Soms kom je door een toeval achter zaken, die je niet wist. Gisteren was zo'n dag. Ik mocht weer eens een keer op Faas passen. Ada kwam wat later door de opening van de Kinderboekenweek op haar school. Daar zij 's middags naar een reünie moest, waarbij de fiets onontbeerlijk was om er te komen, had zij haar fiets meegenomen in de trein.
Zodoende was ze via een andere weg gekomen en had gezien, dat er een kudde schapen onder aan de dijk liep te grazen. Daar het op loopafstand was, wandelden we er met Faas naar toe.
Onze kleinzoon keek zijn ogen uit, net als op de wandeling door het nabijgelegen park.
Na in de tuin geluncht te hebben, vertrok Ada op de fiets. Daar het prachtig weer was, besloot ik weer een wandeling te gaan maken.
Zoals schapen kuddegedrag vertonen, besloot ik voor een keertje de gebaande paden maar te betreden .Zodoende kwamen we weer uit bij de plek, waar 's ochtends de kudde schapen nog stond te grazen. Wel zag ik een paar mensen, die duidelijk bij de schaapskudde hoorden.
"Waar zijn de schapen gebleven?", vroeg ik.
"Die staan nu in de IJskelder", kreeg ik te horen, terwijl zij de richting wezen.
Zonder enige verdere uitleg kon ik het vinden door het spoor van schapenkeutels te volgen.
Midden in het park lag natuurgebied de IJskelder, duidelijk te herkennen aan de ooievaarspoot. Faas keek hier zijn ogen weer uit naar de kudde aan de overzijde van de sloot.
In totaal wandelde ik ruim 2 uur met Faas. Voor degenen, die mij ervan verdenken, dat ik mijn kleinzoon nu al onderwerp aan extreem duurwerk, kan ik geruststellen: Faas zat gewoon in een wandelwagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten