Hassfurt, Schweinfurt und Ochsenfurt

Het was vroeg ontwaken. Om half 5 moest ik naar de w.c., maar de slaap kwam niet meer terug. Ada was om kwart voor 6 wakker, zodat we niet veel later de tent aan het opruimen waren.

Om kwart voor 7 ontbeten we en zagen we 3 hazen op het vrij lege veld rondspringen. Dat maak je niet vaak mee.

Om kwart over 7 reden we van camping "Sand am Main" af. Het eerste stukje van de route kenden we. Dat hadden we gisterenavond met een avondwandeling al verkend.

Het was het begin van een slingerweg, waarbij we ter hoogte van Knetzgau een uitkijktoren beklommen.

Daarna reden we door naar Hassfurt, waar we op een terras bij een Bäckerei een koffie en een jus d'orange namen. We waren nog maar 10 kilometer onderweg, maar daarna schoten we lekker op op het licht aflopende fietspad tussen de spoorbaan en de Main. Via Ottendorf en Schonungen kwamen we in Schweinfurt aan.
Na enig zoeken vonden we een terras bij een café, dat getooid was met de welluidende naam "Mozart".

Het was kwart voor 10 en wij zetten onze fietsen tegen het raam van een winkel, die pas om 10 uur open ging. We bestelden 2 Wallnuss-Torte, een koffie en vers geperste sinaasappelsap. Aan de tafel naast ons kreeg een vrouw een glas jus d'orange over zich heen. Zodoende duurde alles wat langer.
Inmiddels werd Ada's fiets verplaatst, maar toen ik zag, dat de eigenaar van de winkel aan mijn fiets wilde beginnen, riep ik "Ho!"
Deze fiets was dusdanig zwaar, dat er wat mis kon gaan. Hij stopte en ik wandelde er naar toe. De eigenaresse van de winkel bemoeide zich er ook mee, nadat ik mijn fiets zelf had verplaatst naar de plek, die zij wilden.

Ze eiste "Entschuldigung", maar daar kon ze naar fluiten, zodat ik in Schweinfurt te boek sta las Schweinhund.
We verlieten de stad om via Bergrheinfeld en Garstadt naar het zuiden te fietsen. Het landschap werd op weg naar Wipfeld glooiender.

Met een veerpont staken we de Main over om langs Stammheim verder zuidwaarts te fietsen.

De zon was weer door de bewolking gebroken en het was meteen weer bloedheet. Met de flinke tegenwind was het zodoende best zwaar.  In een boomgaard aten we een banaan voordat we verder fietsten naar Fahr.
Vlak nadat we vandaar begonnen aan de weg naar Volkach, werden we ingehaald door een man en een vrouw. We reden een kilometer lang een klein stukje achter hen aan, toen de mvrouw met de man begon te kijven. En hoe. We passeerden hen en met 100 meter voorsprong konden we alles nog horen!

In Volkach vonden we een bank aan de Main, waar we brood aten en melk dronken, terwijl tientallen bepakte fietsers ons passeerden.
We staken het Mainkanaal over. Om de brug op te draaien moest er een kort steil klimmetje genomen worden. Ik kwam zonder afstappen boven. Dat moest ik even later bezuren met een krampscheut op weg naar Nordheim am Main, een schitterend plaatsje met veel gele en okergele huizen.

We reden rond op Weininsel. Dat klopte, want vrijwel het hele eiland tussen Main en Mainkanal was beplant met druivenstruiken. In Sommerach, op de zuidpunt van dit eiland, namen we een korte pauze in de schaduw. Gelukkig betrok het weer, want in de zon was het niet te harden.
Via Schwarzach reden we naar Dettelbach, waar we wat inkopen deden. Daarna ging het opschieten. Via het mooie Kitzingen reden we door naar Marktsteft, waar we een ijsje kochten voor de laatste etappe. Het is, dat ze in Marktbreit geen camping hadden....
Nu trapten we door naar Ochsenfurt, waar we na een stevige klim bij camping "Polisina" uit kwamen, waar we ons in het gelijknamige hotel aanmeldden.
We zetten de tent op veld 9 op in het bos. Een mooi plekje op een verhoging, wat handig was met het oog op de verwachte onweersbui.

De tent stond net, toen het begon te waaien. Ada was net gaan douchen, toen ik de eerste spetters op het dak hoorde vallen. De bui, die de hele dag al in de lucht hing, zou eindelijk losbarsten. Het liep met een sisser af. Aan de Edersee hadden we al eerder zoiets meegemaakt.
Nadat ik me gedoucht had, kon ik bijna direct aanschuiven voor de maaltijd, die mijn vrouw had bereid. Gele wortel, zoete aardappels, courgette en rozemarijnboter smaakten tezamen prima, net als de yoghurt. Na de vaat gingen we een stukje lopen.

We beklommen de weg langs de camping. We zouden naar de top lopen, maar dat viel even tegen.

Door het prachtige bos klommen we etage na etage tot we op het akkerland klommen, maar toen was de top nog niet in zicht.

We wandelden terug om op het terras van Hotel "Polisina" nog wat te drinken. Ada nam een muntthee en een witte wijn uit de regio, terwijl ik het hield bij Kauzen Hefe Weizen.
We hadden een tropische dag achter de rug, waarop we 110 kilometer hadden gefietst.