Om 7 uur ontwaakte mijn vrouw. Het was bewolkt maar droog. Voor het ontbijt liepen we naar de Aysgarth Falls.
Er was verder niemand aanwezig bij the Upper Falls.
Ada nam foto's van de watervallen, maar ook van de enorme wortels van bomen, die bijna helemaal boven de aarde uitstaken, omdat de grond er omheen door het water was weggespoeld.
Op het gras voor de tent ontbeten we, waarna we ons op gingen maken voor een fietstocht over the Buttertubs Pass.
We reden om half 10 naar het dorp Aysgarth, waar we de rustige weg naar Thornton Rust namen, waar we behoorlijk hoog boven de Ure fietsten. Zo hadden we een prachtig uitzicht over het Wensleydale.
Bij Cubeck volgde een behoorlijk steile afdaling naar Worton, waar we de Ure overstaken en aan de noordzijde van het dal naar Askrigg trapten, waar we op het zonnige terras van Askrigg Village Kitchen de bekende dranken met 2 stukken taart nuttigden.
Tegenover het terras staat een statig pand, dat in de televisieserie van James Herriot dienst deed als Skeldale House, de praktijkruimte van de dierenartsen.
Vanaf Askrigg fietsten we richting Bainbridge. Het uitzicht op het Wensleydale werd naarmate we steeds iets hoger klommen steeds mooier. Ter hoogte van het dorp Hawes klommen we naar Sedbusk. We lieten ons niet weerhouden door het bord doodlopende weg.
Een juiste keuze. Zo kwamen we aan de voet van the Buttertubs Pass. Meteen aan het begin van de klim konden we flink in de beugel op een vrij steil stuk, waarna werd het wat vlakker voordat we getrakteerd werden op 17%.
Als geheel was het een pittige klim, maar doordat deze in etages verliep had je telkens herstelmomenten, waarop je vaart kon maken voor het volgende steile stuk.
Hoe hoger je kwam, hoe onherbergzamer het werd. Het uitzicht werd ook steeds mooier. Tussen het tweede en het derde veerooster werden we ingehaald door een groep van 6 Engelse wielrenners ter hoogte van the Lovely Seat. Ada en ik werden hier op de foto gezet.
Een Engelsman van 80 wist ons te vertellen, waar we the Buttertubs, waarnaar de pas vernoemd is, konden vinden.
Na het hoogste punt volgde een paar afdalingen en klimmetjes. Halverwege kon je achter een stenen muurtje dit geologische wonder vinden.
Hier stopten wij en keken naar de diepte van 24 meter, die ontstaan is doordat zuurhoudend water het zachtere steen er omheen in de loop van miljoenen jaren heeft opgelost.
De Engelse wielrenners daalden af. Wij bleven bij the Buttertubs lunchen.
Daar het op grote hoogtmet aardbeien als toetjee vrij winderig was, trokken wij een trainingsjack aan, dat we aanhielden in de afdaling van 25%. Wat het helemaal riskant maakte waren de haarspeldbochten tussen de stenen muren. Met ingeknepen remmen reden we naar het Swaledale, dat we bij Thwaite binnen reden om vervolgens verder af te dalen naar Muker, een schattig plaatsje met robuuste huizen.
In de buurt van Satron deed Ada een hazenslaapje in een weiland.
Via Gunnerside en Low Row reden we klimmend op Healaugh en Reeth af. Hier dronken we white coffee en appelsap voor we aan de lange klim over Grinton en Ellerton Moor begonnen. Het venijn zat in het begin met zo'n 16%. Later werd het wat vlakker op het heidegebied, dat dienst deed aan militair oefenterrein.
De afdaling naar Leyburn was lang en niet al te steil, zodat we over de vrij rechte weg veel vaart konden maken met 46.24 als hoogste piek van de vakantie. In Leyburn pinden we ponden en deden we inkopen bij de Coöp aan het grote marktplein, dat in gereedheid werd gebracht voor het 1940's festival van morgen.
Vanaf Leyburn volgde op de drukke A684 naar Wensley een behoorlijke afdaling, was het redelijk vlak tot West Witton en was het weer klimmen naar Aysgarth Falls, waar we om 6 uur de camping op reden. We hadden vandaag 67 kilometer afgelegd, waarmee we onderweg de 1000 kilometer hadden volgemaakt.
Om beurten douchten we. Ik knipte mijn nagels, terwijl Ada de ravioli met gemengde groente kookte. Er was yoghurt met aardbeien als toetje, waarna we na de thee in de barruimte van Hotel "Aysgarth Falls" de avond doorbrachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten