Weer een stap dichter bij het landskampioenschap

In Rotterdam voelde het wachten de laatste jaren zo aan.

Vorige week zou het na 18 jaar wachten dan eindelijk gebeuren. Excelsior mocht geen probleem zijn. Het verliep een tikkeltje anders. Feyenoord liep tegen een zeperd op en de Eredivisie was weer spannend tot de laatste dag. Het bekende gegeven van de huid verkopen voor de beer geschoten was deed weer opgeld.

Nu we het toch over wachten hebben: de Portugezen kunnen er ook wat van. Gisteren won Salvador Sobral het Eurovisie Songfestival met "Amar pelos dois", een gevoelige nummer waarbij hij alleen begeleid werd door piano en viool.

Dit was de eerste keer, dat Portugal het songfestival won. Wat dat aangaat zorgen de afgelopen 12 maanden voor een topjaar bij de Portugezen. In juli werd Portugal ook al Europees kampioen voetbal.

Onder een bewolkte hemel fietste ik om 2 uur naar station Voorschoten, waar ik met Hans Boers had afgesproken om een rondje te gaan lopen door "De Horsten" in de afbouwfase in aanloop naar de marathon van Leiden.

Toen ik mijn fiets had gestald onder een afdakje gingen de hemelsluizen open. In de auto van Hans wachtten we de bui af. Zodoende hoorden we via "Langs de lijn" het verslag van de aftrap van Feyenoord-Heracles in "De Kuip". Een halve minuut later scoorde Dirk Kuijt de openingsgoal. Mocht er al kampioensstress zijn, dan was deze in één klap verdwenen.

Daar hadden wij totaal geen last van. Vermoedelijk door de fikse bui, die na een kwartier was overgedreven, was het erg rustig geworden. In de prachtige "Horsten" kwamen we slechts een handjevol wandelaars tegen. Het sporthorloge gaf aan, dat we vrijwel exact 8 kilometer gelopen hadden.
Na de spieren even gerekt te hebben, fietste ik naar de voetbalvelden van Leidsche Boys. Daar speelde de voetbalclub, waar ik in mijn jeugd 11 jaar gevoetbald had: DIOS. Bij winst op Leidsche Boys was promotie naar de 3e klasse zeker. Toch een leuke opsteker bij de feesten rond het 70-jarig jubileum.

Met nog 5 minuten te spelen leidde DIOS met 0-4, dus promotie was bijna een feit. Ik praatte even bij met John Spreeuw en DIOS-coryfee Jan Schrama, die zich zijn leven lang met hart en ziel voor de club heeft ingezet.

De stand bleef 0-4, waardoor DIOS voor de tweede keer in haar bestaan 3e klasser was geworden.

Na 40 jaar mijn eigen club op afstand gevolgd te hebben, was ik erbij op dit hoogtepunt uit de clubgeschiedenis.

Er kon feest gevierd gaan worden in Nieuw-Vennep. Vermoedelijk was het in Rotterdam toch een tikkeltje drukker.

Ik kon de Vennepse promovendi feliciteren met deze constatering: "Weer een stap dichter bij het landskampioenschap!"
Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen, dat dat wel eens langer zou kunnen duren dan de 18 jaar wachten van Feyenoord....