Coopertest

Voor de tweede keer op rij verliep de training van de IJVL heel anders, dan ik me had voorgesteld. Maar als trainer moet je flexibel in kunnen spelen op de gewijzigde omstandigheden.
Het uur van de buitenschoolse sport ging geheel volgens planning. Met een groep van 20 kinderen werkte ik samen met de 11-jarige Jelle als assistent mijn programma af. Op een speelse wijze uiteraard. De rode draaf was diep zitten, zijwaarts afzetten en de valbeweging.

Aan het einde van de training deden we tweelingtikkertje en "Schipper mag ik overvaren?"

Na een pauze van een kwartier mocht ik weer aantreden. Het idee om dezelfde les nogmaals te geven kon meteen naar het rijk der fabelen verwezen worden, daar er geregeld was, dat we op de buitenbaan een Coopertest van 8 minuten mochten houden.

Je moet als trainer goed weten, wanneer je je schema los laat. Dit was zo'n moment. Met de kinderen uit beide groepen deed ik oefeningen om rust in de slag te krijgen en ik liet ervaren, dat je soms beter wat minder diep kunt zitten, daar je benen anders vol liepen.
Om 10 voor 6 reden we naar de buitenbaan, waar we na een loze ronden aan de Coopertest van 8 rondjes begonnen. Ik reed met een meisje mee, dat vandaag een proefles had. Zij viel meteen met haar neus in de boter.

Na de Coopertest, waarbij de 2 nieuwkomers toch nog anderhalve kilometer schaatsten en de snellere kinderen het dubbele, gingen we weer terug naar de binnenbaan, waar ik voortborduurde op het verlengen van de slag.
Het laatste kwartier speelden we w.c.-tikkertje en tweelingtikkertje. De meeste kinderen hadden nog rode konen van de Coopertest.