Klassenjustitie

Dit is wellicht de pijnlijkste sportfoto van 2018. Een dopingzondaar, die eigenlijk niet zou mogen starten, en toch de Giro d'Italia wint.
In de Vuelta a España is deze Brit betrapt met een twee keer te hoge salbutamolwaarde in zijn urine. In het verleden zijn er wielrenners geschorst met een lagere waarde van dit middel voor astmapatiënten.
Het is hetzelfde als bij de Russische schaatsers, die in januari 2016 op meldonium betrapt waren. Ze waren in december 2015 doorgegaan met het slikken van dit middel voor hartpatiënten, dat in 2016 verboden zou worden. Dan moet je niet gaan jammeren, als je in januari 2016 door de mand valt.

Nog kwalijker is het, dat de wielerbond UCI niet krachtdadig is opgetreden. Nu heeft de zaak 9 maanden kunnen dooretteren. En eindigt deze soap in vrijspraak voor Froome. Met dank aan een leger experts en advocaten. De kleine renners hebben deze niet tot hun beschikking en krijgen bij een overtreding van de dopingregels gewoon (en terecht) een schorsing aan hun broek.

In gewoon Nederlands noem je dit klassenjustitie.
Nog kwalijker wordt het, dat hierdoor de bewijslast omgekeerd is. Een renner, die betrapt is op dopinggebruik, hoeft zijn onschuld niet meer te bewijzen.
Het wielrennen glijdt zodoende, met dank aan de stinkendrijke Sky-ploeg, terug naar het tijdperk-Armstrong.