The hour comes nigh

Afgelopen maandag kreeg ik van Frits van Huis het trieste bericht, dat zijn schoonzus Nicolien was overleden. Vandaag was de crematie van de vrouw van onze trainingsmaat Wim van Huis, zie de grote liefde van zijn leven na ruim 50 jaar huwelijk verloor.

Rondom de crematie moest alles gepland worden in een strak schema. Eerst boodschappen doen bij "De Helianth", daarna ging ik van huis uit 10 kilometer lopen, waarbij ik in de Stevenshof zoveel mogelijk bruggen, viaducten en tunnels in de route opnam voor de hoogtemeters. Dit met het oog op de Zevenheuvelenloop over 2 weken. Op de terugweg kocht ik bij de bloemenwinkel in de Stevenshof 1 witte roos. Het is een bloem, die vaak bij begrafenissen gebruikt wordt. Daar ik zelf 5 jaar op Witte Rozenstraat 58a gewoond heb, lag de keuze hiervoor al meteen vast.

Met een kaartje met "No money for roses" fietste ik om half 2 naar "Rhijnhof toe, waar de aula vol zat. Er waren heel wat "Krasse knarren" gekomen om Wim een hart onder de riem te steken. Met een flinke groep stonden wij tijdens de uitvaartdienst, waarin wij veel hoorden over het leven van Nicolien van Huis-Barnhoorn, die een begenadigd hardloopster was. Haar toptijd op de marathon van 3.49 mag er zijn.

Maar de rode draad vormde de muziek in het algemeen en "The Shoes" in het bijzonder. Jan Versteegen sloot zijn  toespraak af met een prachtig nummer, dat hij zelf zong, terwijl hij de akoestische gitaar bespeelde.

Echt kippevel kreeg je bij de akoestische versie van  "The hour comes nigh", waarbij Jan, Henk en Wim driestemmig zongen.

Na de crematie fietste ik met Kees Lelieveld en Gé van Goozen naar "De Meester" in Zoeterwoude, waar op informele wijze gecondoleerd kon worden. Heel wat mensen uit de schaatswereld waren hier naar toe gekomen.
Om half 6 fietste ik naar huis, waar ik met Ada at, waarna ik me in schaatskleding hulde, daar ik om kwart over 8 training moest geven aan de G-schaatsers. Bij de Leidse IJshal aangekomen bleek, dat Jos Drabbels daar ook was. Door een misverstand waren we daar met zijn tweeën. Op zich kwam dat goed uit. Jos kon de snelle schaatsers voor zijn rekening nemen bij het geven van aanwijzingen, ik de langzamere. Een prima rolverdeling, want mij zie je niet zo snel met 38 kilometer per uur de bocht in vliegen....