"Als je er in gelooft wel!"

Na het ontdekken van de hoge bloeddruk, waar ik vermoedelijk al langer mee rondloop, heb ik de afgelopen weken van diverse mensen te horen gekregen: "Je hebt met een tijdbom rondgelopen!"

Dat besef ik maar al te goed. Het had zo maar fout af kunnen lopen met bijvoorbeeld het lopen van de marathon. Een combinatie van hoge bloeddruk, die nog hoger werd door het hardlopen met daar bovenop nog een paar blikjes cafeïnedrank hadden fataal kunnen worden. Kennelijk heb ik zeer sterke aderen, die me behoed hebben voor erger. Ik had zo maar uit kunnen piepen naar de andere wereld.

Natuurlijk heb ik daar wel eens over nagedacht, zoals iedereen dat bij tijd en wijle wel eens doet. Er is immers meer tussen hemel en aarde. In mijn leven is de mysterieuze kant van het bestaan diverse keren langsgekomen.

Niet alleen, doordat ik er over gelezen heb. Ook in de muziek kwam dit soms terug, zoals bij de popgroep "Earth & Fire".

Dit kwam de laatste weken allemaal weer naar boven. Desondanks had ik geen echt antwoord, toen afgelopen week, terwijl wij het hadden over elkaars wel en wee, iemand aan mij vroeg: "Zou bidden helpen?"

Gisterenavond had ik ineens een ingeving met het antwoord: "Als je er in gelooft wel!"
Dit is ook de basis van de mentale training. Je moet ergens in geloven om er volledig voor te gaan. Als je begint met een houding van "Het wordt toch niks", dan wordt het ook niks. Omgekeerd krijg je geen garanties, dat je iets wel krijgt, als je je uiterste best ergens voor doet. Hoeveel marathonschaatsers hebben zich niet van alles ontzegd om de Tocht der Tochten te kunnen schaatsen als wedstrijdrijder om vervolgens hun hele schaatsloopbaan af te moeten sluiten zonder de Elfstedentocht te hebben gereden?

Over mentale training gesproken....
Nu horen tegenslagen ontegenzeggelijk bij het leven. Na een lastige periode in mijn leven had ik eens een heldere droom, die mij diep raakte: "Ik heb de tegenslagen nodig gehad om te worden, wie ik ben. Ik kan het nu zeggen, omdat ik het resultaat zie."
Voordat ik Ada leerde kennen, hoorde ik na een zoveelste blauwtje een soort innerlijke stem: "Liefde kun je niet dwingen!"
Een zin, die later telkens weer naar boven kwam, omdat het zo waar en raak is!

Maar hetgeen mijn leven op dit vlak het meest op zijn kop gezet heeft, geschiedde tijdens een fietsvakantie in Ierland.



Met mijn zwangere vrouw reed ik the Ring of Kerry, een regelrechte aanrader. Daarbij maakten we een uitstapje naar een onbewoond eiland voor de westkust van Eire: Skellig Michael.

Toen we na een reis op een wankele vissersboot over een "rough ocean" eindelijk voet aan wal zetten, draaide ik me om en ik herkende alles. En dat, terwijl ik er nog nooit geweest was!

Een geval van reïncarnatie? Het zou zo maar kunnen. Te bewijzen valt er niets. Het is een kwestie van geloven.

Nu hebben er op dit onbewoonde in de Middeleeuwen 600 jaar lang monniken gewoond. Het waren niet steeds dezelfde hoor. Indien ik daar een vorig leven heb beleefd, ben ik dus monnik geweest. Dat zou een kant van mij verklaren, die deze clown niet zo laat zien, maar die ik toch in me heb: die van asceet.

Op Skellig Michael groeit bijna niets, dus het was een hard bestaan in de bijenkorfhutten.

Wedergeboorte kan ook mijn voorliefde voor Ierse muziek verklaren.



Nu draagt reïncarnatie wel een verklaring in zich voor kinderen, die gezegend zijn met veel talent. Deze supertalenten en wonderkinderen hebben misschien al diverse levens lang zich bekwaamd in sport of muziek. Het moge duidelijk zijn, dat ik niet tot die categorie gerekend mag worden.

Het zijn bespiegelingen, die de laatste weken weer nadrukkelijk boven kwamen drijven. We weten het niet, het blijft een kwestie van geloven.

De ascetische monnik in mij kan nog prima relativeren. We kunnen ons overal druk over maken, maar uiteindelijk stellen we niets voor: "Stof zijt gij, en tot stof zult gij wederkeren".
All we are is dust in the wind.

Plaspillen

Op het gevaar af, dat ik een zeikerd genoemd ga worden, nam ik vanmorgen de eerste plaspil van mijn leven in. Nu had ik op dit gebied, zoals mijn vrienden ongetwijfeld zullen beamen, altijd al een goede doorstroming.

Maar ik moet eerlijk bekennen: de resultaten van Hydrochloorthiazide, een mond vol voor zo'n klein pilletje, waren verbluffend. Na thuis na het ontbijt al een stuk of 5 keer na het toilet geweest te zijn vertrok ik om 10 uur naar mijn werk na gebeld te zijn door het LUMC voor een controlebezoek. Ik fietste 10 kilometer naar het huis van onze conciërge, waar ik de biebauto ophaalde. De eerste vraag was, of ik naar het toilet mocht.
Het ritje langs de filialen was van hetzelfde laken een pak. Bij iedere vestiging moest ik een keer. Als dit bijdraagt aan een snelle daling van de hoge bloeddruk, dan ben ik op de goede weg.

Vooralsnog heb ik er wel een nieuw probleem bij: hoe ontloop ik Patricia Paay?

Wachten

Vorige week donderdag had ik onverwachts een dagje LUMC. Het werd afgesloten met de mededeling, dat ik door moest gaan met de lisinopril, die tot dan toe nog geen duidelijke werkzaamheid had vertoond. Ik zou deze week terug moeten komen bij de behandelend internist. Ik zou thuis een schriftelijke afspraak toegestuurd krijgen.
Dinsdagavond had ik nog steeds geen afspraak ontvangen, toen Jos Drabbels langskwam. Daar hij in het LUMC werkt, is hij goed op de hoogte van het reilen en zeilen aldaar. Hij wist me te vertellen, dat het met het maken van afspraken nog wel eens mis wil gaan.

Daar ik geen zin had om vergeefs te blijven wachten, waagde ik gisteren een telefonische poging. Er stond nog geen afspraak, maar de medewerkster zou de internist benaderen. Het zou, omdat het deze week nog moest, een telefonische afspraak worden.
Om de handen vrij te hebben om terstond naar het ziekenhuis te kunnen, dat ik mezelf uitgeroosterd op mijn werk. Ik zou vandaag en eventueel morgen thuis werken. Om alles zo goed mogelijk te kunnen plannen, belde ik vanmorgen meteen naar het LUMC. Er stond nog geen afspraak, maar ik zou teruggebeld worden.

Omdat het afsprakenbureau tot 12 uur bereikbaar was en ik de hele ochtend gewerkt had met de telefoon binnen handbereik, had ik om 5 voor 12 geen zin meer om te wachten. Ik belde en kreeg te horen, dat ik morgen voor 10 uur teruggebeld zou worden.

"Wordt het dan morgen?", luidde mijn vraag, maar de medisch secretaresse meldde me, dat het zo goed als zeker volgende week wordt. Het leek het "Pizzalied" wel: "Effe wachten, nog effe wachten!"

En dat, terwijl pizza voor iemand met een veel te hoge bloeddruk ten strengste verboden is. Een Pizza Hawaii van 350 gram bevat maar liefst 4,4 gram zout!

Na mijn werk afgemaakt te hebben, lunchte ik in het zonnetje in de tuin. Het leek wel zomer! Om 2 uur belde ik naar dokter Vernhout. Ik kon bij mijn trainingsmaat Jante terecht om de bloeddruk op te meten. Het was nog steeds 190 om 110. Gelukkig geen hoge piek meer, maar ook nog geen daling.
Deze huisarts deed wat ik niet kan: rechtstreeks bellen met de internist. Na enig overleg kwam er uit, dat ik morgen kan gaan beginnen met de plaspillen. Mijn Elfstedenmaten zullen er wel wat grappen en grollen over weten te maken.

Na nog een paar adviezen gekregen te hebben van Jante, fietste ik naar de apotheek en na de pillen thuisgebracht te hebben, reed ik door naar de volkstuin, waar ik de planten in de kas water gaf.
Op de terugweg kwam ik Martin Langbroek tegen. Met deze "Krasse knar" kletste ik even bij. Thuis gekomen regelde ik nog wat voor morgen op mijn werk en trok ik mijn sportkleding aan. Na de macaroni met gemengde groente pakte ik de fiets en reed naar het Stadhuisplein.
Daar was net als vorige week een droogtraining in het kader van de redding van kunstijs in Leiden. Voor het bouwen van de opvolger van de de Leidse IJshal waren om 7 uur schaatsclubs uit Katwijk, Rijnsburg en Teylingen aan de beurt.

Onder leiding van Jan Pieter Tensen, drievoudig winnaar van de 1000 rondjes van Leiden, voerden een stuk of 30 kinderen een serie oefeningen in rap tempo uit. Ik deed ook mee, maar op doktersadvies wel met tempo doeloe.



Het was een heerlijke avond om te sporten. Zo vaak kun je in maart 's avonds niet met korte mouwen rondlopen. Wie weet, hoe lang we daar weer op moeten wachten?

Talentenboek

Men kan van mij een hoop beweren, maar niet dat ik overloop van talent. Desondanks wil deze bibliothecaris graag het talentenboek onder de aandacht brengen.

Het betreft dus zoals te verwachten was niet mijn talentenboek, maar dat van Tijmen Snel.

Zoals jullie mogelijk weten schaatst IJVL-lid Tijmen Snel al een aantal jaar in het gewest Zuid-Holland, dit jaar voor het eerst Regionaal Trainingscentrum Zuidwest met als commerciële naam "Healthy Team". Dit seizoen was Tijmen voor het laatste jaar junior en had hij als doel te pieken bij het NK junioren allround in "Thialf". Bij dat NK konden startplaatsen verdiend worden voor het WK junioren in Helsinki.
Dit seizoen lukte zo ongeveer alles, zodat het een topjaar geworden is met als hoogtepunten een tweede plaats op dit NK allround en tweede op de 1500 meter, waarmee hij zich plaats voor het WK in Helsinki. In Finland werd hij met twee andere topsprinters Niek Deelstra en Thijs Govers wereldkampioen op de teamsprint!. Met Chris Huizinga en Marwin Talsma, toppers op de langere afstanden, behaalde hij zilver op de ploegenachtervolging.

Hij heeft ook nog deelgenomen aan twee Worldcups voor junioren met eveneens 1 maal goud op de ploegenachtervolging. Kortom, enorm goede prestaties in de top van Nederland!
En dat smaakt het naar meer, hetgeen natuurlijk geld kost. Tijmen heeft daarom een pagina aangemaakt op talentenboek, een initiatief van Yvonne van Gennip, waar alle toptalenten in Nederland een crowdfundingsactie kunnen beginnen. Hij zoekt steun voor tailormade schaatsen. Let op zijn tegenprestatie: voor 50 euro of meer kan je meedoen aan een clinic die hij begin volgend schaatsseizoen gaat organiseren!

Uiteraard heb ik Tijmen voor € 50,- gesponsord. Het lijkt me als zijn eerste trainer in de Leidse IJshal leuk om les te krijgen van deze wereldkampioen junioren. Volg zoals immer mijn goede voorbeeld. Dan kunnen jullie bij de clinic het verschil zien, want dan schaatst Tijmen snel en Bert breed....

Sloop en overloop

Vanmorgen zou ik volgens het marathonschema 7 kilometer gaan lopen. Mijn vrouw vroeg, of ik de planten in de kas op de volkstuin water wilde geven. Natuurlijk wilde ik dat. Zo combineerde ik het nuttige en het aangename.

Langs de A44 liep ik naar de loopbrug over deze snelweg. Daar zag ik, dat café "Maaldrift" gesloopt werd voor Rijksweg 11 West, eufemistisch de Rijnlandroute genoemd.
Een jaar of 10 kwamen Bas Warnink, Joep Kapiteyn, Tim de Beer en ik een keer per kwartaal in café "Maaldrift" bij elkaar om te biljarten, waarbij niet geplande kunststoten ons handelsmerk waren.
Ik liep verder naar de volkstuin, waar ik water uit de tonnen haalden. Daarbij schoot een schroef van de overloop vast van de grote naar de kleine ton. Deze lag op de bodem van de anderhalve meter hoge ton. Daar kon ik niet zo makkelijk bij. Zo lang zijn mijn armen niet.

Ik haalde dus zoveel mogelijk water met gieters uit de grote ton en toen ik klaar was met gieten, kon ik met een tak van een meter lengte de schroef van de bodem af hengelen.

Terug op de heenweg liep ik naar huis na een loop met sloop en overloop.

Lente

Vanmorgen stond het halfjaarlijkse tandartsbezoek op het programma. Om kwart voor 9 fietste ik via het Morskwartier naar de Oude Singel. Op het parkeerterrein van de Leidse IJshal was ijsmeester Jan van Rijn druk in de weer om met een brandspuit de kalk, die het ijs wit kleurde, naar de afvoerput te spuiten. De kalk kwam vrij, nu het ijs smolt, waar we een halfjaar met veel plezier hadden geschaatst.

Hoewel het nog fris was, beloofde het een mooie dag te worden. Het was zonnig en er stond een zachte oostenwind. Ik reed verder naar de Oude Singel, waar ik voor het eerst van mijn leven een vrouwelijke tandarts kreeg, nu mijn trainingsmaat Arthur van Winsen met het gewone werk was gestopt en zich specialiseerde in implantaten.

Dit keer dus geen praatje over schaatsen en skeeleren, voordat mijn gebit gecontroleerd werd. Maar tandarts Blanksma stelde me ook prima op mijn gemak en voordat ik er erg in had zat de controle er op. Alles was in orde.
Buiten gekomen was het qua temperatuur inmiddels al lente.

Zomertijd

Vannacht ging de klok een uur vooruit, doordat de zomertijd inging. Voor het zo ver was, konden we terug in de tijd met Koot en Bie, hetgeen weer ouderwets lachen was.

Na zeer vast geslapen te hebben ontbeet ik met mijn vrouw om op de fiets naar het clubhuis van de Leiden Road Runners te rijden. We hadden afgesproken om mee te doen aan de De Hardloopwinkel Roadrunnersloop. Alleen over de afstand hadden we nog geen knoop doorgehakt: 10 kilometer of toch de 15?
Deze loop was al 2 keer uitgesteld. De eerste keer was gepland op 22 januari, toen we heerlijk geschaatst hebben op de Ankeveense plassen.

De uitgestelde loop op 12 februari ging ook niet door vanwege de sneeuw. Veiligheidshalve werd de loop nu op de eerste dag van de zomertijd gepland. En dat klopte, want het was, ondanks een noordenwind, heerlijk zonnig lenteweer. Ideaal loopweer.
Er stonden flink wat fietsen. Ik zette de mijne tegen een boom en wandelde naar de inschrijving. Op weg er naar toe kwam ik Greta de Vries tegen en even later Marjolein Donkerbroek. Dat werd bokspringen als warming-up.

Ik schreef me in voor de 10 kilometer, Hans volgde mijn voorbeeld 5 minuten later. Ik legde mijn vaste trainingsmaat uit, welke strategie ik vandaag in petto had: langzaam maar zeker. Met het dagje LUMC nog vers in het geheugen, wilde ik geen enkel risico nemen. Ik mag sporten, maar wel dusdanig, dat ik de bloeddruk niet omhoog stuw. Die discipline heb ik wel in huis.
We startten samen in de achterhoede en passeerden bij de startstreep wethouder Paul Dirkse, die vermoedelijk het startschot had gegeven van deze Zorg & Zekerheidloop.
In een rustig tempo liepen we naar "Cronesteyn", waar we met de droogtraining van de IJVL al heel wat zweetdruppels zijn kwijtgeraakt. Langs de spoorbaan ging de route via de Elfenbaan naar het Molenpad.

Door Zoeterwoude kwamen we op de Vrouwenweg uit, waar bij de Lammebrug de lopers van de 15 kilometer zich mengden tussen de 10-kilometerlopers. We waren de laatste kilometer ingegaan. Met een tijd van 55.30 hadden we de 10 kilometer in een goed marathontempo gelopen, waarmee we 164e en 165e geworden waren. Normaal zou ik niet tevreden zijn geweest met deze tijd, nu was ik er wel content mee.
Samen met Hans fietste ik naar de Horstlaan, waarna ik over de Velostrada naar huis toe fietste. Ik kon de spieren lekker los fietsen, hetgeen geen straf was op de eerste dag van de zomertijd.

Bulgarije

Voorafgaand aan Bulgarije-Nederland verschenen in de media weer de gebruikelijke optimistische geluiden. Zeg nou zelf: wat stelde Bulgarije nou voor? Ze hadden in de kwalificatiereeks slechts 2 keer gewonnen: thuis van Luxemburg en Wit-Rusland.

Deze geluiden heb ik eerder gehoord. In de voorbeschouwingen over de uitwedstrijden tegen Tsjechië en IJsland in de kwalificatiereeks voor het Europees kampioenschap in Frankrijk werd hetzelfde riedeltje afgespeeld. En dat terwijl het Nederlands hier een zeer fraai spreekwoord voor hebben.

Wij doen het gewoon driemaal. Overschatting van de eigen kwaliteiten is in het voetbal een hardnekkige kwaal. Op dit moment zijn we gewoon niet zo goed. We moeten het doen met een mindere generatie.

Zie die realiteit onder ogen en denk niet, dat je Bulgarije zo makkelijk een toontje lager kunt laten zingen....

Qui tollis of met een zonnebril in de kerk

Voordat we naar de Lokhorstkerk fietsten hing ik in de douche nog even de was op het rek, nadat we op deze heerlijke lentedag in het zonnetje in de tuin geluncht hadden. Daar ik voor de repetitie van de Leidse Koorprojecten mijn tanden wilde poetsen, legde ik mijn leesbril op het droogrek.
Beneden gekomen deed ik mijn brillenkoker in de muziektas en samen met mijn vrouw pedaleerde ik naar de Lokhorstkerk toe. Ik legde alle spullen klaar en pakte mijn brillenkoker. Mijn verbazing was groot, toen daar geen bril in bleek te zitten.
Op dat moment wist ik precies, waar de leesbril lag. Zonder bril zou de repetitie niks worden. Als ik echter naar huis zou fietsen, dan zou ik ruim een half uur repetitie missen. Mijn hoop was bepaald niet voor de eerste keer in mijn leven gevestigd op mijn vrouw. Ada had echter geen reservebril bij zich, maar ze had wel een zonnebril met leesvenster. En daar zat ik dan met een zonnebril in de kerk....

Als een soort Andrea Bocelli begon dit eenvoudige koorlid aan "Brindisi" van Giuseppi Verdi. Zonder Italiaans ging dit drinklied heel aardig, maar zodra we die lastige tekst moesten zingen was het allemaal stukken minder overtuigend.

Dat was bij gedeelten van "Gloria all'Egitto" uit "Aida" van Verdi ook het geval, maar nu alle bassen aanwezig waren konden we eindelijk eens "knallen" bij het priesterkoor. Maar niet alleen wij raakten beter in vorm, dirigent Wim de Ru was dat ook.
"Bassen, zongen jullie dat loopje in maat zoveel met opzet met een andere noot?"
Daar dat niet bepaald onze bedoeling was, kregen we het welgemeende advies om het toch op de toonhoogte te zingen, die de componist op papier had gezet.
We hadden een kwartier de tijd om in de stadstuin achter de Lokhorstkerk in het zonnetje te pauzeren alvorens verder te gaan met "Qui tollis" uit de "Messa di Gloria" van Gioachino Rossini

Dit voor ons nieuwe nummer gaf vanaf het begin niet zo heel veel problemen. Met de vrij felle zon door de kerkramen had ik wel profijt van de zonnebril. Dit voordeel viel weg, toen iemand de gordijnen dicht deed.
De gezellige repetitie werd besloten met het slotdeel van "Cum Sancto Spiritu", dat eveneens heel aardig ging.

Wim wist heel wijs de juiste toon te treffen: "Er zijn nog wel enkele verbeterpunten...."

Vastentijd

In mijn jeugdjaren waren de 40 dagen voor Pasen bij ons thuis vastentijd. We kregen dan een snoeptrommeltje, waarin we alle snoep, die we in die periode kregen, bewaarden of in ieder geval poogden te bewaren. Eén jaar was me dat volledig gelukt, de andere jaren bezondigde ik me aan pekelzonden.
Toch hielden we ons in de Haarlemmermeer in die tijd niet aan alle katholieke gebruiken. Vastenavond en Carnaval waren indertijd bij ons in Nieuw-Vennep niet gevierd. Maar ik heb de schade later aardig ingehaald....

Na de lagere schooltijd heb ik me nooit meer ingelaten met vastentijd. Maar dit jaar is alles anders. Sinds bij mij een torenhoge bloeddruk gemeten is, let ik bijzonder goed op mijn eten: geen zout meer, vrijwel geen chocolade en al helemaal geen chocolademelk en verder zeer matig met koek. Daar ik zeer voorzichtig ben met alcohol, heb ik sinds ik vorige week vrijdag na de Bert Grotenhuis Bokaal een flesje witbier gedronken heb, geen biertje mee gedronken. Als dat geen vasten is!

Het werkt wel. In 2 weken tijd ben ik de 2 kilo, die ik afgelopen schaatsseizoen was aangekomen, kwijtgeraakt. Nu de hoge bloeddruk nog.
Daar deed ik vanmiddag een poging toe door na mijn werk in Hoornes/Rijnsoever door de duinen naar de volkstuin te fietsen, waar Ada al bezig was. In het lentezonnetje verdeelde ik de paardenmest over een kwart van ons perceel. In een rustig tempo ging dat mindful. Mijn huisarts had me bewegen zonder zware inspanning aangeraden. Dat deed ik dan maar.

Droogtraining op het Stadhuisplein of "Billen naar beneden!"

Na een dagje LUMC was ik blij, dat ik vanavond weer kon sporten. Nu heb ieder nadeel wel zijn voordeel: vandaag ben ik in één keer door het eigen risico voor 2017 heen.

Na het avondeten fietste ik naar het Stadhuisplein. Bij het oprijden van de Breestraat kwam ik Jaap de Gorter en zijn vriendin Juul tegen. Gedrieën trapten we naar de openluchtsporthal, waar een veertigtal kinderen en een tiental volwassenen droogtraining kreeg van Jeroen Straathof, de eerste wereldkampioen op de 1500 meter en daarmee de voorloper van Kjeld Nuis.

Beide wereldkampioenen op de schaatsmijl zijn begonnen in de Leidse IJshal. Niet gek voor zo'n recreantenbaan.

Meteen bij de start van de droogtraining kregen we een duidelijke aanwijzing van de trainer: "Billen naar beneden!"

Iedere schaatser weet op dat moment: ik zit niet diep genoeg.

Na een serie oefeningen met het boven het standbeen hangen kwam het pittiger werk: de touwladder. Een serie sprongetjes en snelle stappen werd afgewerkt, terwijl de ijshockeyers en kunstschaatssters andere oefeningen deden, leefden wij ons uit op de touwladder. Er werd rust ingebouwd in de vorm van schaatsstappen, die in een paar vormen werden uitgevoerd.
Daar het om kwart voor 8 al donker was, bouwden we de training af om te voorkomen, dat iemand een blessure opliep.

Met Aukje Kreuger, Gon Schiereck, Marjolein Donkerbroek en Jaap deden we nog wat oefeningen. Het IJVL-kwartet ging touwtjespringen, terwijl ik het statisch zitten prefereerde op deze droogtraining. Een bijzondere trouwens. Met een stuk of 50 toeschouwers hebben we nog nooit zoveel publiek gehad.
De eerste droogtraining van het zomerseizoen zat er op, net als het eerste bokjespringen met Marjolein. Hopelijk zullen er nog veel rare bokkensprongen volgen dit seizoen.

Het medische circus

Ik had de dag al vrij zorgvuldig gepland. Vanmorgen zou ik mijn bloeddruk laten meten, daarna wat boodschappen doen, vanmiddag thuis werken en aansluitend na het avondeten mee gaan doen met de droogtraining op het Stadhuisplein. Met dit voornemen fietste ik naar mijn huisartsenpraktijk toe.
Daar hij 2 weken afwezig is, nam de assistente de bloeddrukmeting voor haar rekening. Waar ik verwacht had, dat de druk wat naar beneden zou kunnen zijn na het slikken van de medicijnen, daar vergiste ik mij deerlijk. De bovendruk was gestegen naar 220. En dan bedoel ik geen 220 Volt!


Daar ik hier toch met een arts over wilde praten, fietste ik naar een artsenpraktijk, die waarnam. Daar kon ik over een uur terecht, zodat ik nog even boodschappen kon doen. Een verpleegkundige nam de bloeddruk op en kwam uit op 210. Nog steeds veel te hoog, maar wel een stukje omlaag.
In het besef, dat ik aan de plaspillen zou moeten, begaf ik mij naar de huisarts in opleiding. Daar sloegen alle meter torenhoog uit met 238 als absolute topper 238. Als sporter weet ik, hoe ik moet pieken!
Bij de huisarts gingen alle alarmbellen af. Ze belde naar het LUMC en ik kon daar terecht bij de spoedeisende hulp. Ik fietste naar het LUMC, waar ik door een medewerkster werd behandeld alsof ik ieder moment in kon storten.

Het was het begin van het meest grondige medische onderzoek, dat ik in dit leven heb ondergaan. Uiteraard werd begonnen met een bloeddrukmeting. Het begon met 190 en dat bleef stabiel: de hoogte, waarmee ik bijna 2 weken geleden begon aan mijn rondreis door het medische circus.

Er werd bloed geprikt, ik moest urine inleveren voor controle, mijn hartslag werd gecontroleerd en er werd een hartfilmpje gemaakt. Daarnaast kon ik voor de zoveelste keer het verhaal doen van de ontdekking van dit medische probleem.

Ik werd ook naar een oogarts gebracht, die mijn oogdruk mat en keek, of de hoge druk soms schade in mijn oog veroorzaakt had. Dat viel erg mee.
Ik wandelde terug naar de spoedeisende hulp, waar het tweede deel van het medisch onderzoek plaatsvond. Er werd 3 keer bloeddruk gemeten: van 199 ging die via 193 naar 186. Het tekent de schommelingen, die mogelijk zijn in een mensenlichaam.
Na een tijdje gewacht te hebben, kreeg ik van een professor de uitslag te horen. Natuurlijk moet de bloeddruk flink naar beneden, maar er is geen acuut gevaar. Aan de ogen te zien, loop ik al een tijdje rond met hoge bloeddruk.
Ik moet doorgaan met de medicijnen in dezelfde dosering. Volgende week moet ik bij de professor terug komen. Met andere medicijnen erbij is er niet achter te komen, welk middel werkt en welk niet.
Ik moet zo zoutloos mogelijk eten en drop is absoluut taboe.
Gelukkig mag ik wel sporten, maar met de handrem erop. Ik moet stoppen, als ik vermoeid raak. Ik ga vanavond dus naar de droogtraining op het Stadhuisplein in het besef, dat ik voorlopig vaste klant ben in het medische circus.

"Ik weet nu, wie de nieuwe minister zonder portefeuille wordt!"

In Den Haag wordt druk geijsbeerd over hoe het nieuwe kabinet eruit komt te zien.

Het is echter een politieke wet, dat de meest belangrijke zaken niet gedaan worden aan de onderhandelingstafel, maar in de wandelgangen. Dit gebeurt buiten het zicht van de televisiecamera's.
Soms wordt er een tipje van de sluier opgelicht. Gisterenmiddag was zo'n moment. Ik werkte in de Hoofdbibliotheek, toen een klant een portefeuille kwam brengen, die iemand verloren had. Om het bij de rechtmatige eigenaar te kunnen bezorgen, keek ik of er een pasje in zat. Ik had geluk. Naast een rijbewijs, een bankpasje en andere pasjes zat de bibliotheekpas er gelukkig ook in.
Ik had het telefoonnummer al snel gevonden en belde. Ik kreeg de vrouw van de eigenaar aan de lijn en zij zou haar man bellen, die op dat moment naar huis aan het fietsen was.
Veiligheidshalve legde ik de pas op mijn bureau in het kantoor. Een kwartier later kwam de bewuste klant de portefeuille ophalen.
Ik ontving hem met de woorden: "Ik weet nu, wie de nieuwe minister zonder portefeuille wordt!"

Al pratend moest ik er aan toevoegen, dat het van een rariteitenkabinet zou worden.
Dat was geen probleem voor de aankomend minister: "Die hebben we wel vaker gehad. En in Amerika hebben ze er momenteel ook één!"

Dit waren wijze woorden van de nieuwe minister zonder portefeuille!

Licht in het hoofd

Toen ik anderhalve week geleden mijn bloeddrukverlagende pillen ophaalde, kreeg ik van de apothekersassistente te horen dat een van de bijwerkingen van de ACE-remmer lisinopril duizeligheid kon veroorzaken.

Ik koos er dus voor om de pillen 's avonds voor het slapen in te nemen. Je kan immers beter in bed duizelig zijn dan op de fiets of, wat nog linker is, op de schaats.

Het werd anders, toen vorige week de dosis verdubbeld werd. Ik moest ook 's ochtends een roze pil innemen. Veiligheidshalve nam ik voor het schaatsen een halve pil en erna ook en 's avonds een hele.
Nu het schaatsseizoen is afgelopen, neem ik 's morgens ook een hele pil. Dit brengt gelukkig geen duizeligheid met zich mee. Maar dat het geen effect op me heeft is ook niet waar.

Enige tijd na het innemen van lisinopril voel ik me licht in mijn hoofd.

U ziet het wellicht nog niet, maar ik ben op weg om een lichtend voorbeeld voor de mensheid te worden.
Nu ben ik in mijn katholieke jeugd grootgebracht met heiligenbeelden, die veelal voorzien waren door een stralenkrans om het hoofd.

Inmiddels weet ik, dat het licht in mijn hoofd zit en vroeger of later zal het er uit komen. Mijn eigen voorkeur gaat uit dat dit gebeurt bij de IJsheiligen.

Als u dus binnenkort een stralenkrans rond mijn hoofd ziet, dan vergist u zich niet. Dan klopt het gewoon en breng ik meer licht in de wereld.

7431 handtekeningen

In december stonden we op een donderdagavond met honderden op het Stadhuisplein om te protesteren tegen de dreigende teloorgang van de ijssport in Leiden.

Tegelijkertijd werd er een handtekeningenactie op poten gezet onder de noemer "Red IJssport Leiden".

Vanmiddag werd op een zeer winderig Stadhuisplein het resultaat bekend gemaakt van de 3 maanden lopende petitie. Een vijftigtal schaatsers was erbij aanwezig, toen aan wethouder Paul Dirkse maar liefst 7431 handtekeningen voor het laten doorgaan van IJshal "De Vliet" werden overhandigd.

Een vijftigtal aanwezigen zag, hoe Jos Arts, de voorzitter van de Stichting IJshal Leiden, een Schaatsmaattas overhandigde met een behoorlijk gewicht aan papieren petities.



Nu de IJshal gisteren haar deuren sloot, was het enige ijs in Leiden een ijscokar. We konden kiezen uit aardbeien en vanille.
Een voor een verlieten de schaatsers het Stadhuisplein, al is dat slechts van korte duur. Donderdagavond zijn we weer van de partij bij de eerste droogtraining, die om 19.00 begint onder leiding van Jeroen Straathof.
Hier is het complete schema voor de eerste maand:
23 maart Leiden (IHCL/KSVR/Lions/IJVL)
30 maart Katwijk/Rijnsburg/Teylingen
6 april Cluster Zuid
13 april Alkemade/Ter Aar/Leimuiden
20 april Cluster Oost
19.00-20.00 uur Stadhuisplein
Uiteraard is het toegestaan om mee te trainen met andere verenigingen.

Tot donderdag!

Trollenwissel

Waar automobilisten 2 keer per jaar de banden wisselen, van zomer- naar winterbanden en vice versa, daar wissel ik met het veranderen van de seizoenen de trollenkaarten in de wissellijst om. Vandaag deed ik dat van winterkaarten naar zomerprenten.


We kijken terug op een enerverende winter. Het begon allemaal zo mooi met het 40-jarig bestaan van de Ton Menken IJsbaan.

In december veroverde ik de rode lantaarn bij de 1000 rondjes van Leiden.

Een paar dagen later mocht ik de gemeenteraad van Leiden toespreken.


Ik was gelukkig niet de enige, die het opnam voor de Leidse IJshal.
Diverse keren bezocht ik dit jaar Flevonice.
Na 4 jaar wachten konden we eindelijk weer op natuurijs schaatsen. Na een klein voorproefje in de Stevenshof volgde een heerlijke dag op de Ankeveense plassen.

Daarna volgde onze thuiswedstrijd: de Vogelplas.


De afsluiting van het schaatsseizoen vond plaats in Haarlem, waar ik met een hoge bloeddruk "gewoon" een Alternatieve Elfstedentocht uitreed bij de Bert Grotenhuis Bokaal.
Volgend jaar is Bertje weer van de partij.