Geen Mondkapjesloop

De kop van dit blogverhaal was al kant en klaar: de Mondkapjesloop.

Ik had gisteren niet alleen mondkapjes ontvangen voor onszelf, maar ook voor mijn Elfstedenmaten Jaap de Gorter en Andrea Landman.

Met de bivakmutsen op hadden we al een soort mondkapje opgezet.
Op weg naar mijn werk bezorgde ik de mondkapjes bij Andrea. Het plan was om ze vanavond hardlopend naar Jaap toe te brengen. Het nuttige met het aangename verenigen dus.
Maar zoals zo vaak in het leven, en dit jaar al helemaal, loopt alles anders dan gepland. Bij thuiskomst ging de telefoon. Of onze kleinzoon een paar nachtjes kon komen logeren?

Daar hoefde opa geen seconde over na te denken. Natuurlijk kon dat! Ik moest alleen nog wat regelen op mijn werk en mezelf de komende 2 dagen vervangen. Een paar telefoontjes later was alles in kannen en kruiken en kon de logeerpartij beginnen.

In de regen arriveerde onze logé om half 8. Na bijna 5 weken konden we Faas weer in onze armen sluiten. De coronatijd heeft ons leven aardig overhoop gegooid.  In maart werden alle geplande lopen geschrapt. Daarbij vergeleken was het schrappen van de Mondkapjesloop maar een peulenschil.