Aurore

Afgelopen week kreeg ik van trainingsmaat Wierd Wagenmakers een uitnodiging voor de opening van de Tiende Wassenaarse Salon van Kunstgroep Wassenaar in Raadhuis "De Paauw". 

Behalve in "De Paauw" is de expositie ook te zien in Galerie "In de Molen", eveneens in Wassenaar. Dit kan van donderdag t/m zondag. De laatste kans is zondag 29 april.

Op deze waterkoude dag fietste ik eerst naar de volkstuin, waar mijn vrouw druk aan het werk was. Vandaar trapte ik door naar het gemeentehuis van Wassenaar, waar ik met Hans Boers heel wat keren door het park er omheen gelopen heb.
Met mijn Fryslân-muts nog op kwam ik binnen, waar Wierd juist bij de ingang stond.
"Zo kan ik wel binnenkomen", zei ik tegen mijn Friese schaatsvriend.

Ik was nog maar een paar minuten binnen, of Lux Buurman, auteur van het recent verschenen "Schilderboek", hield een toespraak, waarmee ze de tentoonstelling opende. Een rode lijn hierbij was het boek "Homo Ludens" van de historicus Johan Huizinga.

Een fraai voorbeeld van "De spelende mens" was een Indianenstam uit de Andes, die nog iedere dag een dans uitvoert, opdat de zon de volgende dag weer opkomt. Ooit is hen geleerd, dat als zij deze dans niet meer deden, de zonsopgang achterwege zou blijven.
"Met onze wetenschappelijke kennis weten we, dat er geen enkel verband is tussen de rituele dans en het opkomen van de zon", vervolgde Lux: "En toch gaat deze stam er mee door. Er zit een spelelement in de dans."

Nu hoef je iets soortgelijks niet eens de halve wereld over te reizen. In een column haalt auteur Tommy Wieringa een klooster in het zuiden van ons land aan, waar sinds 1875 al 143 jaar een kaars brandt, terwijl de Benedictinessen bij toerbeurt, maar wel onafgebroken bidden voor ons en voor de wereld.
We kunnen wel denken, dat alles rationeel kan, maar kunst komt juist voort uit het irrationele: de verbeelding. En daar komt een leuke paradox om de hoek kijken. Eerst vormt zich een beeld in je hoofd. Wil je deze vormgeven, dan moet je je ratio, je verstand, erbij gebruiken. Kunst is dus rationeel en irrationeel tegelijk!

Het verbindende thema van de tentoonstelling is "Aurore". Door het gelijknamige gedicht van Hélene Courrier lieten veel kunstenaars zich inspireren door de dageraad.

Het gedicht "Aurore" werd met pianobegeleiding in het Frans en in het Nederlands voorgedragen. Ik kon niet nalaten om aan Wierd te vragen, of het ook in het Fries kwam.

Daarna konden we de 70 kunstwerken met eigen ogen aanschouwen. 

Eén van de kunstenaressen vroeg mij na afloop, welk werk ik het mooiste vond. Ik wees een andere aan dan zij. En dat is ook het leuke van kunst: smaken verschillen. HET mooiste werk bestaat niet!

Kunst is niet rationeel. Kunst is gevoel. Bij een boek moet je soms tussen de regels door lezen, bij muziek komt het er op aan, hoeveel gevoel je in de noten legt.

Wat dat aangaat wist Lux, wat trouwens licht betekent, de juiste snaar bij me te raken bij de korte lezing over "Aurore".