Als bibliothecaris én sportliefhebber kan ik niet anders dan de tentoonstelling "Het Sportboek. De mooiste sportverhalen" in museum Meermano Westreenianum in Den Haag onder jullie aandacht brengen.
Van 12 november 2016 tot 5 februari 2017 kunt u terecht bij de tentoonstelling, die de Nederlandse sportgeschiedenis aan de hand van honderden publicaties uit de collecties van de Koninklijke Bibliotheek en objecten uit de collectie van het NOC*NSF toont.
Veel boeken natuurlijk, maar ook andere topstukken. De fiets van Joop Zoetemelk en de schaatsen van Sjoukje Dijkstra. Zelfs het judopak van sporticoon Anton Geesink is te zien.
De oorsprong van de moderne sport is al te zien in kolf spelende figuren in een middeleeuws handschrift, een potje zestiende-eeuws tennis en imposante boeken voor zeventiende-eeuwse schermscholen.
Sport is niets zonder zijn helden: het hele land leeft mee met sporters bij grote evenementen als de Olympische Spelen, het WK voetbal of de Elfstedentocht. Zij maken met die ene seconde of die ene goal het verschil tussen eeuwige roem of totale deceptie. Honderden plaatjesboeken, biografieën, strips en tijdschriften bejubelen de coryfeeën uit de sportarena.
Ga "Het Sportboek. De mooiste sportverhalen" dus bekijken in Meermanno Westreenianum!
Zoals voorspeld was het de koudste novembernacht van deze eeuw. De laatste keer, dat het kouder was in Nederland, was in november 1998.
Op klomphoogte kwam het her en der in het land tot strenge vorst. Dat was goed te merken, toen ik om half 9 naar de Leidse IJshal fietste. Op veel sloten lag een vlies ijs. Samen met de prachtige zonsopgang was het genieten.
Het ijs in de "Menkenbaan" was zoals gebruikelijk keihard en spiegelglad. Met een peloton van 20 man reden wij onze 25 kilometer in piramidevorm.
Evenzeer gebruikelijk was de 5 kilometer, die ik op kop reed. Dat ging met opmerkelijk gemak. Richting 1000 rondjes van Leiden op zondag 11 december is de vorm groeiende. Dat geeft een prettig gevoel.
Wie ook met een prettig gevoel van het ijs stapten waren Henk Distelvelt en Hans den Outer. De "Twee van Breda" hadden dan ook een prachtige ontsnapping bedacht. Bij de eerste 20 rondjes reden zij beiden op kop. Toen de 5 ronden op kop van Hans erop zaten, demarreerde hij van kop af aan weg. Henk liet een gat vallen en toen het gat zo'n 50 meter was, lichtte Henk zijn hielen, sprintte naar Hans toe en samen reden ze bij het peloton weg.
Wie niet tot dit sterke staaltje in staat was, was de man die op kluunschaatsen rondreed aan de binnenkant van de buitenbaan. In het begin kwam hij nogal eens de bocht uit zeilen. Ik gaf hem als ervaren schaatstrainer wen handige aanwijzing. Hij hing te veel naar buiten. Dan ga je automatisch naar buiten in de bocht.
Verder zag ik, dat hij lange ijzers had. Met ijzers van 48 centimeter kun je op het rechte stuk harder, maar de bochten zijn een stuk lastiger. Ik weet dit uit eigen ervaring, daar ik in 2004 een paar kluunschaatsen uitgetest had voor ik overging tot de Rossignol-kluunschaatsen. Ik gaf derhalve nog een paar aanwijzingen, hoe je de bocht "kunt overleven". Het is veiliger voor de schaatser zelf en voor de anderen op de baan. Want iedere schaatser komt de scherpe bochten in Leiden lastig door met ijzers van 48 centimeter.
In de media wordt er al gewag van gemaakt, dat we aan de vooravond van de koudste novembernacht van de 21e eeuw staan.
Dit waren de temperaturen van afgelopen nacht.
Op klomphoogte ziet het er nog indrukwekkender uit. Komende nacht zal misschien ergens de 10 graden vorst gehaald worden. Desondanks wil ik eenieder met klem vragen niet over één nacht ijs te gaan.
En geloof vooral de speculaties niet, dat de rayonhoofden al bij elkaar gekomen zijn....
De tweeling van "The Shoes" is in Leiden een opvallende verschijning. Naast dat ze hun sporen in de muziek verdiend hebben door meer dan een halve eeuw opgetreden te hebben, zijn zij ook nog eens zeer sportief. Henk en Jan Versteegen en Wim van Huis kunnen heel goed schaatsen. Ze draaien al jarenlang mee met de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal.
Nu kan er tot 2 december gestemd worden voor de Top 2000. Vanaf het begin in 1999 stond er altijd een nummer van "The Shoes" in de Top 2000 tot vorig jaar. Noch "Osaka", noch "Na na na" stond erin. Daar moet natuurlijk verandering in komen.
Daar moet natuurlijk verandering in komen. Jan Versteegen is een prima componist, die gewoon in de Top 2000 thuishoort.
Ik heb net gestemd en daar zaten 4 nummers van zijn hand in. Dus beste bloglezers, doe mij na na na!
Naschrift:
Een verrassing in mijn lijst was een vergeten nummer uit de jaren '70. Het komt niet vaak voor, dat een cover beter is dan het origineel, maar "Alles" wist dit voor elkaar te krijgen met "Murdock 9-6182" van "The Golden Earrings".
Wie bij deze diesel een verhaal ziet onder de kop "Sprinttraining" zal de wenkbrauwen fronsen. Daar kan ik me wel in vinden. Het wordt echter een tikkeltje anders, als u weet, dat ik deze training niet voor mezelf gepland had, maar voor de G-schaatsers.
Ik had 's middags een mailtje gehad van Jaap de Gorter: "Neem je een stopwatch mee vanavond naar de G. Je hebt de baan voor jezelf en ze vinden het leuk om 1 rondje op tijd te doen nu Katwijk ze niet in de weg zit."
Probleem was, dat we thuis geen stopwatch hebben. Maar wellicht zou ik er bij de winkel van Ooms Sport in de Leidse IJshal eentje kunnen lenen.
Om 20 voor 8 fietste ik naar de Vondellaan. Het vroor. Op sommige plekken zag ik een dun vliesje ijs ontstaan, dat er 's middags bij het hardlopen nog niet was. Bij de voormalige Ton Menken ijsbaan aangekomen bleek helaas, dat er geen stopwatch aanwezig was.
Uiteindelijk had Gerard van Tol een oplossing. Hij had een smartphone met een stopwatchfunctie, zodat ik aan de sprinttraining kon beginnen. De snelle groep bestond gisterenavond uit slechts 2 G-schaatsers. Doordat er in totaal slechts 10-G-schaatsers op de baan waren, kon mijn groep voluit gaan.
Na het inrijden deden we een drietal Steigerungen over 1 rondje, 4 glijstarts en tenslotte een viertal starts over 25 meter, met tussendoor rondjes rechtop rijden om het lichaam hersteltijd te gunnen.
Ruim over de helft van de training kwam het grote moment: het klokken van de rondjes op het keiharde en supergladde ijs. Kevin Wildschut en Jonathan Kloos reden om en om een rondje met start. Jonathan reed een persoonlijk record van 33,2 seconden, Kevin kwam zelfs tot een persoonlijke toptijd van 20,3. Ik zal eerlijk opbiechten, dat ik nooit van mijn leven aan zo'n snelle tijd zal komen!
Met het oog op de 1000 rondjes van Leiden op 11 december, waaraan de G-schaatsers weer als team meedoen, sloten we de training af met een duurblok van 10 rondjes. Een prima afsluiting van een sprinttraining!
Vandaag stond in Trouw een artikel over de extreem warme temperaturen op Spitsbergen. Modderlawines joegen deze maand 259 inwoners op de vlucht.
De temperatuur van de Noordpool ligt op dit moment zo'n twintig graden hoger dan gebruikelijk is voor deze tijd van het jaar. In plaats van zich uit breiden, is het ijs een beetje aan het smelten. Normaal gesproken begint het ijs op de Noordpool in hoog tempo te groeien vanaf half oktober, zodra de zon er voor een half jaar onder gaat. Maar dit jaar is daar nog geen sprake van. Sinds half oktober vertraagde de groei van het zee-ijs juist. Inmiddels is het ijs zelfs een beetje aan het slinken.
Hoeveel bewijs heb je nog nodig om te zien, dat er een klimaatverandering gaande is....
Bij ons was het, na een extreem warme december in 2015, nu heel ander weer.
Vanmorgen was het aan het rijp op het gras in onze tuin duidelijk, dat het vannacht gevroren had. Het en der was vanmorgen een klein beetje ijs op de sloten te zien. Maar dat dat ijs er vanmiddag om half 3 nog lag op de boerensloten bij het Valkenburgse meer, verbaasde me toch tijdens mijn hardlooprondje van 10 kilometer. Het was weliswaar fris weer, maar in het zonnetje was het op deze vrijwel windstille dag toch wel erg lekker.
Maar nog verbazingwekkender was het, dat er op de Vuntusplas bij de Loosdrechtse plassen een vliesje ijs lag, zoals blijkt uit deze foto op www.weerwoord.be.
De komende week krijgen we weer licht winters weer. Wat voor winter we krijgen? Ik denk, dat we deze winter wel weer een keer op natuurijs kunnen schaatsen. Hoeveel? Geen enkel idee. Maar het gemak, waarmee de Atlantische Oceaan deze winter "op slot" gaat, bevalt me wel.
Op de site van de NOS las ik, dat Jan van der Hoorn, een van de 5 winnaars van de Elfstedentocht van 1956, op 85-jarige leeftijd is overleden.
Van der Hoorn was de laatste nog levende schaatser van de vijf rijders die tijdens de Elfstedentocht van 1956 het Pact van Vrouwbuurstermolen sloten en gezamenlijk als eerste over de streep reden in Leeuwarden. Het Elfstedenbestuur besloot het vijftal echter vanwege dit pact te diskwalificeren waardoor Jan J. van der Hoorn, anders dan zijn neef Jan W. van der Hoorn (winnaar in 1947) niet officieel als winnaar op de Elfstedenerelijst staat.
De manier, waarop deze niet erkende winnaars hand in hand over de meet kwamen, spreekt mij als toertochtschaatser pur sang erg aan. Zozeer, dat ik vorig jaar met Janina Wolf het Pact van de Vondellaan sloot.
Uit eigen ervaring weet ik, dat samen winnen veel leuker is. Gedeelde smart is halve smart, maar gedeelde vreugde is dubbele vreugde. Maar dat wisten de Elfstedenhelden van 1956 ook al!
Schaatsers hebben, zeker op natuurijs, een behoorlijk groot aanpassingsvermogen nodig. Je hebt te maken met wisselende weersomstandigheden en de "weg", waarover je je voortbeweegt is niet bepaald vrij van oneffenheden.
Daarbij helpt het, als je over een behoorlijke dosis souplesse beschikt.
Vandaag kwam deze eigenschap me goed van pas. In het algemeen bereid ik de schaatstraining voor de Buitenschoolse sport en die voor de IJVL zeer efficiënt voor. Beide groepen lijken aardig wat op elkaar, zodat ik kan volstaan met één lesvoorbereiding voor 2 groepen.
Het eerste uur besteedde ik aan remmen, slalommen, de glijstart en diep zitten. Het was de bedoeling, dat ik met deze oefenstof op herhaling zou gaan.
Dat liep een tikkeltje anders. Er waren beduidend minder kinderen dan vorige week vrijdag. De groep van Hans Post bestond uit 9 kinderen, die van Dirk Zwitser en mij uit slechts 2. Nu is het natuurlijk goed om kinderen af en toe individuele aandacht te geven, want het komt hun schaatstechniek ten goede. Maar om dat nou de hele training te doen...
We sloten ons aan bij de groep van Hans, die een les over de bochtentechniek had voorbereid.
Als inleiding volgden er diverse balansoefeningen op het rechte eind, die gevolgd werden door balansoefeningen in de bocht, het glijden op 1 been in de bocht en tenslotte kwam het pootje over. Hoewel het bij de meesten voor verbetering vatbaar was, zag het er toch al snel redelijk uit.
We eindigden de schaatsles met stoelendans met pilonnen en w.c.-tikkertje. Met druk zetten zat het dus wel goed. Met aanpassen trouwens ook.
Gisterenavond fietste ik vanaf mijn werk naar de Leidse IJshal, waar de vierde theorieavond van de Schaats Instructie Cursus door Gerard Driessen en Bert Staal gegeven werd. Ik viel met mijn neus in de boter: een discussie over de Coopertest tussen de deelnemers.
Maar daar ging de avond niet over. Die ging over het maken van lesplannen. Het is immers handig, als je je van tevoren verdiept hebt in de oefenstof en je je niet tijdens de training af moet vragen: "Wat zal ik nu eens gaan doen?"
Ook al loopt een les altijd net anders dan je hebt bedacht, het gaat toch beter op het moment, dat je er überhaupt over hebt nagedacht. Aanpassen gaat makkelijker dan achter de feiten aanhollen.
Over de opkomst heb ik dit seizoen niet te klagen. Ondanks dat ik een aantal vaste gezichten dit schaatsseizoen nog niet gezien heb, reden we vanmorgen wederom met een peloton van een kleine 20 "Krasse knarren".
Bij het inrijden remde iemand in de hoek, waar we altijd verzamelen. Dat ging met zoveel lawaai gepaard, dat Henk Distelvelt vroeg: "Heb je vierkante wielen?"
De piramide ging geruisloos tot de eerste 20 rondjes. Een nieuwkomer, die met ons meereed, wilde met de snelle groep, die het peloton wilde dubbelen, mee. Iedereen, die hem zag gaan, dacht: "Als dat maar goed gaat!"
Nou, het ging niet goed. Daarvoor reed hij te instabiel. En als je boven je macht schaatst, gaat het gegarandeerd een keer fout. In dit geval was het in de eerste bocht. Een harde klap tegen de boarding maakte een einde aan dit "rondje pakken".
De daarop volgende 25 rondjes waren voor mij. In een vlak maar strak tempo reed ik deze 5 kilometer op kop. De bochten gaan steeds beter.
In een van de uitrijrondjes zei Kees Lelieveld, dat John Val een goede techniek heeft.
"Dat klopt", zei ik: "Hij heeft ooit een veertiger op de 500 meter gereden."
Voor alle zekerheid vroeg ik het na aan John, ooit een van mijn eerste trainers bij de IJVL. Als antwoord kreeg ik: "40,8 met vaste schaatsen."
De rest van de training ging vlot op een mispeer van Wierd Wagenmakers na. Dat zijn we niet gewend. Wierd is een van de meest stabiele schaatsers. Het bleek, dat er bij de ingang van de bocht bij de ingang een diepe scheur in het ijs zat.
Als je dan de bocht in draait, dan lijkt het net, alsof je met vierkante wielen rijdt.
Aan het begin van de week kreeg ik van de secretaris van de Leidse IJshal een mailtje met de vraag of ik zondag mee wilde gaan naar Flevonice. Natuurlijk had ik daar zin in. Met het oog op de 1000 rondjes van Leiden op 11 december zou het trouwens fantastisch uitkomen.
Twee weken voor deze Alternatieve Elfstedentocht nog een keer vrij diep gaan op de 3-kilometerbaan bij Biddinghuizen en dan een beetje gas terugnemen: ik zag het al helemaal zitten.
De weersvoorspellingen voor de komende week waren prima, ook al zou het zondag met 8 graden een tikkeltje aan de hoge kant kunnen zijn. Het schaatsen zou wat zwaarder worden, maar met nog 2 weken hersteltijd was dat geen enkel probleem.
Maar helaas, ik kreeg vandaag een mailtje van organisator Willem van Vliet, dat Flevonice door de huidige hoge temperaturen niet komend weekeinde, maar pas in het Sinterklaasweekeinde opengaat.
Natuurlijk ga ik dan mee, ook al kun je een week voor de 1000 rondjes van Leiden minder diep gaan.
Daarvoor is het schaatsen op Flevonice, waarop ik ooit ben weggeschoten door niemand minder dan Reinier Paping, veel te leuk.
Dat wordt komend weekeinde weer gewoon een kilometer of 10 hardlopen om aan mijn conditie te werken. Ook daar is niks mis mee.
Toen ik nog heel wat jonger was dan dat ik nu ben, waren de harddraverijen heel wat belangrijker dan tegenwoordig. In die tijd had je bij de paardentoto het supertrio.
In die jaren had je ook een paard, dat vernoemd was naar de wereldkampioen schaatsen Kees Verkerk.
Er werd zelfs een wedstrijd georganiseerd tussen man en paard.
Nu heeft de KNSB in haar wijsheid besloten om een eigen variant van het supertrio de wereld in te sturen. Schaatstochten mogen van KNSB alleen met drie tegelijk: IJsclubs in Friesland zijn boos op de KNSB omdat de schaatsbond toertochten in de provincie pas wil toestaan als er drie tochten tegelijk worden gehouden. De bond wil daarmee tegengaan dat het te druk wordt bij toertochten.
De laatste jaren is de deelname aan toertochten, als die weer eens gehouden kunnen worden, steeds massaler. Om chaos tegen te gaan wil de bond de nieuwe regel invoeren. Als een ijsclub een toertocht wil organiseren, moet op ten minste op hetzelfde moment ook op twee andere plaatsen een tocht worden verreden.
Zo worden de deelnemers verspreid, en is het minder druk. De bond is bang voor grote verkeersproblemen in Friesland als er op natuurijs kan worden geschaatst. In Noord-Holland geldt de nieuwe regel al.
"We moeten meer verstand gebruiken dan de schaatsers, die ten koste van alles het ijs op willen," zegt Rieks Poelman, de voorzitter van de toer-afdeling van de KNSB tegen Omrop Fryslân.
IJsclubs zijn minder enthousiast over het plan. "Je kan de ene plek niet vergelijken met de andere", zegt de voorzitter van de ijsclub van Eernewoude. "Op plekken met ondiep water kan eerder gereden worden dan op diep water."
Als de maatregel van de KNSB doorgaat zouden toertochten over ondiep water moeten wachten tot op andere plekken het ijs dik genoeg is. Een ander bezwaar van de ijsclubs is dat de traditionele strijd wie de eerste wedstrijd kan organiseren, zou komen te vervallen.
Ook voor de schaatsers zou de regel nadelig kunnen uitpakken, denken de ijsclubs. Omdat er verschillende wedstrijden op hetzelfde moment worden gehouden, zullen schaatsers moeten kiezen welke tochten ze wel en niet doen.
Nu wil het toeval, dat ik op dit gebied een ervaringsdeskundige ben. In januari 2009 kon je in onze omgeving voor het eerst sinds 1997 weer een officiële toertocht schaatsen. In Aarlanderveen was het zo druk, dat ik de term fileklûnen bedacht.
Het jaar erop hadden we een heerlijke schaatsdag op de Ankeveense plassen. We vonden het een uitstekend idee van de KNSB om zeer veel mensen naar het Henschotermeer bij Woudenberg te lokken. Bij thuiskomst hoorden we, dat er op dat rondje van 2 km (vergelijkbaar met de Vogelplas), 5000 schaatsers waren afgekomen. Op de veel grotere Ankeveense plassen reed niet eens de helft van dat aantal rond.
De derde pleziertocht hadden we op de Wieden. Wij hadden alle ruimte op de Beulakerwijde, terwijl een paar kilometer verderop de Vijfmerentocht werd afgelast vanwege de enorme toeloop. 's Middags schaatsten we door rustig Giethoorn, nadat de horde schaatsers van die ochtend vertrokken was. Zo kan het dus ook!
Met mijn ervaring sluit ik me volledig aan bij de ijsclubs, die verzet aantekenen tegen dit plan van de KNSB. Als je ergens een toertocht kunt organiseren, dan levert dat flink wat geld op voor de organiserende schaatsverenigingen, die het geld weer ten goede laten komen aan de schaatssport. Zo florissant staat de KNSB er nou ook weer niet bij, dat ze dit geld wil laten liggen.
Er zijn al heel wat toertochten al jarenlang niet georganiseerd. De laatste officiële Molen- en Merentocht op en rond De Kaag stamt uit....1997! Stel je eens voor, dat deze eindelijk weer een keer verreden zou kunnen worden zou kunnen worden en dat de Molentocht afgelast zou worden, omdat er niet tegelijkertijd 2 andere toertochten georganiseerd kunnen worden. Dit is toch niet te verkopen aan de organiserende ijsclubs, die al 20 jaar wachten op deze prachtige schaatstocht.
Dus KNSB, doe niet zo stug
geef ons de enkele toertocht terug!
Het was voor mij een grote vraag, hoe het schaatsen zou gaan, toen ik naar de Leidse IJshal aan de Vondellaan fietste. De bovenbenen voelde zwaar aan, zeker bij het traplopen. Ik was zondag dus diep genoeg gegaan bij de Zevenheuvelenloop.
In de IJshal was het meteen al dolle pret. Eén van de "Krasse knarren" had al enige tijd last van duizeligheid, hetgeen met schaatsen toch een lastige kwaal is. Maar hij ging nu naar een kliniek in Noordwijk.
Jan Verlind wist dit op de juiste waarde te schatten: "Dus je gaat naar een gebedsgenezer...."
Nauwelijks bekomen van de lachsalvo stond ik op het immer gladde ijs aan de Vondellaan. Bij het tweede rondje hoorde ik een harde klap. Aad Berg was op het rechte eind onderuit gegaan. Zijn klapschaats stond naast het potje. Het kostte grote moeite om het scheve ijzer los te wrikken. Aad had dus letterlijk een scheve schaats gereden.
Voor de figuurlijke scheve schaats moet u niet bij mij zijn, maar kunt u beter in Privé terecht.
Voor Aad zat de training er na driekwart rondje al weer op. Het frame van zijn klapschaats was ontwricht.
Met een twintigtal "Krasse knarren" reden we onze 125 rondjes, waarbij de "Twee van Breda" op slinkse wijze wisten te ontsnappen. Als dat geen Kamervragen worden....
En minister Ard van der Steur heeft het al zo zwaar!
Nu we het toch over de politiek hebben: ik had een mailtje ontvangen van minister Edith Schippers van Volksgezondheid en Sport. Ik moest er in deze tijd van de vogelgriep op toezien, dat er geen schaatsers rondreden, die kippig waren. Die moesten preventief geruimd worden.
Ik moet zeggen, dat het met de kippigheid reuze meeviel. Dat kon echter niet gezegd worden van het haantjesgedrag.
Maar ja, daarover zweeg het ministeriële schrijven.
Aan de vooravond van de meteorologische winter, die op 1 december begint, ben ik iedere dag als bezoeker op www.weerwoord.be te vinden. Uiteraard in de hoop, dat er winterkaarten tevoorschijn komen.
Welnu, ineens zijn ze daar.
Het moet allemaal nog "goed vallen", maar het zijn zeker kansrijke kaarten. Heel anders dan vorig jaar, toen we aan de vooravond van een extreem warme decembermaand stonden.
Ik ga hier niet aankondigen, dat we volgende week op natuurijs schaatsen. Verder dan wat lichte nachtvorst zal het nog niet komen.
Maar weerpatronen hebben nogal eens de neiging om zichzelf te herhalen.
De kou is nog veraf, maar zoals een van de forumleden het omschreef: "Winter sluipt steeds dichterbij in deze run."
Waarop een ander forumlid antwoordde: "Mooie ontwikkelingen zo aan de vooravond van de winter. De meeste koude winters maken geleidelijk hun intrede, meestal met scenario's die in december niet gelijk 100% raak zijn. Dit biedt dus perspectief."
Waarvan akte!
Het stond al een aantal dagen vast, dat het een stormachtige zondag zou gaan worden. Niet iets, waar je op zit te wachten als de Zevenheuvelenloop op het programma staat. Maar goed, de omstandigheden waren voor iedereen gelijk. Het zou een zware editie worden.
Om 10 over 9 wandelde ik naar station De Vink, waar ik Walter en Marnix Boon op het andere perron ontwaarde. Vanwege de werkzaamheden aan het spoor bij Utrecht reed er vanaf Den Haag een rechtstreekse trein naar Nijmegen. De gebroeders Boon kwamen naar mijn perron gesneld en samen reisden we naar de residentie, waar we overstapten.
Terwijl mijn reisgenoten in de trein op perron 1 stapten, wandelde ik terug naar het begin van dit perron om Hans Boers op te vangen. Daar hoorde ik, dat de speciale Zevenheuvelentrein van perron 2 vertrok.
Ik liep terug, maar de trein vertrok net voor mijn neus naar Venlo. Toen ik Hans gevonden had, belde ik naar mijn vrouw, die thuis het telefoonnummer van Walter opzocht en hem belde, dat hij over moest stappen. Het was dus even puzzelen voor de juiste treinenloop.
Onderweg hadden we in de reis via het Brabantse land een paar regenbuien, maar daar hadden we uiteraard geen last van. In Nijmegen was het droog, maar zwaar bewolkt. Het waaide hard, maar dat was niets vergeleken bij de storm aan de kust.
Hans en ik wandelden naar de parkeergarage van de RABO-bank, waar we ons ieder jaar omkleden. In de zeer grote kleedkamer kwamen we de gebroeders Boon weer tegen. Walter zat met Hans in hetzelfde startvak in de bypass, Marnix en ik hadden allebei een ander startvak aan de hoofdroute.
Gezien de weersvoorspelling had ik een dun hardloopjack aangetrokken over het hardloopshirt en het zweetshirt met windbreker. Bij de start was het toch wel lekker om een laagje extra aan te hebben.
Nu we het toch over sportkleding hebben: in het startvak zag ik een paar Rotterdammers, die een zelf ontworpen hardloopshirt aanhadden, met deze afbeelding op de rug. De prijs voor het mooiste shirt hebben ze wat mij betreft gewonnen.
Na 25.40 kwam ik aan de staart van het groene vak, waar ik me als natuurliefhebber zeer senang voelde, over de startstreep. De kop van de wedstrijd zat toen al op kilometer 9!
Mijn startnummer was 1933. Dat was het jaar van de vroegste Elfstedentocht: op 16 december. Als dat dit jaar ook zou kunnen....
Vanaf de eerste stap ging het erg lekker. Ik zat meteen in mijn ritme. Na 2 kilometer deed ik het dunne jack uit en bond deze om mijn middel.
Een paar kilometer verderop passeerde ik de enige muziekgroep langs het parcours. Zij speelden "Hallelujah" van de onlangs overleden Leonard Cohen.
Nu wil het toeval, dat dit het laatste nummer was, dat gisteren gezongen werd bij het concert van "Rainbow colours" in Koudekerk. Samen met Ada was ik er naar toe gefietst, waar we een gevarieerd met een twintigtal liedjes kregen voorgeschoteld, waaronder ook "Funiculi funicula".
Een kilometer verderop was het eerste meetpunt. De 5 kilometer ging in 24.29. We sloegen af naar de Zevenheuvelenweg en na naar Tibetaanse klanken geluisterd te hebben begon het echte klimmen en dalen.
Op de kale stukken voelde je, hoe sterk de wind was, maar door het bos en het rennende windscherm vlak voor je viel het toch wel mee.
Na de 2 drinkposten bezocht te hebben, ging de tweede 5 kilometer in 24.32. Vlakker dan vlak.
Normaal gesproken gaat het slotdeel van deze perfect georganiseerde loop het snelst, doordat je 3 kilometer lichtjes naar beneden loopt. Doordat we de wind hier tegen hadden op dit relatief open deel van het parcours, viel dit voordeel goeddeels weg. Met een brutotijd van 1.39.18 was mijn eindtijd 1.13.38 netto.
De laatste 5 kilometer ging in 24.37. Tussen de snelste en de langzaamste 5 kilometer zit maar 8 seconden! Ik denk niet, dat een van de andere 23.312 andere deelnemers zo'n vlak gelopen race gelopen heeft als deze diesel met ingebouwde cruisecontrol.
Ik wandelde naar de parkeergarage, waar ik op mijn reisgenoten wachtte.
Hier wachtte mij de zwaarste 100 meter van de dag: de steile afdaling. Met zere bovenbenen ging ik voetje voor voetje naar beneden, terwijl ik me vasthield aan de leuning.
Hans had de 15 kilometer volbracht in 1.17.23, terwijl Walter een persoonlijk record liep van 1.12.48. Maar we moesten onze meerdere erkennen in Marnix, die 1.05.47 bij zijn debuut.
Groningers zouden dan zeggen: "'t Kon minder!"
