Daarnaast was het ook een zeer droge maand. Dat we af en toe een uur bezig waren om de planten op de volkstuin water te geven, spreekt boekdelen.
Als je later de neerslagstatistieken van mei ziet, dan zul je de conclusie trekken, dat in onze omgeving de droogte in één klap is weggespoeld. Letterlijk!
Ik zou om 12 uur naar mijn werk fietsen, maar een wolkbreuk maakte dat onmogelijk. Het kwam met bakken uit de hemel, terwijl het daarnaast flink onweerde. Ik wachtte de bui af.
Mei 2018 mag dan veel te warm zijn verlopen, als je later de statistieken van de hoeveelheid neerslag ziet, dan lijkt het een normale maand. Daarvoor volstonden vandaag en eergisteren.
Zoals ieder jaar is dit zo'n beetje de tijd, waarop de plannen voor de fietsvakantie vaste vorm gaan krijgen. Aanvankelijk was het plan om vanaf Mainz naar de Donau te fietsen. Daar zouden we de Donau-Radweg volgen.
Voor Regensburg zouden we langs het Main-Donau-Kanal afbuigen naar de Main en dan vanaf Bayreuth de Main-Radweg te fietsen tot we weer in Mainz terug zouden zijn.
Een goed plan, ware het niet, dat er een klein praktisch probleempje aan kleefde: de 1900 kilometer waren teveel voor de ruim 2 weken in Duitsland. Je moet immers niet teveel hooi op de vork nemen.
We waren hier een paar weken mee aan het stoeien, tot ik van Andrea Landman een goede tip kreeg: "De Hanzeroute is erg aan te bevelen."
In de bibliotheek leende ik 2 boeken over de Hanzefietsroute. We waren er gisterenavond eigenlijk wel uit. We zouden de trein naar Assen pakken en dan richting Oost-Duitsland fietsen.
We zouden wel zien, hoe ver we zouden komen. Bij de Treinreiswinkel zouden we informeren, hoe we terug konden reizen. Daar het een behoorlijk vlakke route is, zouden we meer kilometers per dag kunnen fietsen. Voor alle zekerheid zocht ik op internet nog even naar de routeprofielen. Tot mijn stomme verbazing kwam ik ook dit kaartje tegen.
Er bleek een fietsroute naar Bayreuth te gaan! Deze was te vinden in "Fietsen naar Praag" van Wouter Bazen en Wim Kooij.
Van Millingen naar Praag is het 1100 kilometer, dus naar Bayreuth ongeveer 700. Samen met de 550 kilometer van de Main-Radweg komt dat op 1250 kilometer uit. Prima te doen in 2 weken tijd. Vandaag plaatste ik de bestelling voor deze 2 boeken bij Jaap de Gorter.
Het weer van de afgelopen paar dagen kenmerkte zich door hoge temperaturen en de daarmee gepaard gaande onweersbuien. Vandaag viel dat in vergelijking met gisteren nog mee, maar ik moest vanmiddag toch nog aardig doortrappen om droog over te komen, toen ik om kwart over 5 bij de Hoofdbibliotheek in Katwijk vertrok.
In de buurt van mijn huis aangekomen vielen de eerste spetters en hoorde ik de eerste paar donderslagen. De bui trok gelukkig vrij snel over. Ik was wel iets anders gefietst. Normaal gesproken pak ik de Kooltuinweg langs het voormalige vliegveld Valkenburg. Nu was ik door de Molenwijk in Katwijk aan den Rijn en het centrum van Valkenburg gefietst. Als de aangekondigde bui los zou barsten, dan waren er schuilmogelijkheden.
Gisteren was het nog warmer dan vandaag. Bij deze temperaturen was de marathon van Leiden zeker afgelast. We hebben dus gewoon geboft.
Aan het eind van de middag en in de avond resulteerde de tropische hitte in een soms tropisch onweer. Om half 6 begon het in Katwijk te regenen en onweren. Toen mijn dienst er om 6 uur op zat, wachtte ik, tot de bui weggetrokken was. Daarna vertrok ik van de Hoofdbieb naar huis.
Je kon goed zien, dat het flink geregend had. Tot halverwege de Kooltuinweg dan. Daar was het asfalt kurkdroog en dat was in de Stevenshof ook het geval.
's Avonds kregen we alsnog onze portie regen- en onweersbuien. Ik besefte, dat ik aardig door de buien was doorgereden!
Na de onweersbui van vannacht was het vanmorgen toch nog aardig warm. De minimumtemperatuur lag hoger dan de gemiddelde temperatuur in deze tijd van het jaar. Wat heet: het record van recordwarme meinacht is 2 dagen later alweer verbroken!
Om 10 over 8 fietste ik naar mijn huisarts toe om mijn bloeddruk te laten meten. Ik was benieuwd, wat het effect van het lopen van de marathon hierop zou zijn.
Welnu, die was er duidelijk. Was die 3 weken geleden 162 om 82, vandaag kwam de bloeddruk uit op 124 om 72.
Dit ontlokte aan mijn huisarts de opmerking: "Je hebt de bloeddruk van een jonge vent!"
Een van de acties, die het bestuur en de vrijwilligers van de Leidse IJshal organiseren om voldoende geld binnen te halen voor de aanleg van een 333-meterbaan is een loterij. Doe mee en koop een lot van € 3,33 op www.333m.nl. Meer mag natuurlijk ook. Hoe meer, hoe beter zelfs!
Er zijn 550 prijzen te winnen. Nu is het winnen van een prijs natuurlijk leuk, maar de hoofdprijs in natuurlijk, dat wij over een paar jaar kunnen schaatsen op een 333-meterbaan!
Wat dat aangaat is het de prettigste loterij, die je je voor kunt stellen. Als je verliest, dan win je ook!
De dag na de marathon is altijd een bijzondere dag. Mentaal voel je je geweldig. Je hebt het klusje weer geklaard. Maar fysiek is het een ander verhaal.
Je hebt veel van je lichaam gevraagd en dan moet je het de tijd gunnen om te herstellen. Het meeste last heb je vaak van het traplopen, en dan met name van de trap af lopen.
Wat dat aangaat heb ik de 42.195 meter redelijk goed doorstaan. Ik voel het wel, maar het is wel eens erger geweest.
Wat heel goed werkt is uitfietsen. Dat heb ik vandaag al gedaan met 2 ritjes naar en van mijn werk.
Vanavond voegde ik op deze zwoele zomeravond nog een fietstocht daar aan toe. Ik reed naar "De Bult" toe, waar de droogtrainingsgroep van de IJVL aan het trainen was. Een van de oefeningen was de schaatsstap.
Die hoefde ik niet meer te doen. Die had ik gisterenmiddag bij de finish van de marathon van Leiden al gedaan. Via een omweg reed ik naar huis, zodat ik met een dagtotaal van 40 kilometer de spieren weer een stukje soepeler had getrapt.
Vanmorgen om half 11 stond opa Breed in de Breedestraat voor de 16e keer aan de start van de marathon van Leiden. U leest het goed: Breedestraat. De benaming Breestraat berust op een historische vergissing.
Voorafgaand aan deze start hadden we een historisch warme meinacht beleefd. Nog niet eerder sinds het begin van de metingen in 1901 is begonnen, was het zo warm in de nacht.
Het zou de voorbode moeten zijn van een zeer warme marathon met maxima tot 27 graden aan toe.
Vooraf hadden we een mailtje van de marathon van Leiden gehad, dat we rustig aan moesten doen. Dat was ik toch al van plan. Ik leefde heel relaxed toe naar de slijtageslag van 42.195 meter ondanks adviezen van vrienden om de marathon niet te gaan lopen.
Zo zit ik niet in elkaar. Opgeven daar houd ik niet van, laat staan op voorhand. Bovendien had ik wel eens vaker een marathon gelopen met zulk warm weer. Daarnaast wonen we nog steeds in Nederland. Het weer wil wel eens anders uitpakken dan voorspeld. Hetgeen ook geschiedde. Geen tropische temperaturen.
Na een goede nachtrust ontbeet ik met mijn vrouw, waarna ik om kwart voor 10 naar Jaap de Gorter fietste. Met Juul Mentink en hem wandelde ik naar het startvak. Bij Het Gerecht kwamen we Walter Boon tegen. Dit IJVL-lid zou debuteren op de marathon.
Daar ik inmiddels enige ervaring heb, bood ik aan hem te coachen, hetgeen Walter in dank aanvaardde. Naast lopen kon deze oude ook adviseren.
De eerste wijze les: zoek bij het lopen met warm weer zoveel mogelijk de schaduw.
Bij startvak D sprak ik nog met Jan Boon en met Ada en mijn oudste zus Annie. Om kwart voor 11 klonk het startschot en begonnen we met de pacers van 4.30 aan onze warme klus. Op de Lammenschansweg liepen we langzaam maar zeker weg van hen. We kwamen tussen hen en de pacers van 4.15 te lopen.
Dat bleef zo op de Vrouwenweg, waar Carl Flaman, supporter der supporters, klaarzat om me te verwelkomen. De marathon wacht echter op niemand, dus wij liepen na een kort praatje door naar Zoeterwoude. We bogen af naar de Weipoort. Hier stond Ada klaar met krentenbrood.
Langdurig kauwend wist ik, dat dit tijdens de marathon het laatste brood zou zijn, dat ik at. Als je zo lang moet kauwen geeft je lichaam aan, dat het genoeg is.
De eerste 10 kilometer ging in 1.00.17. We lagen ver onder het schema van onder de 5 uur lopen.
Via Groenendijk en de de Rijneke Boulevard konden we de Rijn oversteken via pontonbruggen. Daar de halve en de hele marathon nu uit elkaar gehaald waren, liep iedereen nu richting Koudekerk.
Doordat ik vanwege het warme weer flink wat meer dronk als anders, moest ik mijn blaas legen.
Op de Hondsdijk stond Simon Oak van "The Doggy Dike" langs de kant van de weg met zijn accordeon Ierse liederen te spelen. In dit geval "Whiskey in the jar".
Doordat het vanaf Leiden bewolkt was en we tegenwind hadden, voelde het lekker koel aan. Voor wat extra verkoeling liepen we af en toe onder de door bewoners aangelegde douches aan de straatkant.
In Koudekerk aangekomen kreeg ik een warm welkom van mijn schaatsvrienden Wim en Frits van Huis en Evert Boekhout. De voornamen niet te snel lezen, want dan krijgt u associaties met Pim, Frits en Ida.
We hadden een derde van deze duurloop erop zitten en het ging nog steeds lekker. Op het fietspad richting Hoogmade zelfs dusdanig, dat we inliepen op de pacers van 4.15. Op dit stuk maakte Walter een beginnersfout. Hij liep onder de douche bij een boerderij door en vulde zijn bidon met douchewater, ondanks de krijtletters op het wegdek: "Niet drinken. Slootwater".
Bij Hoogmade brak de zon door, waardoor het meteen een stuk warmer aanvoelde. Mij verbaasde het niet, dat het bij Hoogmade was, want mijn moeder had een zonnig karakter.
Bij de drinkpost in Hoogmade namen we een beker sportdrank en liepen door, want 500 meter verderop stond mijn trainingsmaat Gé van Goozen klaar met een halve liter isotone sportdrank. Hier nam ik mijn eerste sportgel, terwijl ik de sportdrank met Walter deelde.
Bij de molen stond mijn neef Leo van der Post bij Gé. Ondanks dat ik er nooit gewoond heb, blijft Hoogmade toch een stukje thuiskomen.
Om de hoek lag het meetpunt voor de halve marathon. Deze passeerden wij in 2.10.28. Van Leo en Gé hadden we gehoord, dat een vijftal Kenianen hen in 1.06 gepasseerd hadden. Bijna 2 keer zo snel!
Langs de A4 liepen we met de zon op ons hoofd richting Roelofarendsveen. Gelukkig zorgde de tegenwind voor enige verkoeling, terwijl het bij Nieuwe Wetering weer bewolkt werd. De hitte op deze paar kilometer zorgde ervoor, dat bij de drinkpost op 25 kilometer een loper, die was bevangen door de hitte, werd opgehaald door een ziekenauto.
In Nieuwe Wetering nam ik mijn tweede sportgelletje, terwijl ik met Joop van Egmond en Anneke Blom praatte. Walter begon het na 28 kilometer moeilijk te krijgen, dus temporiseerde ik. Toen deze debutant na de 30 kilometer, die ging in 3.09.36, moest hij voor het eerst wandelen. Ik deed met hem mee. Ik had met hem "Samen uit, samen thuis" afgesproken en aan een afspraak hou je je gewoon. Een man een man, een woord een woord.
Bij de 30 kilometer gebeurde nog een heleboel. Het was begonnen te regenen. Niet heel hard, maar het zorgde wel voor een aangename verkoeling.
We passeerden de drinkpost, waar Bas Koster stond te helpen en we werden bij de molen aan de Koppoel bijgehaald door de pacer van 4.30. We konden aanpikken tot ver in Rijpwetering. Vlak voor de sportvelden versnelde hij een beetje. Of werden wij wat trager?
Hoe dan ook, we liepen door naar het hoogtepunt van deze marathon: Oud-Ade. Net als andere jaren was alles uit de kast gehaald om de marathonlopers op dit moeilijkste punt van de marathon op grootse wijze te onthalen.
Dit keer was het thema van het veelvuldig met de Barthlehiemprijs gelauwerde Oud-Ade "Once upon a time in Oud-Ade".
Veel mensen waren verkleed zoals in het Wilde Westen.
Hier kwam ik ook Jan Schoorl en Margreeth Pennekamp, mijn oude klasgenoten van "Porta Vitae" , tegen. Wie 50 jaar geleden voorspeld zou hebben, dat ik hen als 62-jarige marathonloper in Oud-Ade tegen zou komen, had ik in een dwangbuis af laten voeren!
Margreeth merkte op, dat ik bloedde.
"Dat stelt niks voor", zei ik: "Het is een bloedende tepel."
Dat was het gevolg van het onder de douches doorlopen. Het hardloopshirt gaat dan schuren, maar uit eigen ervaring weet ik, dat het geen schuurfeest is!
We liepen rustig door en wandelden af en toe een stukje, tot we bij "Het Vennemeer" Ada weer tegenkwamen. We dronken weer isotone sportdrank op weg naar de 35 kilometer. Hier had ik voor de tweede en laatste keer een plaspauze. Gezien de hoeveelheid vocht, die ik tot mij had genomen het teken, dat ik voldoende heb gezweten.
We liepen richting de Zijl, waar Patrick Keizer een drinkpost bemande. We wandelden hier wat vaker een stukje. Het was op Walters verzoek. Ik vond het heel verstandig. Als je in een hoger tempo doorloopt tot je kramp krijgt, kun je in het zicht van de haven alsnog stranden.
En denk niet, dat ik het erg vond om te temporiseren. Ik voelde mijn bovenbenen best wel. De warmte was best wel slopend geweest.
Bij de Zijlpoort kregen we van Ada het laatste restje sportdrank en terwijl Ada naar de finish fietste, liepen en wandelden wij over de Singels naar de Morspoort toe.
Eerst kwam ik Paul de Kruijff tegen, een stukje verder Teun de Reede. Met beiden maakte ik een praatje.
Bij de Morspoort was het zoals gewoonlijk een gezellige boel. Daarna volgde nog een laatste beproeving: de Rembrandtbrug.
Met nog 500 meter te gaan kreeg Walter echter een krampscheut te verwerken en na een stukje wandelen in de laatste 250 meter nog een keer. Een teken, dat hij alles heeft gegeven.
We liepen samen door naar finish bij het Stadhuis. Walter liep door en finishte in 4.38.39.
Gezien de omstandigheden een prima debuut! Klasse, Walter.
Zelf had ik andere plannen. De laatste 50 meter wilde ik met schaatsstappen afleggen.
Ik had niet voor niets de hele dag met een witte 333m.nl-pet op gelopen en met een wit hardloopshirt van Schaatshal Leiden aan.
Het was trouwens de eerste keer in mijn leven, dat ik het overwinningslint voor me gespannen zag worden.....
Ook nummer 2 passeerde me op de valreep.
Gelukkig kreeg ik een herkansing. Michiel 't Hart van IJshal Leiden wilde een filmpje van mij maken, terwijl ik de schaatsstappen deed.
Tegen alle regels in liep ik terug over de finishlijn en zo speelde opa voor filmster. Ik was benieuwd, welke tijd eruit zou rollen. Dat viel mee: 4,39.28, waarmee ik 544e van de 708 gefinishte lopers was geworden.
Na de finish voor de tweede keer gepasseerd te zijn, kreeg ik mijn 16e medaille van de marathon. Ik wandelde door naar de biertap voor een tweetal biertjes. Iedereen, die de finishlijn over komt, krijgt 1 gratis biertje....
Bij de tap werd een groepsfoto gemaakt van de loopgroep uit Veenendaal. Toen iedereen erop stond, zei de trainer: "Morgenavond intervaltraining!"
Ik wandelde naar Annie en Ada toe. Samen gingen we naar het Rapenburg, waar we op het terras van "Barrera", bekend van "Soldaat van Oranje", nog wat dronken. Opa Breed blikte tevreden terug op deze zware marathon.
