Je moet opa zijn om te beseffen, wat het betekent, als je je kleinkind, die je voorheen iedere week zag, ineens hooguit één keer in de maand kan zien.
Ik geef toe, tijdens deze coronacrisis valt dit gemis in het niet bij degenen, die daadwerkelijk een geliefde hebben verloren, maar toen de vraag kwam, of mijn kleinzoon kon komen logeren zette ik alles op alles om mezelf op korte termijn uit te roosteren op mijn werk.
Daar mijn vrouw wel moest werken vandaag was ik vandaag fulltime oppasopa. En opa Breed genoot er met volle teugen van!
Na het ontbijt vertrok Ada naar haar werk. Een korte blik op buienradar leerde mij, dat het om kwart voor 10 langdurig zou gaan regenen. Ik haalde de fiets uit de schuur en reed met Faas voorop naar zijn overgrootouders om een doos aardbeien uit onze volkstuin af te geven.
We reden door naar "Odin", waar we wat mondvoorraad voor de komende dagen insloegen. Buiten gekomen regende het inderdaad. Niet vreselijk hard, maar het zou wel een uur lang doorgaan.
Thuis gekomen zette ik de boodschappen in de gang en de fiets in de schuur. Mijn kleinzoon kwam met een poppenwandelwagen met een knuffelkonijn naar buiten gelopen met de woorden: "Opa mee!"
We wandelden naar het speeltuintje om de hoek, maar alle speeltoestellen waren nat. We liepen dus een stukje verder. Daar was de enige plas, die we tijdens onze wandeling tegenkwamen. Faas stampte er lekker in en maakte duidelijk, dat opa zijn voorbeeld moest volgen.
Het spreekt voor zich, dat opa dit ook deed. Goed voorbeeld doet goed volgen.
We liepen door naar het winkelcentrum in de wijk, waar ik tandenstokers kocht. Via de kinderboerderij wandelden we terug, waarbij we weer bij de plas uitkwamen. Het stappen en stappen werd springen: "Opa ook plons!"
Opa smolt. Dus was er maar één antwoord: "Opa ook plons!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten