Carnaval

In de stromende regen fietste ik naar de Vondellaan, waar ik in de Leidse IJshal schaatsles aan kinderen ging geven.
We hadden geluk dit jaar. Bij de vakantiespreiding valt de Krokusvakantie in Zuid-Holland meestal buiten het Carnavalsweekeinde, maar dit jaar niet. Zodoende was het verzoek aan de trainers en de kinderen om verkleed naar de ijsbaan te komen. Ongeveer de helft van het trainersgilde gaf gehoor aan dit verzoek, net als een kwart van de 103 kinderen.

Bij het inrijden in mijn tovenaarspak kreeg ik al de nodige complimenten.



Maar mijn rol werd wat groter, toen de kinderen naar de binnenbaan gereden moesten worden gedirigeerd voor het begin van de schaatsles. Ik hoefde maar met mijn toverstokje te wijzen en ze gehoorzaamden gedwee.



Van de Arabische oliesjeik, die vandaag de leiding had, kreeg ik het verzoek om voorop een rondje over de binnenbaan te schaatsen met een honderdtal kinderen in mijn kielzog.

Deze tovenaar voldeed volgaarne aan dat verzoek.

De keuze voor het tovernaarspak is trouwens volkomen doordacht.

In het oude Engels betekende "wizard" wijze oude man.

Als je dat eenmaal weet, dan was de keuze volstrekt logisch.

Het spreekt verder voor zich, dat mijn schaatstraining zich in magische sferen afspeelde.

Het begon met het maken van een toverdrank, waarbij er geroerd moest worden, er kruiden moesten worden geplukt van zowel het ijs als vanuit hoog uit de boom. Vervolgens volgden al schaatsend nog wat bezweringen en toverspreuken.

Toen de toverdrank klaar was, gebeurde er eerst wat vreemde dingen. Je ging er heel erg van beven en daarna gingen je benen hoog in de lucht bij het schaatsen, maar toen konden de kinderen op een bezemsteel over het ijs vliegen.


Daar het Carnaval is, toverde ik na een aantal rondjes de bezems om in majorettestokken, waarmee we over het ijs paradeerden, voordat we een serie valoefeningen afwerkten. Met nog 10 minuten te gaan werd het tijd voor de polonaise.





Daarbij beperkten we ons niet tot ons deel van de binnenbaan en met 7 kinderen begaven we ons op het terrein van de andere groepen. De slinger werd steeds groter en had met een stuk of 40 kinderen een respectabele lengte bereikt.
Onder de discolampen gingen we met een grote groep dansen, terwijl "Me kammetje is zoek" gedraaid werd.

Voor de anderen was dat inderdaad het geval, maar als volleerd tovenaar haalde ik me kammetje uit mijn heuptas tevoorschijn.





Het was kortom een geweldig leuke les en voor herhaling vatbaar.


Nu is de gemeente Leiden altijd bereid om aan de feestvreugde bij te dragen. Ik zag op een gegeven moment ijsmeester Jan van Rijn zijn politiepak uittrekken en naar de machinekamer lopen. Behulpzaam als ik ben schaatste ik er naar toe en vroeg, of ik met mijn toverstaf het technische probleem op kon lossen.
"Er is geen technisch probleem", kreeg ik als antwoord: "Er is een technisch onderzoek om te kijken, of deze ijshal nog 10 jaar mee kan!"

Je hebt ook altijd mensen, die nog in sprookjes geloven....