Het zal niemand ontgaan zijn, dat er vanmiddag Code Rood voor nagenoeg het hele land was afgekondigd. De chaos op de Nederlandse wegen en spoorwegen was dan ook compleet voor de tweede dag op rij met een flinke hoeveelheid sneeuw. De avondspits bereikte een lengte van een nooit vertoonde 1500 kilometer. Van Leiden naar Asturias. En dan te bedenken, dat er al veel mensen waren, die uit voorzorg vandaag thuis werkten!
Vanmorgen fietste ik betrekkelijk eenvoudig naar Katwijk. Vrijwel alle doorgaande wegen én fietspaden waren geveegd en/of gepekeld. Hulde voor de anonieme werkers daarvoor.
Om een uur of 10 reed ik een rondje langs de filialen met de biebauto. Voorzichtiger dan anders, want je wist nooit, of je onderweg nog een glad stuk wegdek tegen zou komen. Om half 12 begon het te sneeuwen. Het begin van een bui, die een uur of 7 aan zou houden.
Om half 1 fietste ik van de Hoofdbibliotheek naar de bibliotheek van Rijnsburg. Daar kwam Code Rood diverse keren ter sprake.
Alsof er in het verleden niet eerder meer sneeuw is gevallen. Als veteraan weet ik, dat er in 1963 veel meer sneeuw is gevallen en ook in 1979 viel er veel meer!
Kortom, we zijn toch wel een volk van watjes geworden. Terwijl het autoverkeer zich langzaam verplaatste, deed ik dat ook op mijn fiets, die helemaal onder de sneeuw zat. Door de combinatie van opgevroren sneeuwranden van gisteren en een verse laag van 10 centimeter eroverheen was het lastig fietsen. Gelukkig kwam de ervaring met het mountainbiken nu goed van pas. De kunst was om niet in diepere sporen sporen terecht te komen. Dan ging je slingeren en liep je vast in de sneeuw.
Veiligheid ging voor snelheid. Ik was in de sneeuwbui dan ook een uur onderweg, ruim het dubbele van normaal. Diep in mijn hart had ik deze fietstocht ondanks het trage tempo niet willen missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten