Na de koffie en thee brachten we de boodschappen naar mijn schoonouders toe. Ada reed daarna naar de volkstuin, ik trapte door naar de Kniplaan, waar ik op Hans Boers wachtte. Samen liepen we een rondje door de Vlietlanden, waar het aanmerkelijk rustiger was dan op Hemelvaartsdag. Eergisteren werd het recreatiegebied door de politie ontruimd in verband met de grote drukte op de strandjes.
Voorbij het nu rustige strand, waar kleine groepjes windsurfers zich klaarmaakten om de golven op het grote meer te trotseren, was het gedaan met de wind in de rug.
Aan de kant van de A4 liepen we vrij vaak langs het water, waar de wind vrij spel had. Dit had tot gevolg, dat ik op een gegeven moment mijn oranje pet krijt was.
Deze was van mijn hoofd gewaaid. Ik draaide me om, pakte de pet en liep achter Hans aan.
Tegen de twee jonge vrouwen, die dit tafereel gadesloegen, zei ik: "Jullie zien, ik gooi er met mijn pet naar!"
We liepen naar de Vogelplas, in sommige winters een lustoord voor ijsvogels.
Langs dit golvende water bleek, dat ik dingen moeilijk onder de pet kan houden. In dit geval was het de overtreffende trap: ik kon mijzelf niet eens onder de pet houden. Voor de tweede maal moest ik bukken om het hoofddeksel op te rapen.
Ik liep verder met de pet in mijn hand. Als ik voor de derde maal mijn pet door de lucht zou zien vliegen op de ophaalbrug over de Vliet, dan zou het weliswaar driemaal scheepsrecht zijn, maar dan zou deze wel eens als een zinkend schip naar de bodem van het kanaal kunnen zakken.
Na de veldloop van ruim 9 kilometer volbracht te hebben, fietste ik een stukje met Hans op om via de Noortheylaan, de Horstlaan en de Landgoederenroute naar de volkstuin te fietsen, waar ik om kwart over 2 met Ada lunchte.
Daarna trapte ik naar huis. Ik had vandaag 9 kilometer gelopen en 40 kilometer gefietst. Er zijn genoeg dagen, dat ik het met minder moet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten