te zijn, maar uiteindelijk stemden zij tot onze stomme verbazing ook voor. Ik heb altijd geleerd, dat je mensen moet beoordelen op hun daden en niet op hun woorden. Dat geldt uiteraard ook voor politici.
Nieuwbakken wethouder Paul Dirkse wist kennelijk dusdanig veel vertrouwen op te wekken bij de gemeenteraad, dat de voltallige gemeenteraad instemde met de komst van IJshal "De Vliet".

Zodoende werd de nieuwe IJshal een hamerstuk, waarbij burgemeester Henri Lenferink op mocht treden als de man met de hamer.

Met Jos Arts en Willem van Vliet, voorzitter en secretaris van de Leidse IJshal en IJVL-voorzitter Henk Broekzitter nam ik plaats op het terras van "City Hall", waar we een biertje dronken op de goede afloop.
IJshal "De Vliet" is binnen, ook al is het nog onbekend of het een omvang krijgt van 250 of 333 meter. Bij deze wil ik de gemeenteraadsleden van Leiden, en dan vooral degenen, die zich nu en in de afgelopen jaren hebben ingezet voor het behoud van kunstijs in de Sleutelstad, namens alle schaatsers uit Leiden en omgeving hartelijk bedanken voor het mogelijk maken van IJshal "De Vliet".

Vanavond Gemeenteraadsvergadering

Dag allen,

Vanavond in de raadsvergadering de behandeling van het kadervoorstel voor de nieuwe ijsbaan.
Bij navraag blijkt het tijdstip van behandeling niet met zekerheid te zeggen te zijn, er zitten twee onderwerpen voor, inschatting 21.00u maar het kan net zo goed 20.30u zijn.
Misschien tot vanavond.

Met sportieve groet,
Jos

Aldus het mailtje, dat ik vandaag ontving van Jos Arts, de voorzitter van de Leidse IJshal.
Op de agenda is heet punt 14
RV 16.0042 Business case compacte nieuwe ijshal
Het college heeft de raad op 30-06-2015 schriftelijk geïnformeerd over de “Stand van zaken uitvoering Amendement Gaan voor de schaatssport (A120118/1)”. Toen kondigde het college aan om de raad op basis van een vervolgonderzoek nadere voorstellen zullen doen over de toekomst van de ijshal. Het vervolgonderzoek “Businesscase Nieuwbouw IJsbaan Leiden” is in nauw overleg met de Stichting IJshal Leiden tot stand gekomen. Deze businesscase is vervolgens voor advies aan de Leidse Sport Federatie voorgelegd. Ook is een gesprek gevoerd met de eigenaar van de ijshal. In dit voorstel schetst het college de uitkomsten van de business case en het vervolgtraject dat we nu ingaan.
RV 16.0042 Business case compacte nieuwe ijshal (Voorstel)
2016-03-21 Businesscase Nieuwbouw IJsbaan Leiden laatste versie voor drukkerij (Bijlage)
ERRATUM RV 16.0042 (Bijlage)

Ook al is het kort dag, ik roep alle schaatsers uit Leiden en omgeving op om vanavond naar het stadhuis van Leiden te komen, liefst in schaatskleding. Zelf ben ik uiteraard ook van de partij.

Een heerlijke zomeravond

Je hebt van die zomeravonden, dat de wind helemaal wegvalt en je echt verrukkelijk zomerweer hebt. Zo'n avond was het vandaag. We boften dan ook volop, dat we vanavond strandtraining van de IJVL hadden. En ik, dat ik de training mocht geven.

Met Elwin den Dulk en Jos Drabbels reed ik mee naar de ijsbaan van Katwijk, waar de auto geparkeerd werd. Daar vandaan vertrokken we met 12 IJVL-ers naar het strand, waar we begonnen aan een gevarieerde maar pittige training.
Op het brede strand was het nog redelijk druk. We hadden echter ruimte genoeg om de serie oefeningen af te werken. Naast de gebruikelijke oefeningen als statisch zitten en opdrukken, zorgde een gevonden oranje frisbee voor een speels element. Om beurten mochten de deelnemers aan de training de frisbee ver weg gooien. Tot de frisbee werd dan een oefening uitgevoerd als stopsprongen, schaatssprongen en bochtstappen tot we bij de oranje ring waren.

Verder waren er diverse korte sprintjes, terwijl de traditionele strandstoelslalom uiteraard niet ontbrak.
Het middendeel van de training was bij een strandopgang met betonnen platen: 3 keer een Steigerung, 3 keer snelwandelen omhoog, 2 keer bochtstappen omhoog met links en 2 keer met rechts gevolgd door een serie molenwieken met een sirtaki zonder muziek als uitsmijter.

Met een lange sprint, een slalom tussen dribbelende IJVL-ers door en een korte sprint tegen de dijk van de uitwateringssluis op sloten we het droge deel van de zomeravondtraining af.
Het natte deel werd op 2 manieren beleefd. Een trio ging zwemmen in de Noordzee, een achttal posteerde zich op het terras van "Het Wantveld", waar onder het genot van een drankje en zowaar een keer een portie bitterballen genoten van een prachtige zonsondergang op deze heerlijke zomeravond.

Van een schouderklopje krijg je geen blessure

Eenieder, die me een beetje kent, weet dat ik erg geporteerd ben van mentale training. Ik werd vanmorgen aangenaam verrast, toen ik in de bijlage "Tijd" van Trouw een achttal lessen van Foppe de Haan kreeg voorgeschoteld onder de titel "Tevredenheid en topsport gaan niet samen".

Een aantal ervan wil ik hier weergeven, omdat ze bijzonder raak zijn.
Van een schouderklopje krijg je geen blessure.
"De docent sportieve recreatie, Peter Klos, was wars van competitie. Hij vond ons, zijn collega's, wel eens té prestatief. Van hem heb ik geleerd dat je van een schouderklopje geen blessure krijgt. Ik heb er misschien niet altijd naar gehandeld, maar het heeft zich wel in mijn achterhoofd genesteld. De meeste blessures komen echt niet door een schop of omdat je verkeerd landt, blessures komen bijna altijd door te veel spanning op de spieren. Een schouderklopje op zijn tijd kan ook die spanning wegnemen."

De wielrenner die achterom kijkt, wordt ingehaald
"Ik kan me best voorstellen dat je tevreden kunt zijn met je leven en de dingen die je doet, maar in de topsport bestaat tevredenheid niet. Lang geleden was ik aan het trainen, we deden ins en outs, zeven seconden rennen, zeven seconden wandelen, zeven seconden rennen en zo door. Hartstikkene zwaar. Toen begonnen spelers te zeuren. En ze moesten nog een keer en nog een keer, en ze bleven zeuren. Tot onze Surinaams-Nederlandse spits Hennie Meijer riep: "Bek houden, de tegenstander traint nóg harder."
Op heel basaal niveau is dat exact wat het is.
Op het moment dat je denkt dat je er bent, halen ze je in. De wielrenner die achterom kijkt, wordt ingehaald; wie de blik op de streep houdt, gaat er als eerste over. Jongens als Hennie zijn er te weinig in het voetbal van nu. Volgens mij lopen alle teams in Nederland daartegenaan. We hebben minder geld, de spelers gaan sneller naar het buitenland, de teams bestaan uit alleen jonge jongens die niet altijd weten hoe ze met tegenslagen moeten omgaan. Dan mis je in de kleedkamer iemand met een bepaalde senioriteit die zegt: "Kom op, doe normaal"."
"De beste beslissing die ik ooit heb genomen was trouwen met Geke. Wij hebben het hartstikkene goed samen."

Met het vervangen van de naam Geke door Ada kan ik me helemaal vinden in deze levensles van de ex-trainer van Sportclub Heerenveen.
Lees het hele artikel in Trouw door HIER TE KLIKKEN.
Wie ook iets begrepen hebben van mentale training zijn de voetballers van IJsland. Alleen al door de IJslandse haka, die een enorme onverzettelijkheid uitstraalt, staan ze mentaal al op voorsprong tegen de tegenstanders.

Want technisch mogen vrij veel tegenstanders behendiger zijn, mentaal zijn ze meestal niet opgewassen tegen teamgeest van de vinnige Vikingen.

Utah Beach

Vandaag ging de Tour de France van start bij Mont Saint-Michel.

De etappe ging naar Utah Beach, waar het op 6 juni 1944 een slagveld was.

Daarmee vergeleken vielen de valpartijen in de altijd hectische eerste etappe erg mee. Hoewel?
Symbolisch genoeg versloeg bij de stranden van D-day de Brit Mark Cavendish de Duitsers Marcel Kittel en André Greipel.

L'histoire ce répète.
Op de televisie kon ik zien, hoe diverse fietsen een flinke opknapbeurt konden krijgen. Vanmorgen was ik even langs fietsenmaker Van Vliet gereden. Bij het schakelen had ik het idee, dat de versnellingen net niet goed pakten. Dat klopte. De derailleur was gebogen. Dit euvel was snel hersteld.
's Middags liep ik naar de volkstuin, waar ik aardbeien plukte en het compostvat wat leger schepte. Een gratis krachttraining.

's Avonds keek ik naar de langdurige schaakpartij tussen Duitsland en Italië. Pas bij de strafschoppen werd het hectisch. De Duitsers deden het net iets minder slecht dan de Italianen. Met 18 penalties vestigden de voormalige bondgenoten uit de Tweede Wereldoorlog een nieuw record.
Ze deden het nog slechter dan Oranje. Een prestatie van formaat!
Of kan ik beter zeggen: een waar slagveld?

Weerspreuken na supernat voorjaar

Met het oog op de zomervakantie hier wat voorspellende weerspreuken uit de volksweerkunde, waarin hopelijk veel gelopen, gefietst en geskeelerd kan worden in droog weer.

Want daar zijn we na een supernat voorjaar wel aan toe. Aan de kust viel het nog enigszins mee, maar dat kon niet gezegd worden van het zuiden en oosten van het land. Vooral in het Limburgse KNMI-weerstation in Ysselstein kregen ze te maken met veel regen. Nog nooit werd in de maand juni 277 mm neerslag gemeten. In het zuidoosten van het land viel op veel plaatsen meer dan 200 mm neerslag.

Het natte voorjaar was al voorspeld door El Niño-expert Geert Jan van Oldenborgh van het KNMI. Hij waarschuwde eind vorig jaar dus al dat er in Nederland een sterk verhoogde kans was op een nat voorjaar in 2016. Net zoals na de vorige El Niño's in 1878, 1983 en 1998.
Nu kijk ik als schaatser natuurlijk graag naar de prestaties van de op deze krachtige El Niño's volgende winters. Welnu, januari 1879 had een gemiddelde van -1,5, december 1879 van -3,5 en januari 1881 van -2,7. Hier zouden we blind voor tekenen!

De winter van 1984 stelde niet veel voor, maar het trio 1985, 1986 en 1987 des te meer: twee Elfstedentochten op rij en in januari 1987 bijna de derde.
Dit klinkt hoopvol, ware het niet, dat de trits 1999, 2000 en 2001 absoluut niets voorstelde. November 1998 scoorde met 19 Hellmannpunten nog het beste in deze drie slappe winters. In Nederland hebben we daar een goede weerspreuk voor: het kan vriezen en het kan dooien.

23.000

Veel mensen hebben een geluksgetal. Bij mij is dat, ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken, 23. Gisteren maakte ik bij het fietsen naar mijn werk op mijn Batavus Galibier de 23.000 kilometer vol sinds de aankoop in maart 2014. In nog geen 28 maanden kom ik uit op een gemiddelde van 828 kilometer per maand. Daar kun je mee thuiskomen! Dat doe ik dan ook dagelijks.

Nou ja, bijna dagelijks.
Wie ook naar huis kon was de Zwitser Xherdan Shaqiri, die het mooiste doelpunt van het Europese kampioenschap voetbal scoorde.

U moet echter Shaqiri niet verwarren met Shakira....

Waar echter wel enige verwarring over ontstond was de ideale uitslag van 23-0 van de B1 van Eendracht ’30 tegen de B1 van Avios-DBV. Dit bleek doorgestoken kaart. De KNVB schrapte de uitslag, waardoor de B1 van Diosa Niftrik alsnog kampioen werd.

Het is de spelers van Diosa van harte gegund. De naam lijkt erg veel op die van "mijn" voetbalclub: DIOS uit Nieuw-Vennep.

In mijn jeugdjaren heb ik een jaar of 10 bij DIOS gevoetbald. In de lagere regionen, eerlijk is eerlijk. Desondanks is mijn elftal bij de B-junioren 2 keer op rij kampioen geworden. Er zaten namelijk enkele behoorlijk goede voetballers in. Het eerste jaar was heel bijzonder. Het kampioenschap ging tussen de B1 en de B2 van DIOS. Het was een nek-aan-nek-race. Uiteindelijk wisten de B2 de B1, waarin mijn vriend Bas Warnink speelde, af te troeven op doelsaldo. De B1 had thuis met 20-0 van NAS gewonnen. Wij deden er een schepje bovenop en wonnen met 21-0 tegen de hekkensluiter uit Zwanenburg. We waren slechts 2 doelpunten verwijderd van de droomuitslag van 23-0. Had ik maar beter mijn best moeten doen!
Nu heeft iedere medaille een keerzijde. Mijn grootste nederlaag leed ik bij de senioren, toen we met 16-0 kopje onder gingen tegen het in Zwanenburg spelende Halfweg. Het gezellige juniorenelftal was goeddeels bij elkaar gehouden, uiteraard zonder de beste spelers, die in de selectie van DIOS speelden. Als DIOS 8 waren we vooral goed in de derde helft.

Voor de wedstrijd tegen Halfweg hadden we het idee: "Dat wordt een makkie!"

We speelden als team van 19- en 20-jarigen tegen een elftal van 40-ers en 50-ers, die vermoedelijk ooit in Halfweg 1 samen hadden gespeeld. We werden van het kastje naar de muur getikt. Als de wedstrijd nog een kwartier langer had geduurd, dan had het zomaar 23-0 kunnen worden.

Modem

Je merkt vaak pas, hoe afhankelijk je bent van dingen, als ze er niet meer zijn. Ruim 40 jaar heb ik geleefd zonder internet. Ik kan niet zeggen, dat ik toen gelukkiger of ongelukkiger was dan nu.
Desondanks is ons leven inmiddels dusdanig vervlochten met internet, dat we er eigenlijk niet meer buiten kunnen. Zodoende was ik vanaf dinsdag enigszins onthand, toen we door een omzetting bij online.nl ineens offline waren. Natuurlijk zoek je dan een oplossing om de noodzakelijke zaken af te handelen, maar handig is het niet.

Vanmorgen kwam een monteur van online.nl, die een nieuw ZyXEL-modem plaatste en het leed was weer geschied. We konden internet weer gebruiken. Er kwam een twintigtal mailtjes binnen. Ook al heeft improviseren wel iets, ik voel me er toch comfortabeler bij, dat ik niet meer een kilometer of 4 hoef te fietsen om van internet gebruik te kunnen maken.